Fálkinn - 21.10.1963, Blaðsíða 38

Þegd. ■guiUiiviui kom á kon-
ungsfund, féll hann honum til
fóta, og gaf líf sitt og eignir í
vald hans, og rétti honum lúð-
urinn góða. Konungur tók þeg-
ar lúðurinn, og rétti Sigbrit
hann, og spurði hana, hvar hún
heíði séð slíkan grip. En hún
duldi ekki hins sanna og sagð-
ist séð hafa. Konungur rengdi
hana og var allsófús að trúa.
Þráttuðu þau um þetta góða
stund. Kom loks þar, að þau
veðjuðu. Að því búnu brá Sig-
brit hinum lúðrinum á loft og
greindi frá, hvar og hvernig
hún hefði fengið hann. Studdi
hún síðan fast mál Ögmundar
við konung og samþykkti hann
biskupsvígslu hans 30. maí
1521.
Ögmundur Pálsson gekk
Kristjáni konungi algjörlega á
hönd, og hét að styrkja um-
boðsmenn hans í hvívetna, þar
sem ekki yrði gengið á hlut
kirkjunnar. Jafnframt fékk
hann konung til að samþykkja
að hlífa bændum við fjölmenn-
um yfirreiðum valdsmanna og
láta helmingadóm ganga, jafnt
presta og lögréttumenn, ef
sannaðist á biskup jarðakaup
til kirkjunnar undan konungi.
Eftir þetta fór Ögmundur til
Noregs, þar sem hann hlaut
biskupsvígslu um haustið.
Dróst biskupsvígslan úr hömlu,
vegna þess, að í þenna mund
var ófriðvænlegt milli Noregs
og Svíþjóðar. Varð biskup því
enn að eiga vetrarsetu utan
lands. Vorið eftir sigldi Ög-
mundur biskup frá Björgvin
til íslands. Hreppti hann hina
mestu hrakninga, og ef til vill
hefur aldrei reynt eins á skip-
stjórnarhæfileika hans og sigl-
ingarþekkingu og í þeirri för.
Eins og kunnugt er, varð Ög-
mundur Pálsson einn atkvæða-
mesti biskup, sem setið hefur
Skálholtsstað. Hann var hvor-
tveggja í senn mikill höfðingi
Illadið
DA€IJR
er víðlesnasta blað,
sem gefið er út utan
Reykjavíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskritasími 116 7.
38 FÁLKINN
og mikill stjórnandi. En hið
stórbrotna skap hans og ein-
hliða sjónarmið urðu honum að
vissu leyti að falli, þó að hann
léti aldrei bugast að fullu.
Heimildir: Biskupaannálar, Saga
Islendinga, Menn og menntir, Is-
lenzkt Fornbréfasafn, Islenzkar
æviskrár, Dansk Biografisk Lexi-
kon og Danmarks Historie.
Rigoletta
Framh. af bls. 19.
Ég stamaði út úr mér: — Jú,
jú, ég heyrði það — þú vilt
verða kvikmyndaleikkona.
— Alveg rétt. Margar stúlk-
ur, sem alls ekki standa mér á
sporði fara í kvikmyndirnar,
hvers vegna skyldi mér þá ekki
takast það. Auk þess hef ég
mikla framsagnarhæfileika.
— Er það?
— Já, það getur þú verið
viss um. Og sjáðu hérna. Ég
hef tekið með myndir. Ljós-
myndari, sem vinnur fyrir
stjörnurnar, hefur tekið þær.
Hún tók um tíu myndir upp
úr töskunni og sýndi mér þær.
Hugsið yður bara: Hún hafði
látið mynda sig í baðfötum,
aðeins andlitið var á nokkrum
myndanna, allur líkaminn á
öðrum. Það voru einnig mynd-
ir, þar sem hún teygði úr sér
endilangri á teppi í djörfum
stellingum með hárið úfið,
hönd á höku, brjóstin þrýst
niður að gólfi og þunglyndis-
legt augnaráð. Ég var virkilega
skelfdur. Og þar sem ég vissi
ekki, hvað ég átti að gera, tók
ég um handlegg hennar og
sagði:
— Geymdu þessar myndir,
það er ekki ég sem á að sjá
þær, heldur framleiðandinn.
Hún sendi mér ástleitið
augnaráð: — Taktu þessa hönd
burtu. Undrandi hlýddi ég og
hún hélt áfram:
— Það er alveg skýrt, að þú
gerir mér þennan greiða ó-
keypis. Án „borgunar", sem
annars er venja meðal kvik-
myndafólks? Ég svaraði rugl-
aður:
— Það er auðvitað á hreinu
— án borgunar — alveg ó-
keypis
Ég reyndi að sannfæra hana
um, að framleiðandinn væri
svo önnum kafinn, að hann gæti
ekki tekið á móti henni, að
það væri sem stæði ekki verið
að vinna við kvikmyndun, að
það væri kreppa í kvikmynda-
iðnaðinum o. s. frv. Ég talaði
fyrir daufum eyrum. Hún hlust-
aði á mig og sagði svo: —
Kynntu mig bara fyrir fram-
leiðandanum, hitt sé ég um. Eg
spurði: — Setjum nú svo, að
hann hafi ekki tíma, hvað ætlar
þú þá að gera?
— Ég bíð.
—• Einnig ef það verður ekki
fyrr en í kvöld?
— Þá bíð ég þangað til í
kvöld.
— Og hvar ætlar þú að
borða?
Hún svaraði mjög eðlilega:
— Hér í mötuneyti kvik-
myndafélagsins, ég býð.
Svo varð það úr, að ég í
hreinni örvæntingu fór yfir
á skrifstofu framleiðandans.
Parodi þurfti ekki að taka á
móti mörgum þennan morgun,
og ég fékk strax viðtal hjá
honum. Hann er maður á miðj-
um aldri, góðviljaður og vitur.
Hann þekkti mig og féll vel
við mig — að svo miklu leyti
sem ég vissi. Þess vegna spurði
hann mig einnig strax án þess
að líta upp frá skrifborðinu,
sem hann sat við: — Nú, Rin-
aldi, hvað er um að vera? Og
ég svaraði:
Það er bara ung stúlka, vin-
kona mín, sem vill komast í
kvikmyndirnar. Hún vill láta
kynna sig fyrir yður. Hann tók
eitt af hinum mörgu símatól-
um, talað augnablik og sagði
meðan hann skrifaði niður at-
hugasemd:
— Það er i lagi, sendið hana
hingað í kvöld klukkan átta.
Ég hélt áfram: — Signor
Parodi?
Án þess að líta upp spurði
hann: — Já? Ég ætlaði að fara
að segja: Ég vil helzt ekki bera
ábyrgðina, því að stúlkan er
hræðileg, þér hafið enga hug-
mynd um... En mig skorti
kjark, svo að ég sagði bara:
— Ekki neitt. Ég ætlaði bara
að segja, að hún heitir Rigó-
letta. í þetta sinn leit hann
brosandi upp til mín: — Hún
er víst ekki krypplingur líka?
Eins og hann er í óperunni ..
— Nei, ekki beinlínis kryppl-
ingur, tautaði ég og hvarf.
Ég var í slæmu skapi og
vann til klukkan eitt, þá hætti
ég og fór yfir til Rigólettu, sem
beið mín í bar mötuneytisins.
Ég var töluvert dapur, einnig
af því að ég eins og venjulega
vildi borða með Santinu, ungri
aðstoðarleikkonu, sem lék í
egypzku myndinni og var góð
vinkona mín. Ekki það, að ég
óttaðist að Santina yrði af-
brýðisöm út í Rigólettu, Þótt
maður geti á þessu sviði aldrei
verið öruggur með konur, það
var fremur það, að Santina
hafði ormstungu — ég vildi
ekki að hún móðgaði Rigólettu,
sem mér var svolítið hlýtt til
þrátt fyrir allt.
Ég hafði vonast til að hitta
Santinu áður, svo að ég gæti
útskýrt málið fyrir henni,
en það tókst ekki. Um leið og
Rigóletta kom auga á mig,
hljóp hún áköf á móti mér og
spurði: — Hefurðu talað við
framleiðandann?
— Já, ég hef talað við hann,
hann vill taka á móti þér í
kvöld klukkan átta.
Samtímis kom Santina í
slopp, hún var bláeygð og and-
litið var hulið rauðum farða.
— Eigum við að fara og fá
okkur að borða, Gigi?
Ég hafði engin ráð önnur en
kynna þær:
— Santina, ég vildi gjarna,
kynna þig fyrir vinkonu
minn...
— Með ánægju, hvað heitir
unga stúlkan?
Ég vildi ekki segja naf-nið,
en hún svaraði sjálf:
— Ég heiti Rigóletta.
— Rigóletta!
— Já, hvað með það? Líkar
yður ekki við nafnið mitt,
spurði Rigóletta, er við geng-
um inn í matsalinn.
— Það hef ég ekki sagt, svar-
aði Santina. Við settumst í mat-
salnum, og litlu síðar kom hóp-
ur leikkvenna, sem léku í
egypzku myndinni. Stjarnan
okkar, Luciana Lucentini, sem
væri nærri því eins falleg og
hún var fræg, tvær aðrar minna
þekktar leikkonur, en einnig
mjög fallegar og nokkrar að-
stoðarleikkonur, og með þeim
komu nokkrir leikarar. Þeir
voru með dökkan farða á and-
litinu, þar sem þeir léku forna
Egypta. Leikfólkið var klætt að
sið hinna fornu Egypta.
Til að leiða athygli Santinu
og Rigólettu frá hvorri annarri
benti ég á stjörnurnar og sagði:
— Sjáðu Rigóletta, þetta er
Lucentina, ég vildi veðja, að
þetta er í fyrsta skipti, sem þú
sérð hana raunverulega.
Rigóletta leit þangað og sagði
svo um leið og hún fitjaði upp
á trýnið: — Veiztu hvað ég
verð að segja, að hún hefur
slæmt útlit. Hún er ekki heldur
nein fegurðardís á kvikmynda-
tjaldinu, en svona í nálægð —
í sannleika sagt, er hún hreint
og beint hræðileg.
— Er það satt? spurði Sant-
ina. — Finnst yður hún ljót?
Hver finnst yður vera falleg?
Kannski þér sjálfar?
Ekki? Hvernig þá?
Rigóletta er dálítið tungu-
lipur. Hún hristi höfuðið og
sagði: — Að minnsta kosti er
ég ekki með svona lítil augu