Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 12

RAYMOND
RADIGUET
er veikt
JVý
framhaldsiaga
hefst í þe§sn blaðl
og verður liúii §^nd
í Kópavogsbíói
þegar henni IVkiir hér.
I
Ég er um það bil að leggj^st
flatur fyrir mörgum ásökun-
um. En hvað get ég að því gert?
Var það mér að kenna, að ég
varð tólf ára nokkrum mánuð-
um áður en stríðsyfirlýsingin
var gefin? Það leikur ekki
neinn vafi á því, að þetta und-
arlega tímabil olli mér truflun-
um, sem bam á mínum aldri
hafði aldrei orðið fyrir. Þrátt
fyrir útlitið, hefur samt ekkert
í heiminum vald til að gera
okkur gamla og það var sem
barn, að ég varð þátttakandi í
œvintýri, sem hefði vel getað
komið róti á fullorðinn mann.
Ég var ekki sá eini. Félagar
mínir munu eiga um þetta tíma-
bil minningar, sem eru ólikar
minningum fullorðinna. Látum
þá, sem þegar eru mér fjand-
samlegir íhuga, hvað stríðið
var mjög mörgum ungum
drengjum: fjögurra ára leyfi.
Við bjuggum í F....á bökk-
um Marne.
Foreldrar mínir voru á móti
því, að drengir og stúlkur væru
saman. En holdlegheitin, sem
12 FÁLKINM
búa í okkur frá fæðingu, þótt
þau séu dulin, jukust með mér
frekar en að dofna.
Ég var aídrei úraumóramað-
ur. Það sem yirtist draumur
í augum annarra, sem voru trú-
gjarnari en ég, var mér eins
raunverulegt og ostur er ketti
þrátt fyrir glerhúsið, sem er
yfir honum. Húsið er þar samt
þrátt fyrir állt. -
Ef húsið brotnar, hlýtur kött-
urinn vinninginn, jafnvel þótt
það sé húsbóndinn, sem brýt-
ur það og sker sig á höndunum.
Ég man ekki til að hafa daðr-
að fyrr en ég var tólf ára nema
við litla stúlku, sem hét Carem-
en, sem ég sendi ástaryfirlýs-
ingu yngri drengs. Ég bað hana
um að koma á stefnumót. Hún
fékk bréfið frá mér um morg-
uninn áður en hún fór í skól-
ann.
Ég hafði valið eina litla
stúlku, sem líktist mér svolítið:
hún var hrein, og hún fór í
skólann í fylgd litlu systur
sinnar eins og ég fór með litla
bróður mínum. Til að þagga
niður í þessum tveimur vitn-
um hugsaði ég mér einhvern
veginn að gifta þau. Svo að með
bréfi mínu setti ég annað til
ungfrú Fauvette frá bróður
mínum, sem var ekki einu sinni
skrifandi. Ég útskýrði þetta
fyrir bróður mínum og hversu
hamingjusamir vorum við ekki
að hafa kynnzt tveimur systr-
um á sama reki og við, sem
hétu svona sjáldgæfum nöfn-
um.
Ég varð fyrir þeim vonbrigð-
um að komast að því, að ég
hafði ekki haft á röngu að
standa varðandi gott uppeldi
Carmen, þegar ég fór aftur í
skólann eftir að hafa borðað
hádegisverð með hinum hrifnu
og mildu foreldrum mínum.
Varla höfðu bekkjarbræður
mínir setzt við borð sín, þegar
skólastjórinn kom inn. Ég var
að ná í bækur úr kompu bak
við skólastofuna, en þann starfa
hafði ég sem afbragðsnemandi
og bækurnar átti að lesa upp-
hátt. Nemendurnir risu á fætur.
Hann hélt á bréfi. Fætur mínir
skulfu svo mikið, að bækurnar
duttu og um leið og skólstjór-
inn talaði við kennarann lagðist
ég á fjóra fætur til að tína þær
upp.
Nemendurnir í fremstu bekkj-
unum höfðu heyrt nafn mitt
hvíslað, teygðu úr sér til að
sjá mig þar sem ég stóð eld-
rjóður fremst í bekknum. Loks
kallaði skólastjórinn á mig og
óskaði mér til hamingju fyrir
að hafa skrifað tólf línu langt
bréf, án þess að hafa skrifað
eina einustu villu. Hann spurði
mig hvort ég hefði skrifað það
hjálparlaust og svo bað hann
mig að fylgja sér á skrifstof-
una. Við fórum ekki svo langt.
Hann ávítaði mig í garðinum í
rigningunni. Hugmyndir mínar
um siðferði voru mjög ruglað-
ar og sökurn þess að hann taldi
það eins alvarlegt mál að hafa
skrifað ungri stúlku (foreldrar
hennar höfðu látið hann fá bréf
mitt) og að hafa stolið skrif-
pappír. Hann hótaði því að
senda bréfið heim. Ég bað hann
um að gera það ekki. Hann
samþykkti það að lokum, en
sagði mér, að hann myndi
geyma bréfið og ef mér yrði
aftur á í messunni, yrði hann
að láta fjölskyldu mína vita um
hina slæmu hegðun mína.
Þessi blanda óskammfeilni og
feimni hjá mér sló alltaf ryki í
augu foreldra minna og blekkti
þau alveg eins og í skól-
anum orsakaði þægð mín,
sem var í raun réttri leti, það,