Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 27

Mér til undrunar var veit-
ingahúsið opið.
Ég pantaði svo mikið, að
þjónninn varð fyrst undrandi.
svo hrifinn og loks skelfdur.
— Eruð þér vissar um, að þér
getið borðað þetta allt? spurði
hann áhyggjufullur.
Það var ég, alveg viss, ég
skelfdist ekki einu sinni, þegar
hver rétturinn á fætur öðrum
var borinn fram, þangað til
borðið var hlaðið.
inn tími til að stíga af og byrj-
aði að ganga. Strætið var nógu
skuggalegt með venjulegri lýs-
ingu, nú batt það endi á kjark
minn á nokkrum mínútum.
Ég fálmaði mig áfram og
hvert sinn, sem ég heyrði rödd
eða fótatak, snarstanzaði ég og
klemmdi mig fast upp að næsta
vegg og hné næstum saman af
skelfingu.
Þegar ég beygði inn í það,
sem ég hélt að væri mín eigin
— Þakka yður fyrir, sagði
ég og starði öskureið á mann-
inn, þegar hann setti hæversk-
ur stóra karöfflu með ísvatni á
borðið.
Fyrsti rétturinn var góður.
Ég hraukaði upp hinum karrý-
kryddaða mat, hvað sem hann
irar nú, hellti yfir hann sósu
6g tók til óspilltra málanna.
tg lauk við það án erfiðleika,
bótt það væri ótrúlega sterkt.
Svo réðst ég á næsta rétt. Svo
var vatnskannan tóm og ég
södd, en þjónninn brosti dulúð-
Ígu brosi, svo að ég hámaði allt
mig, einungis til að sýna, að ég
æti það, ef ég vildi. Ég fékk
mörg aðdáunarfull augnatillit,
þegar ég borgaði reikninginn
qg gekk út í þokuna. Hún hafði
Írðið þéttari, meðan ég sat og
orðaði. Að lokum fékk ég
Strætisvagn, sem fór alveg að
enda King’s Road, en svo urðu
göturnar dimmari og vagninn
varð að þreifa sig áfram gegn-
tm þokuna.
Ég bað vagnstjórann að segja
til, þegar .við kæmum á minn
stoppistað og hann sagði:
— Haldið þér, að ég hafi
þvergata, þögnuðu öll hljóð og
auðvitað varð ég enn hræddari
í kyrrðinni. Mér fór að líða
mjög illa. Ljósblettirnir virtust
synda á móti mér, lækkuðu og
beygðu til hliðar, þegar ég
nálgaðist. Fæturnir skulfu og
mér varð sjóðheitt í andliti og
samtímis spratt kaldur svitinn
út á mér.
Næst, þegar ég kom að Ijósa-
staur, greip ég um hann. Hann
var rakur og kaldur, en stóð
kyrr og það var meira en neitt
annað gerði. Ég lagði ennið að
honum og hélt mér fastri með
báðum höndum. Svo fann ég,
að staurinn byrjaði að renna
milli handa minna. Svo var
eitthvað hart, sem skall á kné
mín og ég fann sterkan þef af
hundum.
Svona, svona, litla vinkona,
hjálpaðu svolítið — fram með
höfuðið — svona, já. Er það
betra núna? Komið núna, þér
getið ekki setið hér alla nóttina.
Þegar ég opnaði augun,
starði ég á gangstéttarhluta
milli tveggja hauga. Svo sá ég,
að haugarnir voru hné mín og
að höfuð mitt var á milli þeirra.
— Sleppið mér.
Þrýstingurinn á hnakkanum
varð strax minni og ég rétti úr
bakinu. Á hækjum við hlið mér
sat Mavis og horfði angistarfull
á mig. Hár hennar hékk í
flyksum undir hattinum.
— Það hefur víst liðið yfir
yður, sagði hún skelfd. — Það
var heppni, að ég átti leið fram
hjá. Hvað hefur komið fyrir?
Hafið þér fengið yður sopa?
Ég gat ekki svarað. Kramp-
inn í maganum hafði ekki batn-
að við að ég settist upp. Ég
þrýsti olnboganum fast að sárs-
aukablettinum og beit á vörina.
— Þér lítið illa út, sagði hún
skyndilega. — Komið nú, þér
getið ekki setið hér. Ég skal
hjálpa yður — það er ekki
langt. Upp með yður nú — dug-
leg stúlka.
Hún rykkti og togaði í mig
og reyndi að fá mig á fætur.
Ég hélt mér í hana. Með ann-
arri hendi hélt ég um magann.
Hún ýtti á mig og ég gat sett
annan fótinn fram fyrir hinn.
Sársaukinn hvarf augnablik,
svo kom hann aftur sár eins og
svipuhögg.
Nei, langaði mig til að hrópa,
nei, ég ætlaði það ekki. Ég vildi
ekki láta hana hjálpa mér
lengra en að dyrunum. Ég beið,
þangað til sársaukinn hvarf og
sagði, að nú væri ég alveg
hress.
— Alveg víst, litla vinkona?
Ég skal gjarna koma með upp.
— Nei, mér líður vel núna.
Þúsund þakkir fyrir að þér
funduð mig.
Mér tókst að koma lyklinum
í hurðina og gleymdi strax
björgunarmanni mínum. Ég
þreifaði mig upp á fyrsta stiga-
pall, áður en krampinn neyddi
mig til að setjast á gólfið. Ég
fann, að heimurinn var að
hverfa aftur, en í þetta sinn
vissi ég, hvað ég átti að gera.
Og er ég lagði kinnina við lino-
leumið, varð ég næstum strax
skýr í kollinum.
Krampinn leið hjá og ég stóð
strax upp með aðstoð hand-
riðsins og komst upp á annan
stigapall.
Ef ég gæti bara komizt upp
í herbergið mitt.....
Einhvern veginn tókst mér
að komast upp á þriðju og
fjórðu hæð í einni lotu. Ég hafði
kveikt ljósið og ég var ekki
lengur viss um, hvar ég var —
ég vissi bara að líkn og öryggi
var einhvers staðar hæst uppi.
Svo sá ég ljósgeisla.
röntgenaugu eða eitthvað slíkt?
Ég get ekki séð stoppistaðinn
betur en þér.
Loks fannst mér vera kom-
— Guð minn góður, stundi
ég og reyndi að rétta úr mér,
reyndi að létta á hinum óþol-
andi þrýstingi á innyflin.
Hann var í hæð augnanna
áður en ég settist á gólfið og ég
skreið í áttina að honum í þeirri
örvæntingarfullu trú, að ljós-
geislinn væri tákmarkið. Þega.
ég kom að hurðinni, krafsaði
ég mig upp aftur, sneri snerl-
inum og reikaði inn.
Toby stóð við borðið og rað-
aði pappír, á stólnum stóð opin
ferðataska. Hann sneri sér
snöggt við og starði á mig.
— Jæja, ertu að flytja, sagði
ég.
— Ég braut einmitt heilann
um það hvort þú kæmir og
sæktir dótið þitt. Ég skal fara,
svo að þú getir pakkað í friði.
Eg sneri mér til að fara, en allt
snerist fyrir mér aftur og ég
rak höfuðið í dyrastafinn. Rödd
Toby var nálægt. Hún var há
og þurr.
— Hvað er að þér? Ertu fun9
— Það spyrja allir að þv_,
sagði ég. Nei, staðreyndin er
sú, að ég er að hugsa um að
láta eyða fóstri.
Þetta var hið síðasta, sem ég
hafði viljað segja, sérstaklega
í þessum f íf lalegakæruleysislega
tón. Á sama augnabliki komu
kvalirnar aftur og ég þreifaði
eftir Toby í myrkrinu, náði í
hendur hans, þær héldu fast
um mig og ég stundi.
— Ég vil ekki. Stöðvaðu það,
Toby. Láttu það hætta.
Toby bar mig að rúminu. Ég
var ekki lengur dugleg, áreynsl-
an við að komast upp stigann
hafði bundið endi á mína síð-
ustu góðu hegðun. Ég grét og
bað. Þegar kvalirnar komu,
engdist ég eins og maðkur, en
þvingaði sjálfa mig til að öskra
ekki. Með hálfri meðvitund
skildi ég, að ég varð að komast
hjá að draga fjölda fólks að.
í fyrsta sársaukalausa hlé-
inu leit ég hið skelfda andlit
Toby, sem var boginn yfir mér.
Ég reyndi að brosa til hans, en
skildi, að það var ekki svo gott,
svo að ég klemmdi hönd hans.
— Ég skal sækja læknl,
sagði hann.
Með erfiðismunum dró hann
hönd sína úr taki mínu.
— Ekki fara frá mér, sárbað
ég.
— Bara til að hringja.......
— Eftir augnablik stundi ég.
— Eftir þetta. ....
Kastið kom yfir mig, en var
ekki eins sársaukafullt. Ég
kreisti hönd Toby fast og hann
kreisti á móti.
Þegar því fór að slota, sagði
ég:
— í þetta sinn var það ekki
svo hættulegt — heldurðu, að
það sé það kahnski ekki?
— Hefur þú komið þessu af
stað?
Framhald á bls. 43.
rÁLKINN 27