Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 17

Á einni sekúndu breyttist öll
afstaða hennar, og án þess að
stanza til að velta vöngum yfir
næturheimsókn minni, ,hróp-
aði hún:
„Vesalings elskan mín! Þú
færð kvef! Háttaðu fljótt!
Hún hljóp til að skara í eld-
inum í dagstofunni. Þegar hún
kom aftur inn í svefnherbergið,
sá hún, að ég hafði ekki hreyft
mig og hún sagði:
„Á ég að hjálpa þér?‘í
Framar öllu öðru hafði ég
óttazt það augnablik, þegar ég
yrði að fara úr fötunum og taka
notti, og ég blessaði regnið,
gaf þessa móðurlegu til-
ii.i.ungu.
En Marta fór aftur, kom til
baka og fór út aftur til að gá
að því, hvort vatnið væri heitt
í áfengisblönduna mína. Loks
fann hún mig nakinn á rúminu,
hálffalinn bak við æðardúninn.
Hún ávítaði mig: það væri
brjálæði að vera nakinn, ég yrði
að nudda mig með kölnarvatni.
Svo opnaði Marta klæðaskáp-
inn og henti í mig einhverjum
náttfatnaði. „Hann er senni-
lega mátulega stór,“ sagði hún.
Jacques átti hann. Og ég hugs-
aði að það væri meira en lík-
legt, að þessi hermaður kæmi
skyndilega, því að jafnvel
Marta hafði haldið, að ég væri
hann.
Ég var í rúminu. Marta kom
Upp í til mín. Ég bað hana að
slökkva ljósið. Því að jafnvel
þótt ég væri í örmum hennar,
óttaðist ég feimni mína. Myrkr-
ið myndi veita mér hugrekki.
En Marta svaraði mér blíðlega;
„Nei. Ég vil, að þú farir að
sofa.“
Við þessi orð fann ég til
nokkurra óþæginda, þótt þau
væru vel meint. Ég fann í þeim
hina miklu blíðu þessarar konu,
sem hætti öllu til að verða ást-
mey mín og leyfði mér að sofa
við hlið sér, en hún hafði ekki
hugmynd um, hvað ég var sjúk-
lega feiminn. í fjóra mánuði
hafði ég sagt henni, að ég elsk-
aði hana, en hafði samt aldrei
látið hana hafa þá sönnun, sem
karlmenn eru svo örlátir á og
kemur oft hjá þeim í stað ástar.
Eins og áður í garðinum, var
ég aftur gripinn kvíða. En eins
og hikið fyrir framan dyrnar
gat þetta hik ekki verið langt.
í fyrsta sinn óttaðist ég að vera
eins og eiginmaður Mörtu og
láta hana eiga slæma minningu
um fyrstu augablik ástar okkar.
Ánægja hennar var þannig
meiri en mín. En á því auga-
bliki sem við slepptum hvort
öðru, borguðu hin dýrlegu augu
hennar mér að fullu fyrir ó-
þægindi mín. Svipur hennar
ummyndaðist. Ég var jafnvel
undrandi yfir, að geta ekki
snert geislabauginn sem mynd-
aðist um andlit hennar eins og
á helgimyndum.
Þegar ég var laus við fyrstu
skelfinguna, komu aðrar í stað-
inn.
Ég skildi loks vald verknað-
arins, en ég hafði verið hindr-
aður í því fram að þessu af
feimni minni, og ég skalf vegna
þeirrar vitneskju, að hún til-
heyrði eiginmanni sínum meira
en hún kærði sig um að játa.
Þótt mér sé ekki unnt að
njóta þess, sem ég bragða í
fyrsta sinn, var það á dögunum,
er fóru á eftir, sem ég lærði
betur og betur að þekkja gleði
ástarinnar.
En á meðan olli þessi r ilska
ánægja mér sannri og prosk-
aðri kvöl: afbrýðisemi.
Ég var reiður út í hið þakk-
láta andlit Mörtu, af því að
það lét mig skilja þýðingu lík-
amlegra fjötra.
Ég formælti manninum, sem
hefði notið blíðu hennar á und-
an mér. Ég hugsaði um heimsku
mína, að hafa- álitið Mörtu
hreina mey.
Það hefði ekki verið neinn
barnalegur leikur að óska eig-
inmanni hennar dauða í annan
tíma, en nú varð þessi ósk næst-
um glæpsamleg eins og ég
hefði drepið hann sjálfur.
Ég átti stríðinu að þakka
blómstrandi hamingju mína og
af því vænti ég hins guðdóm-
lega. Ég vonaði, að það myndi
þjóna hatri mínu, þannig að
nafnlaus manneskja fremdi
glæp í minn stað.
Nú grétum við saman gleði-
tárum. Marta ásakaði mig fyrir
að hafa ekki komið í veg fyrir
giftingu hennar. En myndi ég
þá hafa verið í þessu rúmi að
eigin vali. Hún myndi hafa bú-
ið með foreldrum sínum, við
hefðum ekki getað hitzt. Hún
myndi aldrei hafa tilheyrt
Jacques, en hún hefði ekki til-
heyrt mér heldur. Ef hann hefði
ekki verið, hefðl hún ekki ge';-
að gert samánburð, og hún hef íi
getað séð eftir þessum verkn-
aði og vonast eftir, að eitthvað
betra kæmi. Ég bar ekki hatur
til Jacques. En ég hataði vit-
neskjuna um, að við ættum allt
þessum manni að þakka, sem
við vorum að svíkja. Ég elsk-
aði Mörtu of mikið til að álíta
hamingju okkar glæp.
Við grétum saman af því i.ð
við vorum aðeins börn og réð-
um ekki yfir neinum ráðum.
Að fara burt með Mörtu!
Þar sem hún tilheyrði mér
einum núna, myndi það þýða
að taka hana frá sjálfum mér,
því að þeir myndu áreiðanlega
aðskilja okkur.
Við sáum þegar fyrir okkur
endalok stríðsins með skelf-
ingu, því að það myndi þýða
endalok ástar okkar. Við viss-
um þetta, þótt Marta ynni að
því eið, að hún myndi yfirgefa
allt, að hún myndi fylgja mér.
Ég reyndi að setja mig í spor
Framh. á bls. 41.