Fálkinn - 19.07.1965, Page 17

0
<
Q
L_
Œ
Œ
> < >•
y I.
'<
□
'LlI
z
z
íli
_l
<
□
□
Œ.
'LlI
2
Ll.
<
Z
z
h □
m
<
□
tn
'<
Œ
<
z
<
□
□
Q
<
y
LlJ
z
z
□
z
UJ
<
Q
>- Œ
□
□ o
° b
Ul LlI
Z -I
LJ (j3
C£ □
□ _
□
=□
Ll.
z
z
<
I
z
LlI
□
'<
1
I
<
Q
'<
Œ
<
>
z
z
UJ
i
<
CL
'<
<
_1
_l
UJ -L
Z ^
uj Q
L_ <
y
UJ
tn
□
<
tn
z
z
z
< ^
Ll
f- Q
y
> □
z
z
<
i
Q
<
m
lj -i
UJ
□ z
'Llí LlI
u.
z
Ul
□
_J
5
□
□
□
<
2
□
z
Z V-
m <
< 2
H 1
'< -J
Z
2
<
z
H
m
<
Q
LlI '<
m m
œ □
< 'UJ
□
ui z
J1 ui
alls konar ruslaralýð undir
sinn verndarvæng.
Hann sagði: ,,Ég hef að-
eins séð hana einu sinni, en
mér fannst hún viðkunnan-
legasta stúlka.“ Hann stóð
upp frá skrifborðinu.
„Komdu og sjáðu hana sjálf
— við getum horft gegnum
glerrúðuna.“ Hann benti:
„Þarna er hún. Ljóshærða
stúlkan. Hún er ósköp
veikluleg — veitti ekki af
að bæta á sig nokkrum kíló-
um “
Hún sat úti í horni og
sneri bakinu að okkur. í
sömu svifum reis hún upp
með bréfabunka í hendinni
og kom gangandi að dyrun-
um. „Indæl stúlka," sagði
Owen, „ljós og fíngerð.“
ÞESSIR karlmenn! Aðeins
karlmaður sem var ást-
fanginn af annarri stúlku,
hefði getað verið svona
staurblindur. Ungfrú Barr
var áreiðanlega fegursta
kvenvera sem nokkru sinni
hafði gengið inn um dyrn-
ar á skrifstofu Owens.
Hún var tágrönn og fín-
gerð, sviflétt í hreyfingum,
ljós eins og álfamær með
viðkvæman munnsvip. Hárið
á henni var silkimjúkt og
glitrandi og augun stór og
himinblá. Hörundið var
mjólkurhvítt og daufur
blómroði í vöngunum.
Stúlka eins og hún hlaut
að vekja verndartilfinningu
allra karlmanna. Mér leizt
ekki á blikuna. Nógu slæmt
var að missa ástralska efna-
fræðinginn. En ég sá fyrir,
að enginn karlmaður myndi
svo mikið sem líta í áttina
til mín ef þessi unaðsfagra
gyðja væri einhvers staðar
nálæg.
Áður en ég. kom upp orði
sagði Owen: „Heyrið þér,
ungfrú Barr, mig langar að
kynna yður fyrir vinstúlku
minni, ungfrú Deboruh
Connor. Hún er að leita að
stúlku sem vildi leigja með
henni ágæta íbúð. Mér datt
í hug, að þig gætuð kann-
ski...“
Mig langaði að sparka í
hann. Ég hlustaði eins og í
leiðslu meðan þau ákváðu,
að við hittumst klukkan eitt
og borðuðum saman hádegis-
verð. Fenella Barr brosti
töfrandi brosi og sagði: „Það
er indælt — ég skal vera
stundvís.“
Um leið og hún var horfin
úr augsýn sneri ég mér að
Owen og sagði honum ó-
þvegnum orðum hvað mér
fannst um hann, ungfrú Barr
og þessa fráleitu uppástngu.
Hann leit undrandi á mig.
„Láttu ekki eins og kjáni.
Enginn myndi líta tvisvar á
á hana ef þú værir nær-
stödd.“ Hann lagði höndina
hughreystandi á öxl mér, og
ég óskaði, að ég gæti bitið
hana af mér um úlnliðinn.
Auðvitað var þetta fallega
sagt, en ég vissi mætavel, að
við hliðina á þessu fíngerða
stofublómi var ég ámóta
lokkandi og gömul belja.
„Ég er viss um, að hún
er elskuleg stúlka,“ hélt
Owen áfram. „Hugsaðu um
þetta.“
■piG hugsaði ekki um annað
-IL fram að mat. Hvernig
átti ég að snúa mig út úr
þessu? Segja henni, að ég
fengi æðisköst með fullu
tungli? („Ekki drápsæði eða
svoleiðis, en þó er vissara
að fela brauðhnífinn.“)
Klukkutíma var ég að
segja henni, að ég hataði
þvotta og hreingerningar og
hreinsaði aldrei baðkerið
eftir mig („Það er allt í
lagi — ég skal taka það að
mér,“ sagði hún.),að ég
þyldi ekki uppþvotta og til-
tekt („Allt í lagi — ég skal
sjá um það.“), og að ég þjáð-
ist af meðfæddri leti, eyðslu-
semi, kæruleysi og geðillsku.
Ég lýsti skapgerðargöllum
mínum með dramatískum
sannfæringarkrafti, en hún
brosti bara og tók öllu svo
glaðlega, að ég varð að
minna sjálfa mig á, að ég
sæti andspænis dauðadómi
mínum.
Loks spurði ég hvers
vegna hún væri komin til
London.
Hún svaraði með einlægu
brosi: „London er full af
karlmönnum. Mig langar svo
að gifta mig.“ Hún bætti
við angurvær: „En karl-
mönnum geðjast ekki að
mér.“
TjAÐ lá við, að ég biti
stykki úr bollanum mín-
um. „Nei,“ hugsaði ég, „flug-
urnar eru víst hættar að
sækja í hunangið!“
„Ég veit ekki hvernig á
því stendur,“ hélt hún áfram.
„Þeir bjóða mér út einu
sinni... en aldrei oftar. Ég
hlýt að gera einhverja vit-
leysu án þess að vita af því.“
Hún leit á mig svo ein-
kennilega hjálparvana, að ég
varð að bæla niður hlýja
samúðarkennd. Nei, þetta
dugði ekki. Ég þóttist vita,
að hún myndi varpa frá sér
þessari villandi grímu um
leið og hún flytti inn í íbúð-
ina og sýna sig í réttu ljósi
sem tálfögur Mata Hari,
„Ég trúi þér ekki,“ sagði
ég þurrlega.
Hún brosti. „Þú átt eftir
að sjá það ef ég flyt til þín.
Ég hef verið lengst með
sama manninum tvo mánuði,
en þá var hann búinn að fá
nóg af mér. Ég hélt að hann
væri ástfanginn af mér.“
Hún varð niðurlút. „Ég var
ástfangin af honum,“ bætti
hún við.
Ég varð að stilla mig um
að standa upp og faðma hana
að mér. Hún var sæt eins
og lítill kettlingur. Annað
hvort var hún svona ótrúlaga
hreinskilin eða svívirðilega
klók. Ég spurði hana nánar.
Jú, hún sagðist hafa þekkt
ótal karlmenn — skrifstofu-
menn, skraddara, sjómenn,
hermenn, verzlunarmenn,
iðnaðarmenn... en enginn
þeirra hafði beðið hennar
„Ég hlýt að haga mér ein-
hvern veginn öðruvísi en ég
ætti að gera,“ sagði hún. „En
ég veit ekki hvernig á því
stendur."
Ég horfði rugluð á hana.
Ég skildi alls ekki ástæðuna.
stúlkan var heillandi fögur
og eftir því aðlaðandi.
Hún sagði: „Þú veizt nátt-
úrlega ekki um hvað ég er
að tala. Stúlka eins og
þú . . .“ Af raddblæ hennar
mátti ráða, að fílefldir karl-
menn féllu í öngvit af hrifn-
ingu ef ég svo mikið sem
liti á þá. „Owen Dudley sér
ekki sólina fyrir þér — það
er auðséð á augnaráðinu. Og
hann er áreiðanlega ekki sá
eini.“
Ó, græðandi smyrsl, ó
sæta hunang! Hver stenzt
hina ljúfu töfra smjaðurs-
ins? Ég tók ákvörðun í mál-
inu. Ég stóð upp og sagði:
„Ég skal hjálpa þér með
flutningana."
ÞANNIG kom Fenella inn
í líf mitt. Og sama
kvöldið sannaði hún fullyrð-
ingar sinar. Hún hafði
kynnzt ungum arkítekt á
hótelinu þar sem hún bjó
áður, og nú bauð hann henni
til kvöldverðar.
Mér til undrunar kom
hún heim klukkan tíu.
►
FALKINN
17