Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 20

„Okkur datt í hug að
hringja i útgerðar-
mann í Vestmannaeyjum
og spyrja hann hvort
við gætum ekki
fengið ódýrt far
með togara til
Englands."
LÍKARA
Hún kom til Frakkiands ung,
ólofuð og haldin ævintýraþrá.
Hún er ennþá ung, en ekki al-
deilis ólofuð, því að hún er
ekki aðeins lofuð einum, held-
ur tveimur, eiginmanninum og
syninum. Og ævintýraþráin?
Hún Edda Gunnarsdóttir hef-
ur í dag öðrúm hnöppum að
hneppa en svala ævintýra-
þránni og fara á „puttanum"
austur yfir Atlantshaf eða yfir
þvert Frakkland. Nú er hún
gift kona og býr rétt utan við
París, í nágrenni hins fræga
skógar, Bois de Boulogne, og
eiginmaður, barn og heimili
bera þess merki, að vel er um
allt þrennt hugsað.
„Æ, hvað er langt síðan ég
kom hingað til Frakklands?"
spyr hún sjálfa sig, „eru það
þrjú ár, eða fjögur ár? Mikið
skelfing líður tíminn fljótt! Það
er svo margt búið að gerast
síðan ég kom að dagarnir, mán-
uðirnir og árin renna saman í
titt. Og þó finnst mér eins og
íiargt af því sem gerzt hefur,
<tkki hafa verið sjálfur raun-
veruleikinn þegar ég hugsa til
20
þess, finnst mér það líkara
draumi."
Við sitjum í stofunni á heim-
ili Eddu og meðan við drekk-
um hvern kaffibollann á fætur
öðrum, segir hún mér sitt af
hverju sem á daga hennar hef-
ur drifið, síðan hún lagði af
stað heiman frá íslandi sem
hálfgerður „puttafarþegi" á
togara. Miðpunktur heimilisins,
sonurinn Robert, tæplegá árs-
gamall, leikur sér í grindinni,
en við og við stendur hann
upp og heldur stutta ræðu, því
að hann þarf nú að leggja sitt
til málanna.
Ódýrt far með togara
„Vinkona mín og ég ætluðum
að fara saman út,“ segir Edda,
„fyrst til Englands og síðan til
Frakklands. Við áttum ekki
alltof mikla peninga, svo að
vinkonu minni datt í hug að
hringja í útgerðarmann í Vest-
mannaeyjum og spyrja hann,
hvort við gætum fengið ódýrt
far með togara til Englands.
Og viti menn, hann sagði já.
Auk okkar voru tvær sjó-
mannsfrúr á togaranum, og
höfðum við það reglulega
skemmtilegt. Meðan stýrimað-
urinn stýrði, sat ég og teiknaði
hann (ég teiknaði að gamni
mínu alla áhöfnina), frúrnar
tvær sátu og prjónuðu, og vin-
kona mín gerði leikfimisæfing-
ar. Sagði skipshöfnin að svona
lagað hefði aldrei áður sézt í
stýrisklefa. Þegar við svo kom-
um til Grimsby og ætluðum
að fá að borga matinn okkar,
var ekki við það komandi að
við fengjum að borga eyri. Frá
Grimsby héldum við til London
og þaðan ásamt vinafólki okk-
ar til Frakklands, þar sem við
ferðuðumst um sumarið. En
þegar kunningjarnir sneru
heim um haustið, varð ég eftir
í París. Mig langaði til að læra
frönsku og kynnast borginni.“
„Og þú hefur auðvitað farið
á „au pair“ eins og flestar gera
hér?“ („Au pair er það kallað
þegar stúlkur eru við mála-
nám, vinna hjá fjölskyldu
nokkra tíma á dag, fyrir hús-
næði, fæði og einhverjum vasa-
peningum).
Frönskunám, barna-
pössun og uppþvottur
„Já, ég passaði börn og þvoði
upp leir og fór svo í ,jAllíans-
inn“ (frönskuskóli Alliancais
Francais). Um vorið fór ég svo
suður á bóginn, suðUr á Riveru.
Þar var ég í 6 mánuði, í Nice
og nágrenni og vann fyrir mér
með því að passa börn og vinna
hússtörf. Ég var hjá nokkrum
fjölskyldum, og voru þetta allt
sannkallaðir „millar“. Þetta
var í fyrsta skipti, sem ég
þekkti svona ríkt fólk, en það
leið ekki langur tími þangað
til ég fór beinlínis að vorkenna
því. Það átti nóg af öllu og
bjó í hálfgerðum höllum — en
hamingjuna vantaði. Samband.-
ið milli barnanna og foreldr-
ann var óeðlilegt og allt þar
fram eftir götunum. Ég, sem
rétt vann fyrir mat og húsa-
skjóli, var sú sem var ánægð-
ust og gat bezt notið þess að
vera til. Enda var þetta alveg
FALKINN