Fálkinn - 19.07.1965, Qupperneq 11

*
Fi'íitnhti hlssaga
eftir
LEIGII
BRACKETT
Ég reyndi að rifja upp fyrir mér aftur raddir
drengjanna fimm. Ég hafði haldið, a3 ég gœti
aldrei gleymt þeim framar. Nú var ég ekki
eins viss um það ....
Hann yppti öxlum. „Það vœru eðlileg við-
brögð. Ég get ekki fullyrt það. Ég ímynda mér,
að þau myndu gera það, ef hegningin virtist
þyngri en afbrotið."
hann. Hann sneri sér að Koleski.
„Mér finnst þið ættuð að loka
þennan fugl inni, í staðinn fyrir
að lofa honum að hrella krakka
eins og honum sýnist.“
Everett sneri sér við í dyra-
gættinni. „Upp á æru og trú,
herra, það var ekki ég,“ sagði
hann. Og nú horfðist hann í
fyrsta skipti í augu við mig
augnablik, og nú sá ég í fyrsta
skipti eitthvað í augum hans, eitt-
hvað myrkt, leynt og sigurvisst
■— og hlæjandi.
Svo voru þau farin niður eftir
ganginum, gengin mér úr greip-
um.
Noddy þekkti hann ekki held-
ur,“ sagði Koleski. „Ekki ákveð-
ið. Hann sagði, að ef þetta væri
sami drengurinn, þá hefði hann
látið klippa sig og liti öðruvísi
út. Mér þykir það leitt, Sherris."
„Ég held samt, að hann sé
einn þeirra,“ sagði ég. Ég horfði
enn á eftir honum út um dyrn-
ar og minntist bliksins í aug-
um hans og kipringsins í holdi
mínu, þegar hann kom nærri
mér. „Ég er viss um það.“
„Þér voruð ekki eins viss
áðan.“
„Þér spurðuð, hvort ég gæti
unnið eið að því fyrir rétti. Hugs-
ið yður að ég gerði það. ímynd-
ið yður að ég stæði fyrir framan
dómarann og ynni eið að því, að
rödd hans hljómaði iíkt og eins
drengjanna, að hann horfði á
mig á sérstakan hátt, og þá fengi
ég eitthvað sérstakt á tilfinn-
inguna. Hvaða mark heldurðu
að tekið yrði á því?“
„Hann hefur óhagganlega fjar-
verusönnun, Sherris."
Ég vatt mér að Davenport.
„Þér þekkið þetta fólk. Mundi
það Ijúga í þessu efni?“
Hann yppti öxlum. „Það væru
eðlileg viðbrögð. Ég get ekki
fullyrt það. Ég ímynda mér, að
þau myndu gera það, ef hegn-
ingin virtist þyngri en afbrotið."
„Hvernig eigið þér við?“
„Hugsum okkur, að drengur-
inn hafi komið seint heim og
sagzt hafa lent í smáþrasi á bjór-
stofu. Enginn skaði skeður, að-
eins smáþras, sjáið þið til. En
hann er enn undir eftirliti.
Ómyndugum er bannaður með
lögum aðgangur að slikum stöð-
um eða afgreiðsla þar og þetta
á í tvöföldum skilningi við um
hann. Vægast sagt myndi þetta
valda vandræðum, framlengingu
eftirlitsins, rannsókn á heimilis-
ástæðum, skriffinnsku. Það ger-
ir öllum auðveldara fyrir, ef for-
eldrarnir segja bara, að hann
hafi ekki farið að heiman. Hann
þyrfti enga aðra skýringu að
gefa.“
„Veiztu hvað þú hefur gert,
Davenport?" sagði Koleski
þreytulega. „Þú hefur tekið
tappann úr handsprengjunni og
fengið Sherris hana.“
„Verið ókviðinn," sagði ég. „Ég
er bara að hugsa." Ég settist.
Mér leið ekki vel. Eftirköstin,
vonbrigðin, æðislegt grimmdar-
hatur sem sauð upp í mér, án
þess ég æskti þess, ófullnægja —
ég var feginn, að Everett og for-
eldrar hans voru farin ella hefði
ég getað misst stjórn á mér og
komið Kole^ki í enn meiri vand-
ræði en orðið var. „Gætuð þér
ekki látið elta hann? Ef ég hef
rétt fyrir mér og hann er einn
úr hópnum, þá visar hann okk-
ur á Chuck og hina og þá höf-
um við þá.“
Koleski kveikti sér í öðrum
vindlingi og tyllti sér á borðrönd-
ina og horfði á mig rannsakandi.
„Hvað er á seyði?“ spurði ég.
„Ég vildi, að ég vissi það,“
sagði hann. „Ég vildi að ég vissi,
hversu mikill munur er á að vera
raunverulega sannfærður og því
að óska einhvers svo heitt, að
allur heimurinn afskræmist í
samræmi við það.“
„Ég vildi, að ég gæti sagt yður
það,“ sagði ég.
„Bíðið hérna," sagði hann. „Ég
ætla að sjá, hvað ég get gert.“
Ég beið. Davenport kvaðst ætla
að leita í Northside skólanum
eftir spori, en hann var vondauf-
ur vegna skortsins á sjónarvott-
um og áhyggjuleysis Everetts.
Davenport fannst liklegast, að
drengirnir gengju í sinn hvern
skólann en jörmuðu sig saman
í fristundum. Foreldrar Everetts
virtust lítið vita eða skipta sér af,
með hverjum hann væri og
Davenport hélt því fram, að það
væri stærsti ljóður á ráði for-
eldra nú á dögum. Hann óskaði
mér alls góðs og fór.
Það var kæfandi hiti í her-
berginu og loftið var þungt. Ég
sat og horfði á stólinn, sem Ever-
ett Bush hafði setið á, og skyndi-
lega sló þeirri hugsun niður í
mig, hárbeittri og magnaðri,
hvernig i ósköpunum stæði á þvi,
að ég hefði rótazt inn í þetta og
hvers vegna ég sæti hér, í
drungalegri kompu á lögreglu-
stöð og beindi hatri mínu og for-
mælingum að tómum stól.
Koleski kom aftur og hristi
höfuðið neitandi. „Ekki hægt.
Það eru engir menn lausir. Ég
var búinn að segja yður, að það
er mikið að gera hérna.“ Hann
þagnaði, en sagði siðan: Það er
hálfur sannleikurinn, Sherris.
Hinn helmingurinn er sá að við
gætum grafið upp menn, ef stjór-
anum fyndust gildar ástæður
liggja til þess. Eins og ástatt er,
finnst honum það ekki.“
Eftir nokkra stund sagði hann
aftur: „Mér þykir það leitt.“
„Heyrið þér,“ sagði ég. „Gæti
ég ráðið einkanjósnara? Eru
nokkur lög, sem banna það?“
„Ekki veit ég til þess,“ sagði
Koleski. „Þér getið að minnsta
kosti reynt það.“ Hann skrifaði
tvö nöfn og heimilisföng á
minnisblað og fékk mér. „Þessir
eru báðir ágætir. Nefnið ekki,
að ég hafi sent yður.“
„Allt í lagi,“ sagði ég. „Þakka
yður fyrir.“ Við tókumst í hend-
ur. „Má ég bjóða yður glas?“
„Einhvern tíma seinna," sagði
hann. „Þegar ég á frí.“
„Það er ákveðið."
Ég ætlaði út.
„Hér — Sherris ...“
„Já,?“
„Hvar var yður kennt að vera
svona þrár?“
„1 hernum,“ sagði ég, ,,var okk-
ur sagt að láta aldrei undan yfir-
gangsmönnum."
„Humm,“ sagði hann. „Var
sjálfur í landgönguliðinu. Virk-
ur þátttakandi?"
„Ég var i setuliði. Þeir náðu í
mig milli styrjalda.“
„Jæja," sagði Koleski, „hættið
yður ekki of langt. Og látið mig
vita.“
Ég lofaði þvi. Ég gekk út á
götuna, sem var brennheit af
ágústsólinni og lagði leið mína
til fyrri mannsins á bréfmiða
Koleskis.
VIII.
Fyrri maðurinn var upptekinn
og gat ekkert hjálpað mér næstu
tvær vikur. Hinn, sem hét
Thomas Finelli, var í réttinum
sem vitni í skilnaðarmáli, en
einkaritari hans, kornung stúlka,
sagði, að Finelli væri frændi
sinn, var á þeirri skoðun, að
hann myndi með ánægju tala
við mig.
Ég spurði hvenær.
„Hann verður í réttinum til
fimm og svo verður hann að
að fara beint til Newbridge í
veizluna. Það er gullbrúðkaup
afa míns og ömmu. Svo það yrði
þá að vera í fyrramálið t. d.
um hálftíu? Nema hann þurfi að
mæta aftur í réttinum einhverra
hluta vegna. Þér ættuð heldur
að hringja, áður en þér komið."
„Kemur hann við hérna, þegar
réttarhöldunum er lokið?“
„Já, vissulega. Hann verður að
taka mig með sér.“
„Kannski getur hann talað við
mig í fáeinar mínútur þá tefur
hann ekki lengi. Ég kem aftur."
Hún var óánægð með þetta,
en ég gaf henni ekki tækifæri
til að fá mig ofan af því. Ég
vildi vita vissu mína. Ef Finelli
gæti ekki eða vildi ekki taka
þetta að sér, þá yrði ég að finna
annan, og ég vildi ekki eyða
meiri tima en nauðsynlegt væri.
Ég eyddi klukkustund i borg-
inni. Sumpart í að kaupa gjöf
handa Tracey, glas af dýru ilm-
vatni, sem ég vissi, að henni
geðjaðist að, en myndi ekki
kaupa sjálf. Hún átti það hjá
mér. Hún hafði annast mig vel
þessa mánuði. Ef til vill betur
en ég átti skilið. Slæm samvizka
FALKINN
11