Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 19

stærri hjarðmær, upphleypt,
þannig að hún var greini-
lega aðskilin frá vasanum.
og teygði sig fífldirfsku-
lega fram á við eins og hún
væri í þann veginn að
stökkva af vasanum, sem
var þó hennar föðurhús en
hún var aðeins fest við
hann á blómskreyttum pils-
faldinum og öðrum hælnum.
Hún hélt hjarðstafnum hátt
á lofti eins og til þess að
halda jafnvæginu á fyrir-
huguðu flugi sínu. í hinni
hendinni var sveigur af
kornblómum, er voru í lit
við hin dreymlyndu bláu
augu hennar, sem mændu í
óendanlegri undrun á heim-
inn fyrir neðan. Systur
hennar voru einfaldar litlár
stúlkur, sem var nægileg af-
þreying að leika við smá-
lömb í sólskininu allan lið-
langan daginn eða stíga
menuett í skjóli trjánna, en
þær voru gjörsamlega hug-
myndasnauðar. En þessi
eina litla hjarðmær fékk
ekki aðeins ágætis hugmynd-
ir, heldur hugsaði hún
einnig, og það sem meira
var um vert, hún var sér
þess meðvitandi að hún
hugsaði. Það var í rauninni
engin furða þótt hlutirnir I
hinni einkennilegu setustofu
yrðu ástfangnir hver af
öðrum, né var það undarlegt
að flestir þeirra urðu ást-
fangnir af litlu hjarð-
meynni. Það, sem samt var
þó furðulegt, var að hún,
fyrir sitt leyti, varð aldrei
ástfangin af neinum. Yfir-
burðir í hugsun eru ávallt
mjög einangraðir og ein-
manaleiki hennar myndi
hafa verið óbætanlegur ef
hún hefði ekki vitað að
málstaður sá, er hún barðist
fyrir, var hinn eini rétti,
þar sem hugsunin uppskar
ætíð sín eigin ríkulegu laun
með því einu að verða til.
Klukkan var leiðinda ná-
granni, barnaleg og að-
finnslusöm, sem stundum
kemur reyndar í sama stað
niður. Samræður hennar
voru nauðaómerkilegt hjal
um hversdagslega hluti og
einkenndust aðallega af
hleypidómum og hvers kyns
öfgum. Að auki, þar sem
hún hafði gengið gegnum
lífið með það að starfi að
mæla tímann, var hún
komin á það hættulega skeið
að hún efaðist hreinlega
um allt, en það er stærsta
hindrunin i vegi frjálsrar
hugsunav. ________^ ____
Þarna var einnig lítill
hjarðsveinn, sem var í mikl-
um metum hjá öllu sam-
félaginu. Hjarðmeynni geðj-
aðist að honum — jú, vissu-
lega geðjaðist henni vel að
honum — og stundum skýrði
hún honum jafnvel frá ein-
hverri hugsun sinni, en hún
hefði aldrei getað elskað
hann — ekki einu sinni
þótt setustofan hefði verið
Sahara-eyðimörkin og þau
þar tvö ein. Hún var ávallt
fullkomlega hreinskilin við
hann þegar hann bryddaði
upp á þessu efni.
„í fyrsta lagi álít ég að
þú sért ekki raunverulega
ástfanginn," sagði hún góð-
látlega við hann. ,,Þú heldur
aðeins að þú sért það af því
að allir aðrir virðast ást-
fangnir. Andrúmsloftið hef-
ur verið þrungið af ein-
hverjum ástarórum upp á
síðkastið og það augsýnilega
haft áhrif á ykkur öll, en
þú ættir að vera gætinn, því
að slíkir ástarórar eru hættu-
legt sjóngler til að skyggn-
ast á lífið í gegn.“ Með
sjálfri sér sagði hún: „Vesal-
ingurinn litli!“ Hann held-
ur að hann geti reist bál-
köst úr tveim hálmstráum.“
Hún gat ekki gert sér i
hugarlund að ást vwri á
nokkurn hátt samræmanleg
hinu þreklega holdafari
hans. Hann var skapgóður
með eindæmum og fékk
stöku sinnum hugmynd en
myndaði sér aldrei neinar
skoðanir; hann óskaði að
vísu eftir ýmsum hlutum
en hafði ekki hæfileika til
að þrá þá; ást hans var
viðkvæm en hann var
ekki mjög tilfinninganæm-
ur. Henni fannst þó að höfði
hans væri fremur áfátt en
hjarta hans; hann var alltaf
sammála en hafði lítinn
skilning.
Á borðinu í miðri stofunni
var kínverskur mandaríni,
sem einnig elskaði litlu
hjarðmeyna, en hún hafði
megnustu fyrirlitningu á
honum. Henni fannst hann
grófur og andstyggilegur
þrátt fyrir öll sín auðævi.
Henni fundust skopsögur
hans aldrei fyndnar. Samt
hafði hann töluverða kímni-
gáfu og hafði lag á að hrista
höfuðið og reka út úr sér
tunguna á sérstakan hátt,
þannig að allir í setustof-
unni urðu máttlausir af
hlátri. Aumingja litla hjarð-
mærin! Jæja, hún gerði það
Franili. á bls. 44.
FÁLKINN 19