Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 10

með hann niðureftir núna. Ég
ætla að hringja til Noddys. Vita,
hvort hann getur þekkt hann.“
„Kannski get ég þekkt hann,“
sagði ég. „Á röddinni."
„Það verður sannarlega ein-
hver að vera mjög viss í sinni
sök,“ sagði Koleski. „Báðir for-
eldrar hans sverja þess eið, að
hann hafi verið heima þetta
kvöld."
„Þau voru vís til þess,“ sagði
ég, en von mín tók að blikna.
Og Kolseki horfði beint á mig
og sagði hægt og rólega: „Áður
en þér farið þarna niðureftir,
Sherris, þá langar mig til að
minna yður á skyldur yðar.
Imyndið yður ekki, að þér þekk-
ið drenginn aðeins vegna þess,
að þér viljið koma þessu á ein-
hvern. Og munið, að við unglings-
pilt er að eiga, en ekki stroku-
fanga frá Sing-Sing. Má ég nota
símann?“
„Sjálfsagt."
Hann hringdi til Noddys, á
meðan ég fór í frakkann. Síðan
læsti ég húsinu, og við fórum
út saman. Ég sagðist ætla að
aka í mínum eigin bíl og bað
þá að fara á undan. Eftir að
þeir voru farnir, sat ég um
stund í bílnum og reyndi að ná
valdi á mér. Þetta var auðvitað
rétt hjá Kolesk'i. Ég mátti ekki
reyna að flækja í þetta barni,
sem gæti svo verið algjörlega
saklaust.
Ég reyndi að rifja upp fyrir
mér aftur raddir drengjanna
fimm. Ég hafði haldið, að ég gæti
aldrei gleymt þeim framar. Nú
var ég ekki eins viss um það.
Rödd Chucks mundi ég þekkja,
en hann hafði líka talað mest.
Fábjánahlátur lágvaxna drengs-
ins mundi ég einnig þekkja. En
hinir — stuna, örfá orð á stangli
í myrkrinu yfir dunandi höfði
mínu; og nú voru fjórir mánuð-
ir síðan. Ég var alls ekki viss.
Ég ræsti bilinn og ók út á
veginn. Þetta gerði aðeins illt
verra. Betra var að komast niður-
eftir og ijúka þessu af.
Þeir höfðu farið með dreng-
inn inn í eitt hinna ömur-
legu yfirheyrzluherbergja með
10
skrámuðum eikarstólum, slitnum
borðum og moldarlitum dúk á
gólfinu. Foreldrar hans voru
með honum. Þau voru af þeirri
tegund, sem finna má á hverju
laugardagskvöldi á hvaða ódýrri
krá sem er, maðurinn sviradig-
ur og rauður í andliti, á yfir-
borðinu glaðhlakkalegur, en und-
ir niðri helmingi ilkvitnari; og
hávær, Ijóshærður kvenmaður.
Herra Bush var nú ekkert glað-
klakkalegur þessa stundina, og
frú Bush sat við hlið drengsins
síns, tottaði sígarettu og horfði
grimmdaraugum á Koleski og
Davenport.
Drengurinn sjálfur sat róleg-
ur og virtist ósnortinn af þessu
öllu. Hann leit á mig, þegar ég
kom inn, og á andliti hans var
7. HLUTI
tómleika- og sakleysissvipur,
blandaður mildri forvitni og engu
öðru.
Frú Bush horfði einnig á mig.
„Eruð það þér, sem ákærið
drenginn minn? Jæja, ég get sagt
yður það, herra minn, mér er
sama hvað þér segið, Everett
var heima hjá okkur ..."
„f öllum bænum, frú Bush,"
sagði Koleski. „Enginn hefur
ákært hann um neitt enn.“
„Já,“ sagði herra Bush. „Þeg-
iðu, Martha. Láttu þá sjálfa eiga
í þessu. Við höfum engu að
leyna. Hann gaut á mig augun-
um, eins og hann væri að skora
á mig að kalla sig lygara.
Koleski sneri sér að mér.
„Jæja?“
„Ég veit ekki,“ sagði ég.
„Gefið mér ofurlítinn tíma ...“
Hann var ekki ófríður dreng-
ur. Meðalhár, vöðvarnir enn lítt
þroskaðir, en vel vaxinn og sterk-
ur. Burstaklippt, Ijósbrúnt hár,
kringluleitt, sólbrennt andlit,
andlitsdrættirnir óskýrir, munn-
svipurinn e. t. v. nokkuð slap-
andi og fýlulegur, en ekkert, sem
hægt var að benda á sem
grimmdarlegt. Bara drengur, lík-
ur milljón öðrum drengjum í
menntaskólum um allt landið,
góðum drengjum, íþróttamönn-
um, námshestum, sem eiga að
erfa landið. Augu hans voru blá.
Þau horfðu dræmt i áttina til
mín, en ekki beint í augu mér.
Þau voru tóm. Eins og blátt
gler, hreinþvegið af samvizku-
samri ráðskonu.
Ég hafði ákafan hjartslátt og
óbragði í munninum. Ég sagði
við Koleski: „Fáðu hann til að
segja eitthvað."
Koleski vék sér að drengnum.
„Hvað heitirðu?"
„Everett Bush."
„Hvar áttu heima?"
„Shenango vegi 10710."
„f hvaða skóla gengurðu?"
„Northside menntaskólann."
„Manstu, hvar þú varst milli
klukkan hálfellefu og ellefu,
þann 17. apríl?“
„Já, herra. Ég var heima."
Koleski leit á mig.
Mér leið einkennilega. Það
var eins og gat hafði verið opn-
að á höfði mér og einhverju
sjóðheitu hellt niður í það,
brennandi um allar æðar mínar.
Ég tók eitt skref í áttina til
Everett Bush.
„Þú varst ekki heima,“ sagði
ég. „Þú varst í Williamsgötu
ásamt fjórum öðrum drengjum,
að berja mig til óbóta.“
Everett svaraði mjúklega:
„Það var ekki ég, herra."
Frú Bush stóð á fætur. Hún
var stærðar kvenmaður, mjög
reið, mjög ógnvekjandi. Henni
virtist raunverulega brugðið.
„Þér getið ekki sakað drenginn
minn um annað eins og þetta,“
sagði hún.
Everett brosti! „Það getur ekki
hafa verið ég. Ég var heima."
„Hugsið þér yður vel um,
herra Sherris," sagði Koleski og
kenndi aðvörunar í rómnum.
Ég leit á herra og frú Bush.
Tvö andlit andspænis mér, hörð
sem granít.
Ég horfði á Everett. Fjórir
mánuðir liðnir sem maður geng-
ur með þetta í sér. Fáein snubb-
ótt orð i næturmyrkrinu og sárs-
aukanum, óttanum og undrun-
inni.
„Mér finnst þetta vera einn
þeirra," sagði ég.
„En eruð þér alveg sannfærð-
ur? Gætuð þér unnið eið að því
fyrir rétti?"
„Ég býst ekki við þvi, sagði
ég „í alvöru. Ekki svo mark
yrði tekið á því.“
Koleski stóð upp úr sæti sínu
og kinkaði kolli til Bush-hjón-
anna. „Gott og vel,“ sagði hann.
„Þér getið farið núna. Þakka
ykkur fyrir samvinnuna."
„Samvinnu," sagði frú Bush.
„Það kallið þið það. En ég kalla
það ofsóknir á börnum, það geri
ég. Einn smá blettur, og barn-
inu er kennt um allt, sem ger-
ist.“
„Komið þið,“ sagði herra Bush
og kippti drengnum á fætur.
„Það er helvíti hart að þurfa
að eyða frídeginum sínum
hérna.“
Everett lagði af stað til dyra
og gekk þétt framhjá mér.
„Everett," sagði ég. „Hver er
Chuck?"
Hann nam staðar, er hann var
kominn spölkorn framhjá mér,
og leit um öxl. „Chuck? Það eru
fjórir eða fimm í skólanum með
því nafni. Við hvern þeirra eigið
þér?“
„Þú veizt, við hvern ég á. Þann
stóra. Og þann, sem þið kallið
„glópinn". Og Bill.“
Hann hristi höfuðið. „Ég veit
ekki um hverja þér eruð að tala
herra — sögðust þér heita
Sherris?"
Koleski sagði fljótmæltur, áður
en mér gafst tóm til að svara:
„Nokkurn tima heyrt það nafn
áður?“
„Já herra,“ sagði Everett.
„Hvar?“
„Ég las það í blaðinu um
þegar hann elti bílinn, sem svo
var rangur bill.“
Koleski andvarpaði „Jæja þá,“
sagði hann. „Þá var það ekki
fleira.“
Herra Bush nam staðar fyrir
frainan mig og virti mig fyrir
sér. „Svo það varst þú,“ sagði
FALKINN