Fálkinn - 21.10.1963, Blaðsíða 17

drfnu þrep og orSstír hans, sera
beðið hafði hnekki.
Ef ég virðist leggja of mikla
áherzlu á slíkan atburð, þá er
það af því, að hann sýnir betur
en nokkuð annað hið undarlega
tímabil stríðsins og sýnir
hversu miklu meiri áhrif ljóð-
rænan hafði á mig.
)
III
Við gátum heyrt fallbyssu-
skotin. Það var barizt nálægt
, Meaux. Það var jafnvel sagt, að
einhverjir Uhlanbúar hefðu
verið handteknir nálægt Lagny,
fimmtán kílómetra frá okkur.
Frænka mín hafði sagt sögu af
vini, sem orðið hafði að flýja
í byrjun, eftir að hafa grafið
sardínur í garði hennar, og ég
spurði föður minn, hvernig við
gætum farið burt með allar
gömlu bækurnar okkar, en mér
hefði verið verst við að skilja
þær eftir.
En þegar við vorum að undir-
búa okkur undir flóttann, sögðu
blöðin okkur að hann væri til-
gangslaus.
Systur mínar fóru til J....
til að flytja særðum perukörf-
ur. Þær höfðu fengið bætur,
litlar að vísu, fyrir allar áætl-
anir sínar, sem kollvarpað hafði
verið. Þegar þær komu til J....
voru körfur þeirra næstum tóm-
ar.
Ég átti að fara í menntaskól-
-ann Henri IV, en faðir minn
ákvað að halda mér eitt ár í
viðbót í sveitinni. Eina skemmt-
un mín þennan leiðinlega vetur
var að hlaupa á blaðasölustað-
únn og kaupa Le Mot, blað, sem
,!þótti skemmtilegt og kom út á
áhverjum laugardegi. Á þeim
degi vikunnar fór ég aldrei
tseint á fætur.
s Vorið kom og fyrstu uppá-
tæki mín gáfu því svip. Undir
-því yfirskyni að fara í söfnun-
'i at'ferð, fór ég nokkrum sinn-
!um þetta vor, klæddur í sunnu-
dagssparifötin með unga konu
*mér við hægri hönd. Ég bar
söfnunarbaukinn og hún blóma-
körfuna. Eftir seinni söfnun-
ina, kynntu félagar mínir mig
fyrir kostum þessara frelsisdaga
sem höfðu fleygt mér í fang
lítillar stúlku.
Upp frá þessu flýttum við
okkur á morgnana að safna
öllu fé, sem tiltækilegt var,
létum velgerðarkonuna hafa
það um hádegi, og eyddum því,
sem eftir var dagsins með þvi
að reika um hæðir Chennevie-
res.
í fyrsta skipti átti ég vin. Mér
þótti gaman að safna með syst-
ur hans. í fyrsta skipti kom
mér vel saman við dreng, sem
var eins bráðþroska og ég sjálf-
ur og dáðist jafnvel að fríðleik
hans og óskammfeilni. Gagn-
kvæm vanþóknun okkar á
öðrum á okkar reki færði okk-
ur jafnvel nær hvorum öðrum.
Við álitum, að við einir værum
færir um að skilja alla hluti, og
loks, að við einir værum verð-
ugir kvenna. Við álitum sjálfa
okkur þegar fullvaxna menn.
Við ætluðum ekki að skilja.
René var nemandi við mennta-
skólann Henri IV og ég átti að
vera í hans bekk. Hann hafði
ekki ætlað sér að lesa grísku,
en mín vegna færði hann þá
miklu fórn, að telja foreldra
sína á að leyfa sér að lesa
hana.
Þannig myndum við alltaf
vera saman. Þar sem hann hafði
ekki lesið hana fyrsta árið,
þýddi þetta einkakennslu. For-
eldrar René skildu þetta ekki,
því að árið áður höfðu þau látið
eftir honum og samþykkt að
hann þyrfti ékki að lesa grísku.
En í þessu sáu þau hin góðu
áhrif, sem ég hafði á hann, og
ef þau þoldu hina félaga hans,
var ég að minnsta kosti vinur,
sem þau tóku góðan og gildan.
í fyrsta skipti leiddist mér
ekki einn dagur af leyfinu
þetta ár. Ég lærði, að enginn
getur flúið aldur sinn, og fyrir-
litning mín bráðnaði eins og ís
jafnskjótt og einhver kom fram
við mig á þann hátt, sem mér
fannst viðeigandi.
Fyrsta daginn í skóla reynd-
ist René óviðjafnanlegur leið-
sögumaður.
Þegar ég var með honum,
varð allt að skemmtun og ég
sem steig aldrei framar en
nauðsynlegt var, þegar ég var
einn, hafði ánægju af að ganga
með honum tvisvar á dag frá
Henri IV að Bastillestöðinni,
þar sem við fórum í lestina.
Þannig liðu þrjú ár án ann-
arrar vináttu og án annarrar
vonar um skemmtun en
fimmtudagssamkvæmin — með
litlu stúlkunum, sem foreldrar
René útveguðu'okkur með því
að bjóða vinum sona sinna og
leikfélögum í te — og þessu
litla, sem við hnupluðum frá
þeim og þær hnupluðu frá okk-
ur.
IV
Þegar góða veðrið kom, þótti
föður okkar gaman að fara
með okkur í langar gönguferðir
upp í sveit. Ein eftirlætis leið
okkar var til Omesson með því
að fylgja Morbrasánni, fara
yfir blómum vaxin engi, en þau
blóm vaxa hvergi annars stað-
ar og ég hef gleymt nafninu á
þeim. Breiður af hrafnaklukku
og myntu huldu staðinn þar sem
vatnið átti upptök sín. Á vorin
bar áin burt þúsundir rauðra
krónublaða, sem höfðu fallið af
trjánum.
Sunnudag nokkurn í apríl
Framhald á bls. 43.