Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 42

1 öllum þessum litlu úthverf-
um þrífast sömu ástríðurnar,
sama hungrið í slúður eins og
í borgum úti á landi.
Og nálægð Parísar blés
jafnvel meira lífi í slúð-
ur og ágizkanir. Hver varð að
halda sig á sínum stað. Og
vegna þess að ég átti mér ást-
mey, sem átti eiginmann á víg-
stöðvunum, yfirgáfu íélagar
mínir mig að fyrirlagi foreldra
sinna. Þeir yfirgáfu mig eftir
þjóðfélagsstiga, fyrstur sonur
fógetans og síðastur sonur garð-
yrkjumannsins okkar. Móðir
mín var mjög særð yfir þessari
smán, sem mér fannst heiður
að. Henni fannst ég kominn
í hundana vegna þessarar konu.
Hún hlýtur vissulega að hafa
ávítað föður minn fyrir að
hafa kynnt okkur og lokað
síðan augunum fyrir öllu. En
hún áleit það skyldu föður míns
að tala og þar sem hann gerði
það ekki sjálfur, þá þagði hún
sjálf.
Ég eyddi hverri nóttu hjá
Mörtu. Ég kom um hálf ellefu
og fór klukkan fimm eða sex
að morgni. Ég klifraði ekki
lengur yfir veggi. Ég opnaði
dyrnar með lykli mínum, en
þetta frelsi gerði vissar ráðstaf-
anir nauðsynlegar. Til að bjall-
an gæfi ekki viðvörunarmerki,
vafði ég kólfinn á nóttunni með
baðmull. Hana tók ég burt
þegar ég kom aftur næsta
morgun. Engan í húsinu grun-
aði, að ég væri fjarverandi, en
þetta var ekki tilfellið í J...
í nokkurn tima hafði húseig-
andinn og kona hans, og gömul
hjón líka gefið mér illt auga og
varla tekið undir kveðju mína.
Klukkan fimm að morgni fór
ég niður stigann með skóna í
hendinni til að gera eins lítinn
hávaða og unnt var. Þegar ég
var kominn niður, fór ég í þá
aftur. Morgun nokkurn mætti
ég mjólkurpóstinum í stiganum.
Hann hélt á mjólkurflöskun-
um, ég á skónum. Hann bauð
góðan dag með hræðilegu glotti.
Það var úti um Mörtu. Nú
myndi hann kjafta í alla í J. ...
En það sem olli mér enn þá
meiri áhyggjum var, hvað ég
hagaði mér hlægilega. Ég hefði
kannski getað keypt þagmælsku
mjólkurpóstsins, en ég gerði
það ekki vegna þess, að ég vissi
ekki hvernig ætti að fara að
því.
Um kvöldið þorði ég ekki að
segja Mörtu þetta. En það var
ekki þörf á þessu atviki til að
stofna heiðri Mörtu í hættu. Það
hafði þegar verið gert. Orðróm-
urinn hafði gert hana að ást-
mey minni, áður en hún var það
raunverulega. Og við höfðum
kært okkur kollótt um það. En
augu okkar áttu brátt eftir að
opnast. Dag nokkurn hitti ég
Mörtu niðurbrotna. Húseig-
andinn var nýbúinn að segja
henni, að hann hefði beðið eftir
að sjá mig koma út við sólar-
upprás fjóra daga. í fyrstu hefði
hann neitað að trúa því, en nú
væri hann ekki í vafa lengur.
Gömlu hjónin, en svefnherbergi
þeirra var beint fyrir neðan
svefnherbergi Mörtu, höfðu
kvartað undan hávaða á nóttu
sem degi. Marta var niðurbrot-
in og vildi fara burt. Það var
ekki um það að ræða að sýna
meiri aðgát varðandi stefnu-
mót okkar — við vissum, að við
gætum það ekki, nú þegar þessi
vani hafði komizt á. Svo fór
Marta að skilja margt, sem
hafði vakið undrun hennar.
Eina vinkonan, sem henni hafði
raunverulega þótt vænt um,
ung sænsk stúlka, svaraði ekki
lengur bréfum hennar. Ég
komst að því, að kunningi þess-
arar stúlku hafði séð okkur dag
nokkurn í lestinni með hend-
urnar samanvafðar og hafði
ráðlagt henni að hitta Mörtu
ekki framar.
Ég lét Mörtu lofa að láta það
ekki á sig fá, ef stormur skylli
á eða hvað, sem kæmi fyrir
annað hvort á heimili foreldra
hennar eða viðvíkjandi eigin-
manni hennar. Hótanir húseig-
andans, samtvinnaðar þessum
orðrómi komu inn hjá mér
ótta og vöktu um leið hjá mér
vonir um, að í brýnu slægi milli
Mörtu og Jacques.
Marta hafði beðið mig um að'
koma og hitta sig oft meðán á
leyfi Jacques stæði, þar sem
hún hafði þegar minnzt á mig
við . hann. Ég neitaði þar sem
ég óttaðist að ég myndi fara
illa með hlutverk mitt, ef ég
sæi annan mann vera á þönum
í kringum Mörtu. Leyfi hans
myndi standa yfir í ellefu daga.
Ef til vill myndi hann hafa
rangt við og finna ráð til að
vera tvo daga í viðbót. Ég lét
Mörtu sverja að skrifa mér á
hverjum degi. Ég beið í þrjá
daga með að fara á pósthúsið
til að vera viss um að finna
bréf. Það voru þegar komin
fjögur. Ég gat ekki fengið þau
þar sem mig skorti eitt af skil-
ríkjum mínum.
Ég var jafnvel enn órólegri
af því að ég hafði breytt fæð-
ingarvottorði mínu, þar sem
yngra fólki en átján ára er
bannað að nota Poste Restante.
Ég stóð við lúguna og langaði
allan tímann til að henda pipar
augu ungu konunnar bak við
gluggann til að hrifsa bréfin,
42 fft'LKINN