Fálkinn - 21.10.1963, Blaðsíða 19

Þekkið þér Rigólettu? Ef þér gerið það ekki, vil ég gjarna
kynna hana. Rigóletta var stúlkubarn, sem með útliti sínu
einu saman fékk mann til að brosa. Hið kringluleita and-
lit hennar var rautt eins og haustmáninn, hún var með
stór og uppglennt augu og munnur hennar minnti á skurð-
inn, sem ávaxtasalinn sker í melónu til að sýna, að hún
er þroskuð.
Hrokkinn hárlubbi flaksaðist aftur eins og hún gengi
sífellt á móti vindi. Líkami hennar var eins og sófapúði
sem var hertur saman í miðju, og fætur hennar voru traust-
legir og hún var dálítið hjólbeinótt.
Foreldrar hennar voru ávaxtasalar. Þau ráku verzlun
sína á miðju blómatorginu, og hún gekk skínandi vel. Þau
höfðu alið Rigólettu upp eins og yfirstéttarstúlku. Hún var
ekki í búðinni, heldur drap tímann eins og ung dama,
það er að segja með því að gera ekkert.
Þér skiljið, ég þekki hana mjög vel og þér haldið kannski
að það hafi verið eitthvað á milli okkar eins og maður
segir, en það er ekki rétt. Við bjuggum nálægt hvort öðru,
vorum jafn gömul og höfðum leikið okkur saman á Via
Pettinari. Rigóletta hafði hjálpað mér dálítið þegar við
vorum bæði sextán ára: Hún gaf mér appelsínur og epli,
sem hún hnuplaði úr körfum föður síns, hún gaf mér einnig
100 lírur, sem ég.eyddi í bíóferð eða keypti mínar fyrstu síga-
rettur fyrir.
Nú þetta var barnaleikur — að minnsta kosti hvað mig snerti.
Hvað Rígólettu viðkemur get ég ekki ábyrgzt, að hún liti svona
á það, því að hún hafði óvenjulega hæfileika til að lifa í óska-
draumum og horfa framhjá raunveruleikanum. Hún hafði tak-
markalaust hugmyndaflug. Oft hefði ég viljað gefa mikið fyrir
að vera í hennar sporum, að minnsta kosti að sjá heiminn einn
dag eins og Rigóletta sá hann. Hver veit ef til vill hefði ég séð
allt stækkað eða minnkað, útvíkkað skælt eða snúið eins og í
speglaherberginu í Tívolí. í stuttu máli: Rigóletta leit alltaf út
fyrir að vera ölvuð, ekki af víni, heldur af hinu mikla hugmynda-
flugi sínu.
í nokkur ár vann ég sem rafvirki, svo fékk ég gott starf í
kvikmyndaverum, ég lifði mig alveg inn í þetta umhverfi og
varð loks aðstoðarmyndatökumaður. Rigólettu sá ég aðeins stöku
sinnum á Via Pettinari. Við vorum nú — þótt ég hefði alltaf
vissan áhuga á henni — aðeins góðir kunningar. Morgun nokkurn,
þegar ég var að vinna í vinnustofunni, kom vinur til mín og
sagði með íbyggnu brosi: — Þú, Gigi, það er falleg stúlka að
spyrja eftir þér.
Þér getið örugglega skilið, að mér datt margt í hug því að
maður hefur alltaf áhuga á fallegum stúlkum, þegar maður er
ungur. Eftirvæntingin breyttist í skömmustutilfinningu, þegar
ég kom auga á Rigólettu.
Það var september, það var heitt, og hún var í hvítum, felld-
um kjól með hertu belti, sem myndaði mikla andstæðu við hina
brúnu, grófu húð hennar. Hinir kraftalegu, dökku, nöktu hand-
leggir, sem voru loðnir eins og flauel, gátu komið inn hjá manni
þeirri hugsun, að hún væri karlmaður, sem hefði dulbúið sig
sem kona. Ég spurði aftur: — Hvað ertu að gera hér? Hún svar-
aði: — Komdu, við skulum fara þangað, það er dálítið, sem ég
ætla að segja þér.
Við vorum úti milli kvikmyndatökusalanna. Kringum okkur
voru tjöld úr tré, gipsi og pappír, sem átti að nota við töku á
egypzkri mynd: hof með breiðum tröppum og súlur, en höfuð
þeirra litu út sem nautshausar. Við fórum bak við eina af þess-
um súlum og svo sagði hún: — Gigi, ég hef aldrei beðið þig um
neitt áður — en nú verður þú að gera roér greiða.
—- Hvernig greiða?
— Kynna mig fyrir kvikmyndaframleiðandanum.
— Hvers vegna það?
— Ég hef heyrt, að hann sé að leita að leikkonu í myndina,
sem hann ætlar að fara að byrja á, og ég er viss um, að hann
ræður mig, strax og hann hefur kynnzt mér.
Satt bezt að segja, þá varð ég svo undrandi, að ég í augna-
blikinu vissi ekki yfirleitt, hverju ég átti að svara. Hún hélt
áfram: — Hvað er að þér. Heyrðirðu ekki hvað ég sagði?
Framhald á bls. 38.
FÁLKINN 10