Fálkinn - 19.07.1965, Qupperneq 12

Hafið þér athugað:
1. að það er tiltölulega ódýrt að ferð-
ast með strandferðaskipum vorum í
kringum landið, en fátt veitir betri
kynni af landi og þjóð.
2. að siglingaleið m/s HEKLU að sumr-
inu til Færeyja, Noregs og Danmerk-
ur er mjög skemmtileg og fargjöldin
hófleg.
Skipaútgerð ríkisins
HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
FÁLKINN
FLÝGUR
IJT
ENDURNÝJUM
SÆNGUR OG KODDA
FLJÓT AFGREIÐSLA
HÖFUM EINNIG
EINKASÖLU
A REST-BEST
KODDUM
Póstsendum
um land allt.
DUN-
OG FIÐUR-
HREINSUNIN
VATNSSTIG 3
(örfá skref
frá Laugavegi)
Sími 18740.
hefði getað átt sinn þátt i þvi,
en það kom ekki málinu við.
Ég lét senda ilmvatnið.
Klukkan hálffimm sneri ég
aftur til skrifstofu* Finellis, en
hún var á fimmtu hæð bygging-
ar, sem ekki var óásjálegri en
flest önnur hinna gömlu húsa
i verzlunarhverfi Malls Ford, þar
sem ekkért nýtt háfði verið
byggt síðan um aldamót. Hann
var ekki kominn enn. Frænka
hans var greidd, máluð og til-
búin og skrifborðið hennar hreint
og snurfusað. Ég settist og tók
að blaða i kvikmyndablöðum.
Stúlkan tók eitt ólundarlega upp
úr skrifborðsskúffu hjá sér og
við lásum saman þar til Finelli
kom.
Hann var þrekvaxinn maður
á fertugsaldri, virtist fær í sínu
starfi og traustvekjandi. Hann
fagnaði því ekki að sjá mig, en
hlustaði kurteislega, þegar ég
kvaðst ekki myndu tefja hann
lengi.
„Mjög áríðandi?“
Ég sagði það svo vera.
„Þá það. Komið innfyrir."
Ég fylgdi honum eftir inn í
innri skrifstofu, og hann lokaði
hurðinni. Herbergið var um tíu
fet á hvern veg, þar var skrif-
borð, tveir stólar og nokkrir
skjalaskápar.
„Jæja þá,“ sagði hann, „hvað
Iiggur yður á hjarta?"
Ég skýrði honum frá þvi, og
jafnvel ég undraðist í hve fáum
orðum hægt var að segja alla
söguna. Hann hlustaði, spurði
einstöku spurninga og skrifaði
hjá sér.
„Þér viljið að ég veiti drengn-
um eftirför, komist að því, hverj-
ir séu félagar hans og hvort lýs-
ingin á við þá.“
„Það er rétt.“
„Auðvitað gæti skeð, að dreng-
urinn sýndi kænsku. Honum gæti
dottið í hug, að einhver yrði lát-
inn elta hann og forðast félaga
sina um tíma.“
„Það er hugsanlegt, já, þó hann
hafi virzt öruggur með sig. En
ef hann sér yður ekki...“
„Hann mun ekki gera það."
„Jæja, ef ég hef á réttu að
standa um hinar árásirnar, þá
snýr hann aftur til þeirra fyrr
eða seinna. Ég get beðið.“
„Hve lengi, herra Sherris? Ég
er enginn okrari, en ég tek samt
mína þóknun."
„Eins lengi og góðu hófi gegn-
ir. Sem stendur horfi ég ekki
í kostnaðinn."
Finelli kinkaði kolli. „Búizt
bara ekki við árangri strax á
morgun. Og svo er yður auðvitað
ljóst, að drengurinn gæti verið
saklaus.“
„Ég vil, að þér komizt að því
fyrir mig.“
„Eru þessi nöfn og heimilis-
föng rétt?“
Ég kvað svo vera og gaf hon-
um einnig upp símanúmer mitt.
„Gott og vel, herra Sherris. Ég
læt yður vita, strax og ég hef
einhverjar fréttir."
„Þakka yður fyrir," sagði ég.
„Þetta er mér mikill léttir. Góða
skemmtun." Hann varð undrandi
á svipinn svo ég bætti við: „1
gullbrúðkaupinu."
Þá hló hann. „Of mikið spag-
hetti og vín. Ég verð lítils virði
i fyrramálið."
Við yfirgáfum skrifstofuna öll
í einu, og ég sagði honum, að
ég myndi senda honum ávísun
til fyrirframgreiðslu morguninn
eftir. Svo var ég aftur á götunni,
í sólarhitanum; klukkan var hálf-
sex, og ég vissi ekki hvað ég
ætti að gera.
Það, sem ég vildi helzt af öllu
gera, var að aka upp að vatninu
og sofa þar um nóttina. En þegar
ég hugsaði málið betur, hætti
ég við það. Ef Bush drengurinn
var einn þorparanna, sem hafði
ráðizt á mig, gæti sú staðreynd,
að ég hefði þefað hann uppi og
látið yfirheyra hann, haft ein-
hverjar afleiðingar. Þetta myndi
þeim finnast miklu nær sér
höggvið heldur en hinn heimsku-
legi eltingaleikur minn við bil-
inn... sem Everett Bush var
furðu fróður um, af dreng að
vera, sem þetta snerti ekki beint.
Hann vissi, að ég hafði hann
enn grunaðan, og þó hann hefði
með hjálp foreldra sinna slopp-
ið i þetta skipti gat verið, að
hann sæi þess þörf að fæla mig
frá frekari afskiptum.
Drengirnir kynnu að gera
beina atlögu, eitthvað sem komið
gæti upp um þá eða a. m. k.
gert mér kleift að vekja málið að
nýju hjá lögreglunni. Ein óræk
sönnun gegn einhverjum þeirra
var allt, sem ég þarfnaðist.
Þetta virtist allhættulegt, og
ég hafði ekki í hyggju að stofna
mér í neina hættu. En áhættan
virtist ekki meiri í nótt en hún
yrði næstu nætur. Og alls engin
ef Everett var eins saklaus og
hann lét.
Ég vonaði, að sá dagur myndi
koma, að hægt yrði að segja með
vissu, hvort einhver væri sekur
eða saklaus.
Ég fór heim.
Á leiðinni keypti ég nokkuð
af dósamat og kjötstykki. Þegar
ég kom að húsinu, var enn bjart-
ur dagur og myndi verða það
nokkra klukkutíma í iviðbót. Ná-
grannarnir voru útivið og leituðu
svala í forsælunni, börn léku sér
og bilar óku fram og aftur um
veginn. Þess sáust engin merki,
að neinn hefði komið nema póst-
urinn.
Ég fór inn og tvílæsti hurðinni,
leitaði vandlega í hverju herbergi
og leit um leið á gluggana, hvort
þeir væru lokaðir. Ég fann ekk-
ert. í kjallaranum var enginn
heldur. Ég náði í þungan skrúf-
lykil úr verkfærakistunni, tók
hann með mér upp og kom hon-
um fyrir á handhægum stað, ef
ske skynni. . . . Síðan hringdi
ég til Tracey.
„Þú veizt ekki, hvað ég óska
þess innilega, að þú hættir
þessu," sagði hún, þegar ég hafði
sagt henni frá Everett Bush og
Finelli.
Framh. í næsta blaði.
12
FALKINN