Fálkinn - 26.10.1964, Blaðsíða 25
Jofinna ber enga ábyrgð á því,
sem gerzt hefur. Þar að auki
trúir hún því ennþá, að þú sért
móðir hennar.
— En hún verður að fá að
vita, að ég er það ekki. Þegar
ég segi...
—. Þarftu að segja nokkuð?
Þú ert frjáls — er það ekki
nægilegt? Það væri betra að
koma ekki neinu hneyksli af
stað ... Það hefur þó ekki svo
mikið að segja, hvað umheim-
urinn heldur, hvort fólk trúir
því, að þú sért Lisa Landry eða
ekki? Charles er dáinn — og
lögum samkvæmt ert þú ekkja
hans. Arfurinn er þinn, eins
og hann réttilega hefði átt að
verða í upphafi.
— Peningar, sagði ég
þreytulega. Það eru ekki pen-
ingarnir sem skipta öllu máli.
— Þú þarft á þínum arfi að
halda, sagði Hugh. Hann brosti.
Annars getur þú ekki sakað
mig um að hafa tekið þig vegna
peninganna, þegar þú verður
vond út í mig. Eftir að við
erum gift á ég við.
Ég leit á hann stórum aug-
um. — Þegar við erum gift...?
endurtók ég stamandi.
— Já, auðvitað, sagði Hugh
hæglátlega. Vertu ekki svona
undrandi á svipinn. Þú hlýtur
að hafa vitað lengi, að ég elska
þig?
— Nei, stamaði ég, nei —
alls ekki! /.
— Skildirðu það ekki? Þá
hefur þú líka verið sú eina,
sem ekkert skildir. Bæði frú
Hale og Sara — og svo ekki
sé talað um Valerie og Keith.
Ojú, þú hlýtur að hafa vitað
það?
Ég hristi höfuðið í ráðaleysi.
—- Þú sagðir aldrei neitt...
Hann lyfti augabrúnunum í
undrun. — Sagði ég virkilega
aldrei neitt? Ertu viss um það?
— Því hefði ég þó aldrei
getað gleymt! sagði ég og
brosti. Og þú hefur ekki svo
mikið sem kysst mig núna ...
— Læknir má ekki kyssa
sjúkling sinn. Það passar ekki.
Vilt þú að ég verði rekinn úr
læknafélaginu?
— Það skiptir víst ekki
miklu máli, þegar þú ætlar
hvort sem er að kvænast mér
fyrir peningana.
Hugh skellti upp úr. — Elsk-
an mín, sagði hann, ég myndi
ekki leggja læknisstarfið á hill-
una, enda þótt þú værir ríkasta
kona heims!
Allt í einu varð ég alvarleg
á ný.
— Þú hefur eltki sagt mér,
hvernig Charles dó, sagði ég
lágt. Biturleikinn var allt í
einu horfinn. Hugh hafði losað
mig við hann.
— Hann var í svefnherberg-
inu, þegar gólfið féll.
— En hvernig getur staðið á
því, að hann var þar, spurði
ég hissa.
— Fyrst hélt ég, að hann
hefði þotið inn í húsið til þess
að bjarga mér. Að öllum lík-
indum hefur hann haldið sig
einhvers staðar í grendinni, til
þess að sjá, hvort eldurinn log-
aði ekki glatt. Það sem við vit-
um með vissu, er, að hann kom
allt í einu fram á sjónarsviðið,
nokkrum mínútum eftir að
slökkviliðsbílarnir komu, því
hann talaði við brunaliðsmenn-
ina og fullvissaði þá um, að hús-
ið væri mannlaust — að þjón-
ustufólkið væri ekki heima, og
þú hefðir sagt við hann, að þú
ætlaðir, að fara aftur til Lon-
don. En rétt í því að hann var
að skýra frá þessu, varð hann
náfölur í framan og æpti: Góði
Guð! Og áður en slökkviliðs-
mennirnir gátu komið í veg
fyrir það, þaut hann inn í
húsið. Húsið var fullt af reyk,
og mennirnir fóru á eftir hon-
um hálfa leið upp stigann þá
hrundi gólfið í svefnherberg-
inu. Landry fanns-t síðar í
brakinu í herberginu fyrir
neðan.
— En hvers vegna vildi
hann komast inn í svefnher-
bergið? hvíslaði ég. Hann vissi
jú vel, að ég var þar — það
vissi hann allan tímann — og
hann getur ekki hafa viljað
bjarga mér.
— Ég held það hafi verið
Joanna, sem hann vildi bjarga.
Bíllinn hennar stóð fyrir utan
hliðið, þegar ég kom að. —
Landry hlýtur að hafa séð
hann og honum skildizt, að hún
væri inni í húsinu. — En hann
vissi ekki, að það var einmitt
verið að bjarga ykkur út um
baðherbergisgluggann á sömu
stundu og hann stökk inn í
eldinn. Baðherbergisglugginn
snýr í aðra átt.
Hann þagnaði og horfði rann-
sakandi á mig eitt augnablik.
—Vilt þú ekki tala við Jo-
anna? Hún er svo óróleg út af
þér.
— Þau voru mjög samrýmd
sagði ég. Ég skil vel, að hún
hlýtur að sakna hans mikið.
— Gerðu þetta þá ekki erf-
iðara fyrir hana en nauðsyn
krefur. Hún þarf aldrei að
vita, hvernig faðir hennar var
í raun og veru.
— En ég vil verða Dorcas
Mallory að nýju, sagði ég. —
Reyndu að skilja mig . ..
— Vina mín, vissulega skil
ég þig, en hvaða þýðingu hefur
nafnið eiginlega? Þar að auki
breytist það bráðlega í Broder-
ick.
— Ég hugsaði ekki út í það,
sagði ég hamingjusöm. Nei, þá
skiptir það auðvitað ekki máli.
— Jæja þá, sagði Hugh og
ég heyrði á öllu, að hann hafði
frá upphafi verið viss um, að
hann fengi vilja sínum fram-
gengt. Ég sendi eftir Joanna. —
Þegar hann var kominn fram
að dyrunum, sneri hann sér við
og sagði: Nú hef ég beðið þín,
mundu það. — Komdu ekki
seinna og segðu, að ég hafi
aldrei sagt nokkurn skapaðan
hlut.
Ég heyrði hann kalla — á
Joanna.
Sögulok.
FÉLAGI
DOA CAMILLO
í nœsta blaði hefst ný og bráðskemmtileg
framhaldssaga, sem við vonum, að les-
endur blaðsins hafi gaman af. Hér eru á
ferðinni ný œvintýri af hinum frœga presti
Don Camillo, sem hinn ágœti leikari
Fernandel hefur gert ódauðlegan, og fjand-
vini hans, kommúnistaforingjanum Pepp-
one. Þeir félagar eru nú í sndiför til Ráð-
stjórnarríkjanna, og verða þeir þar að
vonum fyrir athyglisverðri reynslu.
FALKINN
25