Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 30

Enn þá einu sinn hafði verið
gerð stjórnarbylting í litla og
óróasama Suður-Ameríkurík-
inu, Equaraquay, og öllum er-
lendum sendimönnum í land-
inú hafði borizt boð um að
mæta í veizlu í forsetahöllinni,
ar sem hinn nýji einvaldur,
José Gonzaloy Quintanilla,
hershöfðingi ætlaði að kynna
ráðherra sína.
Brezka stjómin hafði nýlega
skipt um sendifulltrúa í land-
inu. Sá nýskipaði hét William
Henderson, og var nú í óða
önn að undirbúa sig fyrir veizl-
una, en vegna þess hve nýr
hann var af nálinni, var hann
heldur fákunnandi í veizlusið-
um þeirra Suður-Ameríku-
manna.
— Þér ættuð að skilja þetta
eftir heima, sagði James
Parker, sem hafði um langan
tíma verið siðameistari í sendi-
ráðinu, þegar hann sá mr.
Henderson stinga fallegu gull-
vindlaveskinu sínu í vasann.
— Af hverju í ósköpunum
þá?
Af því að þér gætuð tap-
að því í veizlunni, herra. Þess-
um svartskeggjuðu bófum er
trúandi til alls.
Henderson leit mjög ávítandi
á siðameistara sinn.
— Well, sir, sagði James og
bukkaði sig, þetta var aðeins
hu^jsað sem vinsamleg aðvörun.
En mr. Henderson lét hana
sem vind um eyrun þjóta.
Hann lét ná í bílinn sinn, og
tveim tímum síðar, þegar borð-
haldinu í forsetahöllinni var
lokið stórslysalaust, og menn
höfðu hópazt saman í söl-
um hallarinnar, varð hann
skjótt miðpunktur í hópi
svartklæddra equaraquaýískra
stjórnarráðherra og jafn svart-
klæddra kvenna þeirra, enda
var hann óspar á lýsingar á
hinum spennandi störfum sín-
um, sem leyniþjónustuforingi í
stríðinu.
— Hinar þýðingarmiklu upp-
ljóstranir mínar björguðu raun-
verulega margóft lífi forsætis-
ráðherrans, óg mér var einmitt
gefið þetta fallega gullvindla-
veski til launa fyrir störf mín
þá, sagði hann.
Mr. Henderson leyfði kon-
unum fyrst að dást góða stund
að veskinu, en síðan fór það til
innanríkisráðherrans og gekk
þaðan frá manni til manns,
þar til Henderson missti alveg
sjónar af því.
Hann var þó ekki hið minnsta
hræddur um, að hann fengi
það ekki aftur fyrr en síðar í
veizlunni, þegar allir hefðu
dázt nægju sína að framlagi
brezka forsætisráðherrans til
gerðar vindlaveskja.
En kvöldið leið, án þess að
veskið kæmi aftur, og Hender-
son fór að verða ofurlítið tor-
trygginn. Ef til vill hefði hon-
um verið nær að hlusta á að-
varanir siðameistara síns? Hann
velti lengi vöngum yfir því,
á hvern hátt æskilegast væri
að vekja athygli viðstaddra á
óhappi hans. Þegar menn höfðu
drukkið síðustu skál einvalds-
ins og gestirnir tóku að sýna
á sér fararsnið, sá hann enga
aðra leið en að draga lögreglu-
stjórann, Alfonso Gualberto
Pérez, afsíðis, og segja honum
frá öllum málavöxtum.
Si, si, senor embajador! Þeíta
skal ég alveg sjá um! Cón
mucho gusto! sagði lögregiu-
stjórinn og hneigði sig bros-
andi og hvarf síðan innan um
ráðherrana, sem höfðu hópazt
utan um einvaldinn.
Fimm mínútum síðar var
lögreglustjórinn kominn aftiir
til Henderson. Bros hans var
enn breiðara en áður, þegar
hann laumaði vindlaveskinu f
höndina á sendifulltrúanum.'
— Þúsund þakkir, sagði
Henderson og létti stórum, —
hvar funduð þér það?
— f vasanum innan á jak^ka
José Gonzalo y Quintanillas,
hershöfðingja senor embajadór.
Lo siento Mucho!
— Og hvað sagði einvaldúr-
inn, þegar þér báðuð hann um
að afhenda það?
Lögreglustjórinn leit aðeins
undan augnaráði sendifulltrú-
ans og stakk báðum höndum
sínum í flýti aftur fyrir bak.
— Ég er ekki viss um, að
hans hágöfgi hafi nokkuð tekið
eftir því, þegar ég tók það,
senor embajador!
Willy Breinholst.
FÁLKINN