Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 31

sanna ungfrúnni, hve einlægar
tilfinningar hans væru og fals-
lausar með því að verða við
hverri þeirri bón hennar, sem
i sinu valdi stæði að verða við.
Soffía kvaðst þá vilja biðja
hann einnar bónar, og mundi
hún taka það sem sönnun ein-
lægni hans að hann veitti sér
hana. Lávarðurinn kvaðst ekk-
ert fremur vilja og bað hana
bera fram bónina.
Ungfrú Soffía festi augun á
blævæng sínum. „Þess eins vil
ég biðja, yðar tign, að þér látið
mig í friði framvegis og hætt-
ið að sækjast eftir því, sem
þér getið aldrei hlotið, enda get-
ur þrákelkni yðar í því máli
einungis valdið mér óþægind-
um, svo að mér yrði enn minna
um yður gefið, en sjálfum yður
sársauka og vonbrigðum.“
Við þessu hafði lávarðurinn
bersýnilega ekki búizt og hafði
hann nú komið sér í klípu,
sem hann kunni engin ráð til að
leysa sig úr í svip, en í sömu
svifum kom jómfrú Western
inn. Hafði hún heyrt orð
frænku sinnar og var nú svo
reið, að rauðir flekkir spruttu
henni í vöngum, en augun
skutu gneistum. Bað hún lá-
varðinn mikillar afsökunar á
þeim viðtökum, sem hann hefði
fengið, og „vil ég nota tæki-
færið til að fullvissa yðar tign
um það, að ég kann vel að
meta þann óumræðilega heið-
ur, sem þér sýnið ætt okkar og
það eitt er víst, að þessi fram-
koma frænku minnar — sem
mér er óskiljanleg með öllu —
er á annan veg en við, ættingj-
ar hennar vildum.“ Að vísu
heyrði Soffía ekki síðustu orð
hennar, því að hún hafði brost-
ið í sáran, ekkaþrupginn grát
og flúið til herbergis síns.
Og því var það, að Soffía
heyrði ekki heldur, þegar jóm-
frú Western — sem trúði orð-
um lafði Bellaston og hugði
hans tign glataða ættinni, fyrst
svona tókst til — reyndi með
öllu móti að fullvissa hann
um, að hún skyldi reynast þess
megnug að beygja frænku
sina til undirgefni og hlýðni.
„Satt bezt að segja hefur hún
ekki hlotið það uppeldi, sem
hæfir ætt hennar og auði, og
er föður hennar þar einum um
að kenna. Það er þessi sveita-
hroki í henni, telpunni, sem
gerir, sveitahroki og feimni og
annað ekki,“ sagði jómfrúin.
Þess ber að geta, að fyrir
stundu hafði gerzt atburður
nokkur, sem hafði þær afleið-
ingar, að jómfrú Western var
frænku sinni heiptarreið. Áður
hafði hún sett eina af þernum
sínum til að gæta hennar sér-
staklega svo að lítið bæri á,
hafði þessi þerna sagt henni
frá heimsókn frú Miller og
sömuleiðis bréfinu, sem hún
færði ungfrúnni. Að vísu hafði
þernan ekki hugmynd um frá
hverjum bréfið var, en þegar
hún greindi sem nánast frá við-
brögðum ungfrúarinnar, þóttist
jómfrú Western ekki þurfa að
vera í neinum vafa um, hver
hefði skrifað henni til. Gaf hún
þernunni því ströng fyrirmæli
um að láta sig tafarlaust vita,
ef konu þessa bæri þar aftur
að dyrum og gæta þess vand-
lega, að hún næði ekki tali af
ungfrú Soffíu.
Það var þó ekki þetta, sem
olli reiði jómfrúarinnar, enda
var nokkuð umliðið, heldur
hitt, að Miller hafði knúið dyra
skömmu eftir að lávarðurinn
kom í heimsókn, og bað hún
þess að mega tala við ungfrú
Soffíu. Þernan leiddi hana um-
svifalaust fyrir jómfrúna, sem
var ekki veraldarvön fyrir ekkí
neitt. Tókst henni auðveldlega
að blekkja hina góðu konu;
taldi henni trú um, að ungfrú
Soffía hefði trúað sér fyrir öllu
varðandi bréfið og fékk hana
þannig til að segja sér allt,
sem hún vissi — það var að
vísu ekki mikið, en þó nóg til
þess, að jómfrú Western þóttist
geta lagt saman tvo og tvo. Og
þegar þar var komið, að frú
Miller hafði látið allt úppiskátt
við hana, var hún ekki sein að
venda um stag; tilkynnti hún
frú Miller, er frænka sín vildi
hvorki svara fyrra bréfi né taka
við öðru og ekkert samband
frámar við þann illa skálk hafa,
bað hana að hverfa á brott hið
skjótasta, og væri henni nær
að flytja böðlinum lofgjörð um
þrjót þennan en sér. Var hún
þá svo reið orðin, að frú Miller
forðaði sér á brott hið bráð-
asta.
Og ekki hafði lávarðurinn
fyrr kvatt jómfrú Western en
hún hraðaði sér til frænku
sinnar og hugðist lesa henni
þá lexíu, sem hún mætti lengi
muna. Krafðist hún þess að
ungfrú Soffía afhenti sér bréf
það, er hún hefði veitt viðtöku
frá þorpara þeim, er nú væri
góðu heilli gálgamatur, og bæri
hún bréf það vafalaust á sér.
En þó að Soffía hefði brost-
ið í grát niðri í stofunni og
gréti enn, þegar jómfrú West-
ern kom inn í herbergið, var
ættarskapið ekki lengi að segja
til sín, þegar þannig var að
Framh. á bls. 33.
15 DAGA
SPÁNARFERÐ
MEÐ VIÐSTÖÐl) í LOIXIDON
BROTTFÚR 14. MAÍ
Ferðast um fegurstu héruð Spánar. —
Madrid — Malaga — Torremolinos —
Sólarströndin — Granada — Cordoba
— Sevilla — Cadiz — Algeciras.
Gltcsiley ferð ntái suttnri *>tf sát!
FERÐ ASKRIFST OFAIM
SAGA
Hverfisgötu 12 — Símar 17600 & 17560
FALKINN
31