Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 37

vildi lögreglan hafa skýringu
á reiðum höndum á öllum at-
riðum, og þar sem Jasper hafði
tekið íbúð 805 á leigu og njósn-
að um leigjandann í 907, hafði
hann fjölda smáatriða á tak-
teinum til að krydda með frá-
sögn sína og gera hana senni-
lega.“
Síminn hringdi. Della Street
svaraði og sagði: „Henríetta
Hull óskar að vita hver ómaks-
laun þín eru.“
Mason brosti: „Segðu henni
að þau séu hundrað og fimmtíu
þúsund dollarar og að hún eigi
að stíla ávísunina á barna-
spítalann. Mér finnst ástæðu-
laust að láta Mínervu sleppa
of vel.“
ENDIR.
Þér að segja
Framhald af bls. 9.
byrjað nýjan atvinnuveg og
orðið að hrekjast þaðan undan
ofurvaldi kapitalismans. Þá fer
ég norður til Akureyrar og
brýt ísinn þar, — og mala hann
raunar líka í minni ágætu
kvörn. Og nú er ég hrakinn
burtu þaðan líka. Hvert átti ég
nú að fara?
Varð ég því reiðari, því
lengur sem ég hugleiddi málið.
Fer svo að lokum að ég gríp
í hönd mikla hausasveðju, sem
ég átti í dóti mínu, bjart vopn
og biturlegt og áreiðanlega
ekki minna heldur en sverðið,
Einanpnargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAIM H.F.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
sem Kolbakur þræll hafði
þegar hann hjó til Þormóðs
Kolbrúnarskálds við sauðahús-
in forðum. Ekki fól ég vopnið
inni á mér, heldur gekk með
það í hendi mér upp bæinn og
var nú förinni heitið opinber-
lega upp á skrifstofu til Vil-
hjálms Þór þeirra erinda að
dekapítera hann.
Tafði ekkert för mína fyrr
en ég var kominn upp miðjan
stiga í kaupfélagshúsinu. Þar
mætti ég kunningja mínum,
sem var innanbúðarmaður hjá
Vilhjálmi, sem hafði reynzt
mér vel. Hann spyr mig hvert
ég sé að fara í þessum ham, og
ég segi honum afdráttarlaust
hvað ég hyggist fyrir.
Kunningi minn brást þannig
við, að hann bað mig þess í
guðanna bænum að hætta við
þetta voðaverk. Ég væri allt of
góður drengur til þess og svo
framvegis.
Nú hefur það alltaf verið
minn veikleiki, að hafa orðið
fyrir mér göfug manneskja, þá
hefur hún átt öll ráð yfir mér.
Varð það úr, að ég lét þennan
göfuga dreng telja um fyrir
mér, lagði niður saxið og gekk
leiðar minnar.
Má það eins teljast til himn-
eskrar forsjónar að svo fór, og
táknrænt um það, sem á eftir
kom, — að ég skyldi bera minn
skaða óbættan og Vilhjálmur
Þór sitt fjármálahöfuð óafskor-
ið Og uni ég nú betur mínu
hlutskipti. Þér að segja.
Þó hefur það hvarflað að
mér síðar, hversu mér hefði nú
reitt af, hefði ég ekki mætt vini
minum í stiganum hjá KEA,
og þá helzt komizt að þeirri
niðurstöðu að ég hefði hlotið
náðun við Skálholtsvígslu Elleg-
ar þá við forsetakjör.
En því nafngreini ég ekki
vin minn, þann er taldi mér
hughvarf í stiganum forðum,
að hann er nú látinn, vil ég ekki
eiga á hættu að blettur falli á
minningu svo göfugs drengs
fyrir afskipti hans af þessu
máli.
Vinur vor, sjórinn
Framhald af bls. 17.
nýja vini sínum, hafinu, hvers
vegna þetta var öðru vísi, í
stað þess gat hann sagt sjálfum
sér, að hann hefði ekki þurft
að bíða eftir fyrstu sýn, að sjá
framan í hana. Það augnablik,
þegar augu hans sáu blaktandi
pilsið, jafnvel áður en hann sá
meira af henni, hvernig hún
bauð storminn og sólskinið vel-
komið — hljóð, sem hvorki
var byssuskot né klukknahring-
ing tilkynnti honum, að hún
væri komin og að ástin væri
komin til sögunnar. Ekkert af
þeim hlutum, sem máli skiptir
fyrir fólk, sem hefur uppgötvað
hvort annað hafði skipt hann
máli eða hana. Hún snupraði
hann og ávitaði og svo hafði
hún farið að leita að honum.
Og þegar hún fann hann, var
hann ekki undrandi.
Það var auðvelt að trúa, að
hann hefði búizt við henni allt
lífið og hann trúði því.
Hann myndi drekka með
henni kokkteil, hann myndi
hitta hana eftir kvöldverð, hann
myndi finna lítið borð, þar sem
þau gætu talað saman, meðan
hinir farþegarnir dönsuðu.
Hann myndi fara að segja
henni, að líf hennar yrði ekki
óslitin röð Rúmena og flótti
frá Rochester, og tala við hana
um vaxandi hatur níu ára
stúlku og hina ósegjanlegu
eymd, sem hún sá fram á. Hún
myndi ekki þurfa að muna eftir
honum, hann myndi vera þarna.
í kvöld myndi hann fara sér
hægt, því að það, sem hann
ætlaði að segja henni, þyrfti
að segja henni með sömu orð-
um, sem hún hafði heyrt áður.
En þeim lá ekki á, það myndi
þurfa að líða ár, áður en hann
gæti yfirgefið Madeleine. Og
svo var það bankinn. Nú minnt-
ist hann athugasemdar, sem
yfirmaðurinn gerði, sem var
lykill að því, að hann var tekinn
fram yfir tvo aðra umsækjend-
ur um starfið í London. Það
var fyrir sex mánuðum, en þeir
hljóta þá þegar hafa verið að
ákveða manninn. „Don, okkur
líkar, hvernig þú tekur ákvarð-
anir og heldur þig við þær,“
hafði yfirmaðurinn sagt. jæja
bankinn myndi komast að því
að hann var ákveðinn hvað
Constance viðkom. Constánce.
Fyrsta skiptið, sem hann hafði
hugsað um hana með nafni.
Það var undarlegt nafn á vör-
um hans og sem nafn var það
ekki enn í hjarta hans. En í
hennar augum var hann Don-
ald Fisher fullt nafn. Allt var
nýtt og þau voru ekki að flýta
sér. Þau höfðu ekki tekið
eftir, hvað tímanum leið eða
að viðáttan hafði dökknað.
En viðáttan var ekki sú
sama og hún hafði verið.
Sjórinn var enn vinur hans,
en hann var ekki lengur einn.
Hann þakkaði sjónum fyrir að
hafa verið vinur sinn, en hann
myndi aldrei framar þurfa á
þeirri vináttu að halda.
Hann gekk í skrautsalinn
sinn og var ánægður að sjá, að
þjónninn naiöi tekið fram sam-
kvæmisfötin hans. Þetta minnti
hann á helgina á sveitasetri
yfirmannsins, þegar hann vissi
að farið var að ræða um hann
í starfið í London.
Þetta var í annað sinn í lífi
hans, sem samkvæmisfötin
hans höfðu verið tekin til fyrir
hann. Ó, það myndi vera mikið
af nýjum hlutum héðan í frá.
Hann fór í baðherbergið til að
láta renna í baðkerið og komst
að því, að það hafði þegar verið
látið renna í það. Rakvél, sápu-
kústur á salerninu, allt tilbúið
handa honum, en hann gat
komizt af með að raka sig ekki
aftur. Hann fór úr fötunum og
fór í baðkerið, en vatnið var
rétt nægilega heitt. Hann bar
á sig ensku sápuna og þegar
hann hafði hreinsað af löðrið,
lá hann í hvíldarmóki, sem var
betra en svefn.
í þessu ástandi tók hann ekki
strax eftir, að vatnið í bað-
kerinu var gjörsamlega hreyf-
ingarlaust. Hann uppgötvaði
þetta og tók eftir að allt var
kyrrt, að það sem vantaði voru
titrandi drunur vélanna. Og
þá vissi hann, að skipið hafði
stöðvast.
Hann steig upp úr baðker-
inu og hringdi á þjóninn. Nú
þegar hann var kominn út úr
baðherberginu, gat hann heyrt
til fólks í ganginum fyrir utan
herbergið. Það var allt að tala,
en hann gat ekki komizt að því,
hvað það var að segja um leið
og það fór framhjá dyrum hans.
Hann hringdi í þjóninn og eftir
eina eða tvær mínútur var bar-
ið á dyr hans og þjónustustúlk-
an kom inn.
„Engin ástæða til ótta,
herra,“ sagði hún.
„En vélarnar hafa stanzað,“
sagði hann.
„Já, herra. Þeir eru að láta
bát síga niður, herra,“ sagði
hún.
„Láta bát niður? Hvað er
þetta eins konar æfing?“
„Nei, herra. Mér þykir leitt
að segja það, herra, farþegi
vírðist hafa stokkið fyrir borð.
Þetta er allt, sem ég get sagt
yður, herra. Mér líst ekki á
möguleika hans í myrkrinu. Ég
ætlaði að segja, það er ekkert
tunglskin, er það?
„Möguleika hans? Það var
karlmaður?“
„Ég veit það ekki, herra. Ég
veit ekki mikið um það. Bara
það, sem mér var sagt. Var það
nokkuð fleira, herra?“
„Nei, þetta var allt, þakka
yður fyrir,“ sagði hann.
Einhver vesalingur, hugsaði
Framhald á næstu sfðu.
FÁLKINN 37