Fálkinn - 21.10.1963, Blaðsíða 26
Eftir viku fékk ég skilaboð
um, að ég ætti að fara heim
klukkan hálf sex síðdegis.
Klukkan fimm var ég klædd
og tilbúin. Ég hafði þykknað
meðan ég lá í rúminu og renni-
lásinn á síðbuxunum komst
aftur ekki nema hálfa leiðina.
Ég fann til skjálfta, sem var
sambland ótta og spennings.
Það var þarna öruggt og vax-
andi. Ég fór í regnkápu og bað
um að fá að hringja. Það var
Doris, sem svaraði.
— Þetta er Jane Graham,
sagði ég, ég var ekki viss um,
hvað hún vissi og hvers konar
móttökum ég gæti búizt við. —
Ég kem heim í dag.
— Já, einmitt. Það var in-
dælt.
Ég bað um að fá að tala við
Toby. Ég'heyrði merkið fjórum
sinnum. Hjarta mitt hagaði sér
eins og ég væri að ganga fyrir
dómara. Það leið nokkur stund
áður en hann svaraði.
— Góðan daginn, þetta er
Jane. Ég get næstum ekki stun-
ið upp orðunum.
Það varð þögn, og ég gat
heyrt hann draga djúpt and-
ann.
-—- Góðan daginn, sagði hann.
„Ég kem heim í dag, eftir
hálftíma. Mér fannst ég þurfa
að hringja og skýra frá þvi.
— Já einmitt, þakka þér fyr-
ir. Það varð ný löng þögn. Ég
andaði djúpt og það gerði hann
einnig. Það var hræðilegt.
— Verðurðu heima þá?
spurði ég loks. Höndin, sem hélt
um símtólið, skalf.
— Ja, ég veit ekki, ég fer
ef til vill út í kvöld, sagði hann
k.æruleysislega. Svo kom annar
tónn í röddina: — Ertu orðin
góð? Áður en ég hafði svarað,
sagði hann eins og hann væri
reiður við sjálfan sig fyrir að
hafa spurt: — Heimskulegt,
annars hefðir þú ekki fengið að
fara heim.
Ég sótti í mig veðrið.
— Elsku Toby, farðu ekki út.
Ég vil að þú verðir þarna.
Það kom ný þögn og svo
sagði hann óstyrkur: — Allt í
lagi. Röddin virtist fjarlæg,
eins og hann hefði lagt hönd-
ina yfir símann.
— Hvernig hefur John það?
— Ágætt.
Það varð ný þögn og loks
sagði ég:
— Jæja, við sjáumst þá.
— Já, sagði hann og bætti við
kæruleysislega: — Hvernig
ferðu heim?
— í leigubíl.
Við kvöddumst og ég fór og
beið í forstofunni, þar sem
jólaskrautið glitraði í litum.
26 FÁLKINN
Tvær risastórar pappirsklukk-
ur rauðar að lit hengu niður
úr loftinu. Sjúkrahúsið og allt
sem það táknaði var vin í hinni
ömurlegu eyðimörk, þar sem
ég varð að gera allt sjálf og
ein. Nú þegar ég varð að yfir-
gefa það, var ég hrædd.
Bíllinn kom. Ég sat í horn-
inu og varð daprari og daprari.
Framundan voru alvarlegar
ákvarðanir. Nú þegar ég hafði
ákveðið að eiga barnið, varð ég
að fara að skipuleggja.
Nú þarfnast ég vinnu, sem
ég gæti stundað í um fjóra
mánuði — einhvers sem væri
vel borgað, létt og snyrtilegt
og meðal vinnufélaga, sem ekki
litu neðar en í axlarhæð. Hið
sorglega var það, að ég hafði
enga löngun til að vinna. Ég
vildi bara sitja með fæturna á
skemmli og prjóna.
Eg varð unrdandi þegar ég
komst að því. Ég hlaut sannar-
lega að hafa sætt mig við hugs-
unina um barnið fyrst ég hugs-
aði í alvöru um að sýsla með
prjóna. Það var ekki um það
að ræða. Ég varð að vinna og
fá borgað fyrir það. Ég gat ekki
lifað á rúmum hundrað pund-
um.
Bílstjórinn fylgdi mér upp
stigann og ók þar næst leiðar
sinnar. Ég stakk lyklinum í
skráargatið og gekk inn. Á
fjórðu hæð stanzaði ég, hurð
Toby var opnuð og þarna stóð
hann.
Ég lagði frá mér töskuna, sem
skyndilega var orðin mjög
þung, og við stóðum og horfð-
um hvort á annað. Hár hans var
úfið, hinar löngu, mögru hend-
ur héngu niður úr grænum erm-
um flaueisjakkans eins og hann
vissi ekki, hvað hann ætti að
gera við þær. Skært ljósið var
bak við hann, en ég gat samt
séð skuggana í andliti hans.
Þeir voru dekkri en nokkru
sinni fyrr og ég gekk með þá
fíflalegu flugu í höfðinu að ég
gæti þurrkað þá út, ef ég stryki
þá með fingurgómunum. Sam-
tímis var ég svo þreytt, að mig
langaði til að halla andlitinu að
jakka hans og loka heiminn
úti.
Svo slokknaði ljósið og ég
sá móta fyrir andiiti hans í
skugganum. Ég gat ekki lengur
séð andlit hans greinilega, nú
var hann bara vera í dyragætt-
inni, tákn heimkomu. Ég úti-
lokaði staðreyndirnar og hugs-
aði fíflalega; Ég treysti á ást-
ina.
En þegar ég tók utan um háls
hans stóð hann bara án þess að
hreyfa sig.
Ég dró mig strax í hlé og
stamaði:
Mér þykir það svo leitt.
Hann sagði hljómlaust:
— Það þykir mér líka.
Hann tók töskuna sína ag
bar hana upp síðasta stigann,
nam staðar fyrir utan dyr mín-
ar og sneri sér að mér. Ég gat
ekki horft á hann.
— John hefur unnið dálítið
í herberginu, sagði hann. —
Hann fékk lykilinn hjá Doris.
Hann hefur unnið þar hvern
einasta dag, meðan þú varst í
burtu. Hann vildi, að þetta
kæmi þér á óvart, og ég segi
sjö ára. Hélztu að ég væri
jómfrú?
Fyrst þetta kom fyrir með
þér, hvernig gaztu þá haldið,
að þetta hefði ekki getað kom-
ið fyrir með öðrum? Og ef þú
getur viðurkennt það, hvers
vegna gerir barn þá hlutina
verri? Barn getur verið afleið-
ing einnar einustu nætur. Það
gat verið afleiðing þess, sem
skeði milli okkar, jafnvel þótt
við hefðum aldrei séð hvort
annað framar.
Toby sagði lágt:
— Ég veit, að það er ekki
ing um réttlæti, það er spurn-
ing um réttlæti, það er spunr
strax frá því til að þú haldir
ekki, að það sé, sem hef gert
það.
Ég vildi óska, að ég hefði
fundið til eftirvæntingar, en
mér stóð alveg' á sama, hvort
John hefði notað vikuna til að
breyta herberginu í kristals-
höll.
— Toby, sagði ég.
— Nei, sagði hann. — Ég get
ekki talað um það.
— Hugsaðu þér, að það hefði
verið þitt barn. Hefðir þú þá
einnig litið á mig sem gleði-
konu.
— Haltu þér saman, sagði
hann með undarlegri, hálf-
kæfðri rödd. — Þú hlýtur að
hafa vitað, að þú varst ekki
sá fyrsti. Það virtist ekki skipta
þig máli. Gaztu ímyndað þér,
að það væri þá ekki satt?
— Hvers vegna getum við
ekki hætt að tala um það?
— Af því að ég elska þig,
sagði ég.
— Og þetta er ekki réttlátt.
Áður en við fengjum tíma til
að íhuga þessa játningu, sem
kom jafnvel mér á óvart, hélt
ég áfram: —Ég er tuttugu og
ing um tilfinningar. Þú berð
barn annars manns undir belti.
Það er allt, sem ég get hugsað
um. Þú segist elska mig. Ég
elska þig einnig. Hvernig
myndi þér finnast það, ef ég
segði þér, að til væri önnur
stúlka, sem ætti von á barni
með mér — önnur stúlka, ó-
kunnug? Ef þú getur ekki skil-
ið, að barn skipti miklu máii,
þá get ég ekki útskýrt það fyr-
ir þér.
Hann reyndi að komast fram
hjá mér niður stigann, en ég
stöðvaði hann.
— Elsku Toby, bíddu. Ef við
elskum hvort annað, getum við
ráðið fram úr þessu.
— Hvað þá? Viltu að ég gift-
ist þér?
Þjáningarnar höfðu komið í
hann beiskju, en það skildi ég
ekki þá. Ég dó aðeins litlum
dauða vegna orða hans og tóns.
Ég dró mig í hlé og fann kuld-
ann spertta út um líkamann
eins og ég væri að deyja raun-
verulegum dauða.
Hann stóð kyrr augnablik, og
svo sagði hann dálítið vingjarn-
legar;