Fálkinn - 19.07.1965, Síða 9

skyldu að vera súrdeig þjóð-
f-élagsins og gagnsýra það af
þeim hugmyndum og hug-
sjónum, sem þeir eru eðli
sínu og stöðu samkvæmt
einir færir um að koma á
framfæri og halda að þjóð-
inni. Þjóðfélag, þar sem
menntamennirnir eru óvirk-
ir eða áhrifalausir, er dæmt
til stöðnunar og andlegra
vanþrifa, hversu margar
hja.rtnæmar ræður sem leið-
togarnir flytja um styrk og
ódauðleik íslenzkrar menn-
ingar á hátíðis- og tyllidög-
um. Innantómt orðagjálfur
og marklausar yfirlýsingar
hástemmdra stjórnmála-
manna geta aldrei komið í
stað þeirrar helgu skyldu
menntamannanna að láta
ekkert tækifæri ónotað til að
benda á veilurnar, ræða
þjóðmálin opinskátt og hisp-
urslaust, án tillits til hags-
muna stjórnmálaflokkanna,
og vekja máls á heppilegum
leiðum til að draga menning-
arlífið uppúr þeirri niður-
lægingu sem það hefur sokk-
ið í síðustu árin.
Vel má vera að mennta-
mönnum verði borinn á brýn
hroki eða oflátungsháttur,
þegar þeir hrista af sér slenið
og skera upp herör gegn sof-
andahætti og sinnuleysi leið-
toganna um menningarmál
(það væri svosem eftir
ýmsu öðru), en ömurlegt
væri það afspurnar, ef slíkar
storkanir fældu þá frá að
gegna því hlutverki sem
þeim hefur beinlínis verið
falið á sama hátt og stall-
bræðrum þeirra um allan
hinn siðmenntaða heim. „Ef
saltið dofnar, með hverju á
þá að salta það?“
HU6r<>A A-£> *»A!> v/ÆR|
5N3AUT H3‘A V-ÐtfR AO A^OMA
SE/NN^ ! 1 i
FOTIIM FRÁ