Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 41

á gamla Dalamenningu er nú
í heiðri haft. Auðmenn kaupa
jafnvel gamla bæi, endurreisa
þá í gamla stílnum óbreyttum
og búa þá húsgögnum að forn-
um sið, eru þetta eins konar
byggðasöfn en miklum mun
eðlilegri en byggðasöfn annars
geta orðið, þar eð ekki er kom-
ið fyrir öðrum hlutum en þeim
sem raunverulega áttu heima
á bænum. Sé Dalamálverk til
á einhverjum vegg slíkra húsa
er verkið fullkomnað og eig-
andinn sýnir gestum þetta með
meira stolti en húsverðir ráð-
hússins sýna hið þekkta ráð-
hús Stokkhólmsborgar.
Dalabúum hefur skilizt að
menningaþjóð má aldrei veikja
þráðinn, sem tengir hana við
fortíðina ef hún á ekki að bíða
tjón á sálu sinni. Fornum hlut-
um fylgja minningar um gamla
siði og gamlir siðir geyma mat
á manngildi og mannhelgi.
hinn menntaði maður verður að
ausa af lindum liðins tíma ef
hann á að verða fær um að
halda á brattann í þeirri stöð-
ugu baráttu, sem fylgir því að
lyfta fjöldanum á eins hátt
þroska- og menningarstig og
unnt er.
í Dölunum býh nú efnuð
þjóð, sem hagnýtir nútíma
tækni á alla lund, enda eru
Svíar komnir einna lengst allra
Evrópuþjóða í hvers konar vél-
væðingu. Eigi að síður gefa
þeir sér tíma til að sinna því
sem einu sinni var og vinna
úr minningum þess það sem er
og verður.
Einangrunargler
^efijre
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIÐJAM H.F.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
Hispursmey
Framh. af bls. 37.
dyra og reyndi að koma honum
burt:“
„Hvað gerðist þá?“
„Hann bara tróðst inn og
Vildi fá að vita hvað væri á
seyði. Og ákærð, sem þóttist
vera Dorrie Ambler, sagði að
einhver hefði verið að leita að
einhverju, og þá var það, sem
Billings reyndi að hræða hana.
Hann sagðist ætla að taka sinn
hlut af krásunum og sagði eitt-
hvað um að hann væri ekki
fæddur í gær og — og þá sagði
hún: „Kanske ertu ekki fædd-
ur í gær, en þú lifir heldur ekki
til morguns! og þá heyrði ég
skothvell og eitthvað detta.“
„Og hvað gerðuð þér?“
„Ég hljóp fram og sagði: Þú
hefur skotið hann og hún sagði:
Auðvitað skaut ég hann. Þessi
rotta hefði haft okkur öll und-
ir hælnum ef ég hefði ekki skot-
ið hann. En það er engin hætta
á að ég verði bendluð við það.
Þetta er íbúð Dorrie Ambler og
allir telja auðvitað víst að hún
hafi skotið þennan þrjót og flú-
ið svo borgina!
„Og hvað gerðist svo?“
„Tja, hérumbil strax eftir
það hringdi bjallan og ég þreif
dýnuna og þaut fram í eldhús-
ið og við skorðuðum hurðina
aftur. Svo biðum við í eins og
eina mínútu til að sjá hvað gerð-
ist. Það var þá, sem ákærða
missti stjórn á sér og fór að
æpa. Ég varð að taka hana og
halda fyrir munninn á henni.“
„Hvar var félagi yðar, Bar-
lowe Dalton meðan þessu fór
fram?“
„Hann var niðri í íbúð 805
að þjarma að Dorrie Ambler.“
„Haldið áfram. Hvað gerð-
is?“
„Nú, þessir við dyrnar reynd-
ust vera Perry Mason og þessi
njósnari, Páll Drake. Þeir brut-
ust inn í íbúðina, og þá forð-
uðum við, ég og ákærð, okkur
niður í íbúðina þar sem Bar-
lowe Dalton var með Dorrie
Ambler. Dorrie Ambler var
meðvitundarlaus þegar við
komum niður.“
„Haldið áfram,“ sagði Ham-
ilton Burger. „Hvað gerðist eft-
ir það?“
„Nú, við héldum þar kyrru
fyrir þangað til seint um kvöld-
ið, og þá sagðist ákærð ætla að
fara í föt Dorrie Amblers og
fara út, og ef öllu væri óhætt,
þá ætlaði hún að blikka með
bílljósunum við gangstéttina
og við gætum komið niður með
Dorrie Ambler.“
„Var Dorrie þá með meðvit-
und?“
„Hún var með meðvitund, en
undir áhrifum.“
„Hvað gerðist þessu næst?“
„Ja, ákærða fór út. Hún
skildi eftir byssu hjá okkur —
hlaupvídd 38.“
„Töluðuð þér nokkuð við
hana um það, sem gerðist eftir
þetta?“
„Hún sagist hafa lent í lyftu
með konu sem var með hund,
og þau voru þar þegar hún
kom inn. Hún sagði að hundur-
inn hafi rekið trýnið í pilsið
hennar og lærið á henni og
dinglað rófunni og að hún hafi
verið með lífið í lúkunum út af
því:“
„Vitið þér hvað varð um ung-
frú Ambler?“
„Ekki nema það sem Barlowe
Dalton sagði mér.“
„Fylgdust þér ekki með Dal-
ton?“
„Nei. Hann sá um Dorrie, og
ég fór yfir íbúðina með olíu-
vættum klút og skildi engan
stað eftir, þar sem fingraför
gætu verið. Við gerðum það
sama í ibúð Dorrie Amblers
þegar við vorum að leita i
henni.“
„Jæja þá,“ sagði Hamilton
Burger. „Loks er hér spurning,
sem þér getið svarað játandi
eða neitandi: Sagði Barlowe
Dalton yður hvað hann hafði
gert við Dorrie Ambler?“
„Já.“
„Tilkynntuð þér síðan lög-
reglunni hvað Barlowe Dalton
sagði yður. Ég er ekki að spyrja
um hvað Barlow Danlton sagði
yður. Ég er bara að spyrja um
hvað þér gerðuð."
„Ég sagði Tragg lautinant
hvað Barlowe Dalton hofði sagt
mér.“
„Hvar er Barlowe Dalton
núna?“
„Hann er dauður.“
„Hvenær og hvernig bar
dauða hans að höndum?“
„Hann beið bana þegar lög-
regluþjónn stóð hann að vopn-
uðu rán.“
Hamilton Burger sneri sér að
Perry Mason og hneigði sig.
„Þér megið gagnspyrja,“
sagði hann.
Mínerva Minden þreif í ermi
Masons, fór með munninn fast
að eyra hans og sagði: „Þetta er
eintóm lygi. Ég hef aldrei á ævi
minni séð þennan mann.“
Mason kinkaði kolli, stóð á
fætur og gekk nær vitninu.
„Hvernig vitið þér að félagi
yðar, Barlowe Dalton, er dauð-
ur?“ spurði hann.
„Ég sá þegar hann var drep-
inn.“
„Hvar var hann þegar hanr
var drepinn?
„Við Nu-Cash kjörbúðina.“
„Og hvað voruð þér að gera
þar?“
„Við vorum að ræna búðina.“
„Félagi yðar beið bana og
þér voruð fluttur í fangelsi?“
„Já.“
„Og hvað löngu á eftir hand-
töku yðar sögðuð þér lögregl-
unni allt sem þér vissuð um á-
kærða og Dorrie Ambler?"
„Það voru — ja kannski tveir
eða þrír dagar.“
„Hafið þér verið dæmdur
fyrir afbrot?“
„Já, herra."
„Hvað oft?“
„Þrisvar sinnum.“
„Þér vissuð að þér munduð
fá ævilangt fangelsi sem ófor-
betranlegur glæpamaður?“
„Já,“ svaraði Jasper.
Framh. í næsta blaði.
Gluggi að götunni
IVamhaid at bls 27
væri, að ég skyldi ímynda mér,
að ég gæti alið upp barn alein.
Ég átti ekkert fé. Ég átti ekk-
ert heimili. Ég hafði enga
vinnu. Og það, sem var mikil-
vægast af öllu: Ég hafði ekki
siðferðilegt hugrekki. Ég vildi
ekki eiga barnið, ég var alls
ekki viss um, að mér myndi
þykja vænt um það einu sinni
— móðurástin var ef til vill
ekki einu sinni til í mér. Ef ég
bara hefði fallizt á tillögu lækn-
isins, þá hefði það verið afstað-
ið núna — algjörlega og sárs-
aukalaust afstaðið og ég hefði
nú verið laus við hina hugsan-
legu sektartilfinningu. Nú
heyrði ég aftur allt samtal okk-
ar eins greinilega og það hefði
verið talað inn á segulband. Það
var barnið, er maður varð fyrst
og fremst að taka tillit til, hafði
hann sagt og hvað gat ég boðið
því, sem réttlætti að ég lét það
koma í heiminn? Ekkert.
Auk þess hafði ég ekki orku
til þess. Ég hafði þjáðst nóg
vegna víxlspors míns. Eitt ein-
asta lítið víxlspor. Hvílíkt ó-
hemju óréttlæti að vera dæmd
til ævilangrar refsingar fyrir
það!
Ég leit á klukkuna. Mér til
undrunar vantaði hana aðeins
fimmtán mínútur í sex. Mér
fannst ég hafa setið hér alla
nóttina. En þetta var ágætt —
ekki sex enn — Graham læknir
var ef til vill á skrifstofunni
enn. Og nú varð að hafa hrað-
ann á. Ég hafði einhvers staðar
heyrt, að ekki væri hægt að
41
FALKINN