Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 16

Þetta byrjaði allt með
rauðhœrða efnafrœðingn-
um frá Ástralíu. Vi3 vorum
í skemmtilegu boSi, og ég
var rétt um það bil að veiða
hann í gildruna þegar hann
kom auga á Jeanne sem bjó
með mér í íbúðinni. Hann
þagnaði í miðri setningu, og
augu hans urðu stjörf. „Af-
sakið ..." muldraði hann
annars hugar, og áður en
ég vissi var hann horfinn.
Tveim minútum síðar sátu
þau saman úti í horni.
Og tveim vikum síðar voru
þau gift. Jeanne fluttist með
honum til Melbourne og ég
sat eftir með sárt ennið og
og rándýra íbúð.
Ég var að finna aðra
stúlku í staðinn. Eins og
venjulega fór ég til Owens
Dudley og spurði hann ráða.
Owen hafði verið á ferða-
lagi svo að hann vissi ekkert
um það sem komið hafði fyr-
ir.
Hann hlustaði þegjandi á
mig. Svo sagði hann á sinn
rólega hátt: „Af hverju seg-
irðu bara ekki upp íbúðinni
og flytur til mín — ég er
búinn að biðja þín nógu
oft.“
„Svona, svona, Owen
minn,“ sagði ég sefandi.
Hann var traustur og góður
maður, og mér þótti fjarska
vænt um hann, en ástfangin
var ég ekki. „Ef ég segði
já, myndi steinlíða yfir þig
af skelfingu.“
„Viltu ekki reyna?“ sagði
hann ákafur. Síðan opnaði
hann vasabókina sína og
skrifaði: „Bað Deboruh í
áttunda sinn. Hryggbrotinn
enn á ný.“ Hann brosti út
í annað munnvikið og sagði:
„Bezt að hafa reglu á hlut-
unum. Þú verður að játa,
að sjálfsstjórn mín er aðdá-
unarverð. Ég hef ekki borið
upp bónorð í — bíddu við
— sex vikur, þrjá daga og
tæpar tólf klukkustundir.“
Hann handfjallaði pípuna
sína íhugull. „Já, þig vantar
stúlku í íbúðina... það er
komin ný stúlka á skrifstof-
una til okkar, ungfrú Barr
að nafni. Ég frétti, að hún
væri að leita sér að hús-
næði.“
„Segðu mér meira um
hana,“ sagði ég varlega.
Owen var svo brjóstgóður,
að hann var vís til að taka
16
FALK.INN