Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 24

yj\feð
Dagarnir héldu áfram að líða og kuldanepjan hélt
líka. Þó volgnaði eitthvað við Vestmannaeyjar og hófst
eldgos úr sjó með talsverðum látum, ekki samt meirum
en svo, að hóflegt getur talizt, þegar nýtt eyland fæðist.
Og meðan gosið hefst vel við þarna fyrir sunnan Eyjar,
þá frétta menn að einhver hreyfing sé í Vatnajökli.
Og meðan á öllu þessu stendur þá hittumst við Guð-
björn og höldum áfram spjallinu.
— Þið fóruð inn í ísinn, byrjaði ég.
— Já, skipperinn gaf skipun um að halda inn í ísinn
og að mála allt hvítt. Við höfðum nóg af hvítri málningu,
og nú var drifið í því að mála. Lökin af rúmunum
voru breidd yfir kassana á þilfarinu.
Ég hef víst ekki enn sagt, með hvaða flutning við
vorum. í framlestinni var sprengiefnið TNT. Á þilfar-
inu voru skriðdrekar bundnir niður á dekkið, og flug-
vélar í kössum. Vegna þessa sprengiefnis fram í sváfu
allir aftur í.
Við vorum einhvers staðar nærri Svalbarða, þegar
við héldum inn í ísinn. Þetta var smá ís og laus í sér.
Strax og við hófum siglinguna í ísnum, lagðist yfir
okkur þoka, og við misstum sjónar af hinum skipun-
um, sem einnig höfðu leitað inn í ísinn. Við heyrðum
nær daglega í flugvélum, sem sveimuðu þarna fyrir
ofan okkur, og við vissum vel að hverju þær voru að
leita. Stundum flugu þær mjög lágt yfir okkur en við
vorum svo samlitir umhverfinu að flugmennirnir komu
ekki auga á okkur. Þannig héldum við áfram í ísnum
og þokunni og vissum ekki gjörla hvað við fórum.
— Hvernig var lífið um borð?
•— Það gekk nú á ýmsu. Ég skal segja þér eina sögu
og hún kynnir þér kannski skipshöfnina betur en nokkuð
annað.
Á kvöldin var oft tekinn slagur og það sem spilað
var upp á var eftirvinnan. Bátsmaðurinn, sem var bezti
karl og spilaði aldrei, fylgdist vel með hvað eftirvinn-
unni leið og sagði til um, hvað hver mætti spila. Það
voru notaðar járnskrúfur í tvennum stærðum, sem giltu
einn dollara og tíu dollara.
Við íslendingarnir spiluðum ekki. nema einn okkar,
og í þann mund, er íssiglingin hófst, þá hafði honum
gengið mjög illa. Hann var að verða búinn með eftir-
vinnuná og mátti þess vegna ekki spila nema eitt kvöld.
Og svo var það síðasta kvöldið hans í spilamennsk-
unni. Ég sagðist skyldi hjálpa honum. Ég sat upp á
borði bak við spilamennina og hafði gott útsýni. Ég
sagði honum, að ef ég setti sígarettuna í vinstra munn-
vikið, væri allt í lagi, en ef ég hefði hana í því hægra,
skyldi hann fara rólega. Þetta kvöld gekk honum vel
í spilamennskunni og vann mikið til baka. Þegar klukkan
var orðin eitt, sagði ég við hann, að nú væri ég hættur,
og færi aftur í og hann skyldi spila eitt eða tvö spil
til viðbótar. Svo stend ég upp og fer út.
Þegar ég kem út í myrkrið og er að ganga aftur í
er ráðist á mig af tveimur mönnum. Annar þeirra var
Lordinn, sem ég hef minnst á áður. Þeir höfðu haft
mig grunaðan og beðið eftir mér þarna í myrkrinu
góða stund. Þeir drógu mig út að borðstokknum og
ætluðu að henda mér fyrri borð. Ég henti mér strax
á dekkið og náði þar tökum á vír og hélt mér dauða-
haldi. Jæja, sagði Lordinn, Guðjónsson nú færð þú að
sjá guð bráðum. Þá byrjaði ég að hrópa á Puerto Rico
vin minn Krúse. Hann var alltaf mjög var um sig og
var fljótur til. Hann kom fljótlega hlaupandi með hnif-
inn á lofti og sagðist mundi henda honum í þá ef þeir
slepptu mér ekki. Þá voru þeir snöggir að sleppa og
hurfu hljóðlaust út í myrkrið Daginn eftir létu allir
eins og ekkert hefði verið um að vera.
— Voruð þið lengi í ísnum?
— Við höfðum verið að lóna þarna tvær eða þrjár
vikur. Við heyrðum í útvarpinu, að Þjóðverjarnir sögð-
ust hafa eytt allri skipalestinni.
Eitt kvöldið, rétt áður en við fórum út úr ísnum,
kom fyrir atvik sem verður mér lengi minnisstætt,
24
FALKINN