Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 9

Er mikill munur á því að kæla fiskinn fyrst
allt niður fyrir frostmark og ísa svo, þvi þá bræð-
ir hann ekki af sér ísmulninginn.
Fyrir þennan ág'æta kola fékk ég mjög gott
verð í ■ Englandi, fjögur og fimm sterlingspund
fyrir kassann, sem var mjög hagstætt. Þóttist ég
nú sjá brosa við mér mikla hagsæld í mynd Eyja-
fjarðarsólar og gerðust margir, sem fréttu hversu
vel gekk, til þess að óska mér til hamingju.
Líður nú á sumarið og er einsýnt orðið að nú
var helzta vandamálið það að hvetja karlana til
meiri stundunar, því þegar kemur fram í ágúst
stórvaxa líkurnar fyrir því að koma fiskinum
óskemmdum á markaðinn í heilum skipsförmum
og fá þá gott verð ekki síður fyrir ýsu og þorsk
en fyrir kolann.
Svo er það einn morguninn að ég geng niður
á bryggju og tilkynni körlunum að nú hafi ég
ákveðið verð á kolanum úr 25 aurum kílógrammið
í 35 aura, svo eins gott sé fyrir þá að stytta svefn-
tímann og verða ríkir.
En það fannst mér undarlegt, að þeir skyldu
ekki spretta upp í bátum sínum við þessi tíðindi,
fiskimenn við Oddeyrartangann, og slá sér á lær, heldur hímdu þeir
á þóftunum og svöruðu með miklum semingi:
Ja, nú stoðar ekki að hækka verðið, Pétur minn. Við megum
ekki selja þér lengur kolann. Okkur er bannað það.
Jæja? og hver bannar það?
Hann Vilhjálmur Þór. Kaupfélagið ætlar að fara að senda út.
Við þessar fréttir þagnaði ég og þóttist nú sjá að mínir dagar
væru taldir á Þeim Eyraroddanum. Var mér vandi á höndum, því
eignir mínar lágu að miklu leyti í fyrrnefndri ískvörn og svo eitthvað
hundrað fiskikössum.
Þó vildi ég sannfrétta þetta af munni Vilhjálms Þór sjálfs og
fór til hans. Og ekki þurfti ég að inna hann lengi tíðindanna. Hann
hafði komizt að því hvern hagnað ég hefði af fiskútflutningnum og
afráðið að láta Kaupfélagið nýta sjálft ísinn og aðstöðu á Oddeyri
til útflutnings.
Spyr ég hann þá, fyrst svo sé komið málum, hvort hann vilji
þá ekki kaupa af mér fiskikassana, sem ég fékk að sunnan, og eins
kvörnina. En hann vildi hvorugt kaupa á sannvirði og ég neyddist
til að ganga að því sem hann bauð þótt ég stórtapaði:
Og því er ekki að neita, að heldur bar ég þungan hug til Vilhjálms
Þór kaupfélagsstjóra þann daginn.
Ég keypti mér eina flösku og sötraði úr henni meðan heiftin sauð
í mér. Það var búið að gera útaf við mig. Ég hafði rutt brautina syðra og
Framhald á bls. 37.
allskyns vinnuvélar umbylti öllu. Það er bletturinn sem hús Péturs Hoffmanns stóð. Stefán sagði við Pétur: Það hefur mátt vera
að það skuli grænka undan því endalaust.