Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 38

Tízkuhúsið
Framh. af bls. 31.
seinni hluta dagsins við að
taka upp alveg dásamlega
fallegar golftreyjur og pils,
sem voru að koma með Queen
Elizabeth. Og vitið þér hvað?
Áður en sólarhringurinn er lið-
inn, verður þetta allt uppselt!"
Hún sveiflaði hægri hendinni
út í loftið, og hreyfingin var
svo táknræn, að herra Gregg
sá í anda þessar blessaðar flík-
ur hverfa, eins og kanínurnar
niður í hatt töframannsins.
„Prjónapeysur, — leyfið mér
að sjá prjónapeysur,“ sagði frú
Gregg og virtist vera ákaflega
hugsi. „Nei annars, ég ætti víst
heldur að líta á eitthvað ann-
að.“ Hún renndi augunum eftir
verzluninni, sem leit raunar
fremur óvenjulega út, því frú
Vermeulen hafði mjög lítið af
vörum sínum frammi. Aðeins
dálítið af veskjum og sjölum.
„Ég held bara ekki að mig
vanti neitt meira af peysum.
Hvað heldur þú, Arthur?"
Herra Gregg, sem sá, að hann
myndi nú umsvifalaust og ó-
undirbúinn dragast inn í um-
ræðurnar, fór strax í vörn. „Ég
hef í rauninni enga hugmynd
um, hvað þig vantar. Ég hélt
bara, — ég á við, þú sagðist
ætla að . ..“
„Ef til vill ætti ég að fá að
líta á hvað þér eigið, svona
yfirleitt,“ flýtti frú Gregg sér
að segja. „Má ég það?“
„Já, með ánægju," sagði frú
Vermeulen alúðlega og renndi
til skothurð. „Þér vitið náttúr-
lega, hvað þeir segja í París:
Ef þér eruð í vafa, þá veljið
svart. Nú skuluð þér sjá aðal-
uppáhaldið mitt, cocktailkjól úr
svörtu tafti, með ísaumuðum
gullþræði, — þó að ég sjái blóð-
ugum augum eftir honum.
Þegar ég fékk hann hingað —
finnst yður hann ekki alveg
himneskur? — ákvað ég strax
að taka hann sjálf, en svo kom
í ljós að hann er númer fjórtán
en ég — ó hvað ég var agalega
svekkt yfir því! — ég nota
númer sextán. Um leið og þér
komuð inn, þá sagði ég við
sjálfa mig: „Ég hef hræðilegan
grun um, að þessi kona noti ein-
mitt númer fjórtán.“ „ Hef ég
ekki á réttu að standa?“
Frú Gregg staðfesti, að hún
notaði númer fjórtán og að
kjóllinn væri dásamlegur.
„Þetta er vilji örlaganna,"
sagði frú Vermeulen og nú
með lotningu í röddinni. „Vilji
örlaganna, hvorki meira né
minna. Ef til vill getið þér not-
38 FÁLKINN
að hann án nokkurra breyt-
inga!“
„Mig langar agalega mikið
til þess að máta hann,“ sagði
frú Gregg.
Herra Gregg var dolfallinn.
Hvers vegna í ósköpunum hafði
Alice búið til allt þetta fjas
frá flúnelspilsinu, sem hún
þyrfti að fá sér við gamla
græna jakkann? Það hafði ber-
sýnilega aðeins verið tylli-
ástæða, hugsaði hann rauna-
mæddur. Honum var meinilla
við allt þess háttar. Ef hana
langaði í cocktailkjól, gat hún
bara sagt honum það, þá hefði
hann strax gert sitt til að reyna
að skilja aðstæðurnar og hjálpa
henni.
„Er mig að dreyma, eða fæ
ég loksins að sjá þennan kjól
á einhverri, sem virkilega get-
ur borið hann?“ spurði frú
Veremeulen hrifin.
Frú Gregg lagði af stað í átt
til mátunarklefa, sem var fyrir
enda verzlunarinnar. Á leiðinni
kinkaði hún kolli til manns
síns, og sagði, að hann mætti
ómögulega ver með þennan
eymdarsvip, og frú Vermeulen
stakk upp á því, að hann fengi
sér sæti og léti eins og hann
væri hexma hjá sér. Herra
Gregg svaraði með því að sperra
brýrnar og kinka kolli. Hans
vegna mátti Alice svo sem
hegða sér hégómlega og hlægi-
lega ef hún vildi, en hann vildi
sýna þeim, að hann væri yfir
þess háttar vitleysu hafinn. Það
litla, sem hann hafði enn séð af
kjólnum, féll honum alls ekki
í geð, og honum var skapi næst
að snúa þegar aftur til Barclay-
hótelsins. Og enn síður féll hon-
um það, að kona hans hafði
ekki komið hreint fram við
hann og sagt eins og var, að
hún vildi fara hingað til þess
að kaupa sér einhverskonar
kjól en ekki neitt flúnelspils.
Þreyttur og úrillur tyllti hann
sér á skemil — um stól var
ekki að ræða — og tók að skoða
hina gráu veggi.
Eftir stutta stund komu kon-
urnar aftur. Kjóllinn var, al-
veg eins og herra Gregg hafði
óttast, það sem hann var vanur
að kalla bjálfalegur, og fór
konu hans bersýnilega hvergi
nærri vel.
Frú Gregg skoðaði sig í
vængjaspegli, og tautaði eitt-
hvað um það, að hún hefði allt-
af kunnað ljómandi vel við
svart.
„Það er það eina, sem alltaf
er hægt að nota,“ hvein í frú
Vermeulen. „Ég segi alltaf, að
þegar og ef ég lendi í himna-
rílci, þá ætli ég að biðja þá,
sem þar ráða, að leyía mér að
ganga í svörtu. Og þá gullþræð-
irnir — ja mér finnst þeir allt-
af eitt af því allra fallegasta,
sem hægt er að prýða föt með.“
Herra Gregg dæsti, djúpt og
áberandi, en kona hans lét eins
og hún heyrði það ekki. Hún
sagði við Vermeulen, að hún
kynni alltaf vel við svarta
kjóla, en í sannleika sagt lang-
aði sig enn frekar í svarta dragt.
Frú Vermeulen næstum
skrækti. „Er það virkilega?
Meinið þér þetta virkilega?"
kallaði hún upp. „Ég skal nefni-
lega segja yður, að ég hefi ein-
mitt svarta klæðis-coctaildragt
með silfur-ofinni blússu, sem
ég hefi gætt sem sjáaldurs auga
míns, skal ég segja yður, í von
um það, að sú eina rétta myndi
einhvern tímann koma til þess
að kaupa hana,“
Fyrir hálftíma eða svo hefði
herra Gregg harðneitað, að
nokkuð það væri til, sem héti
cocktail-dragt. Nú sá hann samt
eina slíka með eigin augum.
Honum fannst hún enn meira
fráhrindandi en kjóllinn. En
frú Gregg tautaði eitthvað um,
að hún væri dásamleg, rétt eins
og hún skemmti sér við að gera
hann alveg ruglaðan.
Enn hurfu konurnar tvær inn
í mátunarklefann, og á leiðinni
þangað hældi frú Gregg frú
Vermeulen stöðugt fyrir hina
dásamlega smekklegu og góðu
verzlun hennar, og frú Verme-
ulen lýsti því yfir, að það væru
einmitt viðskiptavinir eins og
frú Gregg, sem gerðu verzlun
svo skemmtilega. Þegar þær
komu aftur í þetta skipt, spurði
frú Vermeulen herra Gregg,
hvort honum fyndist ekki bók-
staflega mega lesa orðið París
allsstaðar út úr dragtinni.
„Haldið þið, að það verði nokk-
urn tíma hægt að framleiða
nokkuð eins agalega flott og
þessa cocktainl-dragt, hérna í
Ameríku?“ spurði hún.
Herra Gregg hugsaði um það
hvernig staðið gæti á því, að
orðin nokkuo eins skyldi allt í
einu ergja hann í dag, þótt þau
hefðu aldrei gert það áður.
Hann hlaut þó að hafa heyrt
þau oft áður.
„Ég bókstaflega elska svart
klæði,“ sagði frú Gregg glað-
lega,“ það klæðir alltaf svo
vel.“
„Já, nú skal ég segja yður
hversvegna þér eigið einmitt
að kaupa þessa dragt,“ sagði
frú Vermeulen og lagði nú þann
tón í röddina, sem heimilis-
vanar aldavinkonur nota, og
hún virtist nú álíta sig hafa
áunnið sér rétt til að nota einn-
ig: „Þér eruð neínilega svo
silldarvel vaxnar. Þér hafið allt
það til að bera, sem setur
punktinn yfir i-ið, hvorki meira
né minna!“ Hún leit til herra
Gruggs og brosti sigurvissu
brosi.
Frú Gregg var farin að þukla
á laxableikum kvöldkjól.
„Fellur yður við þennan?"
spurði frú Vermeulen og tók
hann fram. Mér kemur ekkert
á óvart, þótt þér væruð ein af
þeim, sem verða óðar og upp-
vægar í hvert skipti, sem þér
sjáið eitthvað laxableikt, því
það fer einmitt vel við hára-
og hörundslit yðar.“
Frú Vermeulen og frú Gregg
fóru í enn eina rannsóknarferð-
ina inn í mátunarklefann. Svo
fóru þær þangað enn tvisvar.
Það er ekki gott að segja,
hversu oft herra Gregg stóð
upp af skemlinum, og hversu
oft hann hlammaði sér aftur
niður á hann með uppgjafar-
svip. Eina ánægjan, sem hann
gat veitt sér, var að líta öðru
hverju á úrið sitt og gleðjast
yfir því, að í rauninni var lýgi-
lega stutt síðan þau hjónin
höfðu komið inn í búðina.
Klukkan var nefnilega ekki
meira en tvær mínútur gengin
í sjö, þegar frú Gregg, svona
rétt af tilviljun spurði, hvort
frú Vermeulen ætti ekki eitt-
hvað til af gráum flúnelspils-
um.
„Heilmikið,“ sagði frú Ver-
meulen skeytingarlaust. Frú
Gregg var þá einmitt að máta
purpurarauðan samkvæmis-
kjól og frú Vermeulen snar-
snerist kring um hana og dáð-
ist að henni frá öllum hliðum.
„Ef ég ætti að segja mitt álit,
myndi ég segja, að þessi flík
væri bókstaflega sniðin á yður,
og yður eina.“
„Mig langar afskaplega til
þess að líta á eitt, sem er að-
skorið og alveg einlitt, ef það
skyldi vilja svo dásamlega til
að þér ættuð eitt slíkt einmitt
af minni stærð ,“ sagði frú
Gregg.
„Af hverju? Ó-meinið þér
flúnelspilsum?“ Rödd frú Ver-
meulen var dálítið hikandi and-
artak. „Ég skal auðvitað finna
eitt slíkt fyrir yður, áður en þér
farið.“ Svo náði hún aftur sínu
fyrra öryggi í röddinni, og hélt
áfram: „Jæja, en svo við höld-
um áfram að tala um þessa dá-
samlegu kjóla — ef til vill hefði
nú verið betra að halda sig við
þessa tvo svörtu ,eða hvað hald-
ið þér?“
„Ég veit ekki — grátt flón-
elspils þarf ég all avega að fá
Framhald á bls. 40.