Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 30

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIMHOLST
Þetta er sagan um, hvers-
vegna Hansen póstur hvarf
snemma morguns til Suður
Ameríku, án þess að skilja eft-
ir neitt heimilisfang.
Hansen póstur hafði alltaf
rækt starf sitt með mikilli sam-
vizkusemi. Hann var ungur,
myndarlegur maður, með vin-
gjarnlegt bros og kinkaði góð-
an daginn til allra, sem hann
mætti á tröppunum, þegar hann
kom með póstinn.
Hann hafði þann ávana að
afgreiða póst sinn alltaf eins.
Fyrst að setja bréfið eða pakk-
ann í pósthólfið og síðan að
þrýsta snöggt á dyrahnappinn.
Hann var aldrei með neinn
ruddaskap t. d. að liggja á
dyrabjöllunni, eða eitthvað
þvíumlíkt; ef fólkið var eitt-
hvað lengi að opna brosti hann
aðeins kurteislega.
Hann bjó sjálfur í hverfinu,
sem hann bar út í. Hann hafði
litla þægilega íbúð í sambýlis-
húsi. Þegar það var bréf til
hans sjálfs, hringdi hann aldrei
á dyrabjölluna. Hann var pip-
arsveinn og vissi, að enginn
var heima. Hann lét bara bréf-
ið í gegnum bréfalúguna og
flýtti sér svo að bera út póst-
avo að hann gæti komizt
fljótt heim og séð, hvort það
væri eitthvað merkilegt, sem
hann hefði smeygt inn um lúg-
una hjá sjálfum sér.
í þau þrjú ár sem hann var
búinn að starfa sem póstur,
hafði ekki ein einasta kvörtun
komið um hann, og yfirboðari
hans hafði aldrei þurft að
skamma hann. Ekki eitt einasta
jólakort, sem hann bar út, var
nokkurn tímann krumpað eða
skítugt, og aldrei hafði neitt
horfið hjá honum, ekki svo
mikið sem skuggi af bréfunum
hvað þá heldur meir.
Fyrst nú var að byrja ein-
hver óregla á honum. Það leið
ekki á löngu, unz menn fundu
það á honum. Hann svaf ekki á
nóttunni, bylti sér fram og aft-
ur í rúminu, þjáður af sam-
vizku sinni.
— Hvað er að, Hansen? Mér
finnst þér vera orðnir svo und-
arlegur upp á síðkastið, sagði
frú Mortensen, vinnukona hans,
þegar hún kom upp með bakk-
ann með morgunkaffinu.
Hansen leið illa undir rann-
sakandi augnatilliti hennar.
Hann gat ekki horfzt í augu við
fólk lengur.
— Það er ekkert að, sagði
hann með tilbúinni ró.
En röddin hljómaði einkenni-
lega, og frú Mortensen hugsaði
jú sitt.
— Mér finnst, að þér séuð
eitthvað taugaóstyrkur, Han-
sen? sagði yfirmaður hans, er
það eitthvað, sem þjakar yður?
— Nei, muldraði Hansen og
leit undan.
Samstarfsmenn hans fundu
þetta líka á honum.
Þú ert ekki búinn að stela
einhverju úr póstinum? gátu
þeir fundið upp á að spyrja
hann um.
— Ho, þegið þið! hvæsti
Hansen, og þetta benti sko allt
á slæma samvizku.
— Þetta gengur aðeins í lít-
inn tíma, aðvöruðu samstarfs-
menn hans hann, og það verður
haft auga með þér!
Allt þetta virkaði sterkt á
Hansen, og dag einn gat hann
ekki þolað þetta lengur.
Taugaveiklunin og slúðrið varð
of mikið. Hann hætti að vera
póstur, safnaði öllum sínum
eigum saman og fór með fyrsta
bát til Svíþjóðar og þaðan til
Suður Ameríku. En samt heppn-
aðist honum að koma við í
Danmörku fyrst, en þeir vissu
ekkert af því.
í bréfi til yfirpóststjórans
meðgekk hann allt.
Öllu prentuðu máli til sín
sjálfs hafði hann fleygt inn um
kjallaraop.
Willy Breinholst.
Honum var fyrirgefið
Framh. af bls. 15.
fyrst að við kvikmyndir og af-
ganginn þekkja allir.
Hann varð stjarna án þess að
hafa nokkru sinni leikið aðal-
hlutverk. Fyrir leik sinn í kvik-
myndunum „Viva Zapata“ og
„Hann sem elskaði lífið“ hlaut
hann tvenn Oscars verðlaun.
Og síðan komu aðalhlutverkin,
og nú stendur hann á toppinum.
Eftir að hafa talað við konu
sína fór hann aftur til ítalíu,
og tveim vikum seinna flaug
eiginkona hans, frú Katherine,
til London þar sem þau hittust,
eftir að hún hafði hugsað um
málið. Og hún fyrirgaf honum.
*
Eg vil verða rík
Framhald af bls 28.
Þessir gestir syngja alveg til
klukkan átta og níu á sunnu-
dagsmorgnum.
Hugsið ykkur, hvað þetta
hljómaði vel í söngleik!
Og nú ætla ég ekki að segja
ykkur meira um söngleikinn
minn. Ég ætla sko ekki að láta
einhvern hnupla þessari hug-
mynd frá mér. Ég er nefnilega
orðin þjófhrædd eins og feita
konan.
Ég vona bara að þið skemmt-
ið ykkur vel, þegar farið verður
að sýna söngleikinn minn. Ég
veit að ég egri það.
oO FÁLKINN