Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 18

eru
BOLTA
buxurnar
ViH
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímaniega.
„Hvað gerðist?11 spurði ég for-
vitin.
Hún fékk skeifu á viðkvæma
munninn. „Þetta veniulega,“
sagði hún og fékk sér sæti.
„Hann sagðist myndi hringja
í mig einhvern daginn. Það
segja þeir alltaf, en gera það
aldrei.“
Ég trúði ekki mínum eigin
eyrum. Ég hlýddi henni ræki-
lega yfir atburði kvöldsins.
Andrew hafði boðið henni á
nýjan veitingastað rétt hjá
hótelinu, og ég spurði hvernig
henni litist á hann.
„Æ, þú veizt,“ sagði hún og
yppti öxlum, „fiskinet, kertaljós
og mandólínspil.”
„Og hvernig var maturinn?"
Hún gretti sig. „Viðbjóðsleg-
ur. Rándýr og gersamlega óæt-
ur.“
Ég lagði það á minnið og
ákvað að forðast staðinn.
Þetta hafði reyndar byrjað
ágætlega, hélt hún áfram.
Andrew var elskulegur og nær-
gætinn, skemmtilegur í sam-
ræðum og kátur. En allt í einu
breyttist allt. Hún vissi ekki
hvernig á því stóð. Andrúms-
loftið varð þvingandi, þau töl-
uðu minna, og Andrew var orð-
inn kuldalegur.
„Já, en hvað í dauðanum
gerðirðu eiginlega?" spurði ég
Hún leit örvilnuð á mig. „Ég
veit það ekki, Deborah.“
„Var það eitthvað sem þú
sagðir?“ Hún yppti öxlum
hjálparvana. „Jæja, var það þá
eitthvað sem þú gerðir?“
„Ég veit ekki annað en það,
að honum var mest í mun að
losna við mig sem fyrst,“ sagði
hún. „Hann keyrði mig heim
og sagðist hringja í mig ein-
hvern tíma.“
Mjög dularfullt.
Ja, drottinn minn sæll og
góður!
„Ef þú fylgir ráðum hennar,"
sagði ég, „þá deyrðu örugglega
sem heiðvirð piparjómfrú. Við
lifum ekki á miðöldum, skal ég
láta þig vita, heldur á tuttug-
ustu öldinni, og núna er ártalið
1965. Farðu og hringdu til hans
í hvelli.“
SVO að Andrew kom í boðið
og með honum tuttugu aðr-
ir gestir. Owen varð að fara í
afmæli systur sinnar, en mér
stóð á sama, því að nú ætlaði
ég að fylgjast með Fenellu.
Auðvitað vakti hún uppnám
meðal karlmannanna. Ég fann
til fiðrings í maganum þegar
ég sá kösina umhverfis hana.
Jafnvel Andrew hafði bráðn-
að. Þegar þau dönsuðu saman
hélt hann þétt um hana, og ég
heyrði hann segja lágt með
töfrandi brosi: „Því miður
dansa ég ekki mjög vel...“
Fenella horfði á hann himin-
bláum barnsaugum. „Nei,“
svaraði hún elskulega, „það
væri synd að segja.“
Það munaði minnstu, að ég
missti kökudiskinn sem ég hélt
á. Og ekki varð Andrew minna
um. Hann færði sig fjær henni.
Handleggir hans stirðnuðu.
Svipurinn fylltist andúð.
daðurdrós, var búin að krækja
klónum í Andrew og hafði auð-
sjáanlega ekki í hyggju að
sleppa honum aftur.
Fenella skemmti sér lítið það
sem eftir var kvöldsins. Ég
komst brátt að raun' um, að
hún hafði sagt mér satt — hún
var óvön að umgangast karl-
menn og kunni einfaldlega ekki
á þeim lagið. Hún skildi þá
ekki og vissi ekki hvernig hún «
átti að vera í návist þeirra.
Þegar við vorum einar saman
var hún allt öðru vísi. Það var
ekki nóg með, að hún væri glað- *
lynd og viljug (hún tók til í
íbúðinni, þvoði baðið og sá um
uppþvottana í eldhúsinu), held-
ur sló hún mér gullhamra með
einlægni og þokka.
Ég reyndi að vera henni
hjálpleg; ég kom meira að segja
heim með nokkra karlmenn
handa henni til að æfa sig á, en
þeir flýðu hver um annan
þveran.
KORKIOJAM H.F.
Skúlagötu 57 — Símar 23200
-r^G hitaði handa henni kókó,
talaði hressilega við hana,
klappaði henni á öxlina og
sendi hana í rúmið. Mér fannst
ég framúrskarandi góð og göf-
uglynd, og ég ákvað að reyna
að hjálpa henni.
Það varð úr, að ég hélt
veizlu næsta laugardagskvöld.
Fenellu leizt vel á tilhugsun-
ina þangað til ég stkk upp á,
að hún byði arkítektinum sín-
um. „Það get ég ómögulega,"
sagði hún skelkuð.
„Af hverju ekki?“
„Fyrir utan allt annað...“ og
skuggi lagðist yfir fögru bláu
augun — „sagði mamma mér,
að það væri hlutverk karl-
mannsins að sækja á. Hún
sagði að engin siðprúð stúlka
eltist nokkurn tíma við karl-
mann.“
ÞEGAR músíkin hljóðnaði
dreif ég Fenellu fram í
eldhús. „Hvernig í ósköpunum
datt þér í hug að segja annað
eins og þetta, Fenella!“
Hún leit stóreyg á mig. „Þú
meinar um dansinn?“ sagði hún
sakleysislega. „Já, en hann
sagði það sjálfur. Og það var
alveg satt. Hann var alltaf að
stíga ofan á mig.“
„Þó að hann hefði molað í
þér ristarbeinin!" hvæsti ég.
„Veiztu ekki, að svona athuga-
semdir þolir enginn karlmað-
ur?“
Hún sagði döpur í bragði:
„Ég sagði bara sannleikann.“
Nú rann upp fyrir mér ljós.
„Kvöldið sem þið fóruð saman
á nýja veitingastaðinn — sagð-
irðu þá við hann, að maturinn
væri viðbjóðslegur?"
Það varð stutt þögn. Loks
svaraði hún hikandi: „Ég sam-
sinnti því sem hann sagði.“
„Æ, Fenella mín!“ andvarp-
aði ég. „Jæja, skítt með það,
farðu nú og bættu fyrir brot
þitt. Vertu elskuleg við hann.
Hrósaðu honum. Skjallaðu
hann. Smyrðu það þykkt.
Hérna — farðu með pylsu
handa honum.“
Hún staðnæmdist í dyrunum.
Ég sá, að Sybil Overbury, sú
f endanum sagði ég við hana
Á*- að ég ætlaði að spyrja
Owen ráða.
„Nei, elsku Deborah!" sagði
hún skelfd. „Góða bezta gerðu
það ekki. Ég yrði alveg að
kvikindi.“
„Ekki þegar Owen er annars
vegar,“ sagði ég hughreystandi.
„Hann er indælasti, hugulsam-
asti og bezti maður sem ég hef
nokkurn tíma kynnzt.“
„Já, en ég vinn á skrifstof- *
unni hans! Hann er yfirboðari
minn! Það yrði ekki talað um
annað í fyrirtækinu."
Ég sagði, að Owen væri þag- f
mælskan sjálf holdi klædd, og
ef hann gæti ekki hjálpað
henni, væri það ekki á færi
neins dauðlegs manns, og ef
hún ekki vildi þiggja aðstoð,
skyldi hún sætta sig við að líta
fram á einmanalega elli. Ég
dró upp hverja myndina ann-
arri ömurlegri, en samt tók
það mig heila klukkustund að
vinna samþykki hennar.
Ég talaði við Owen sama
kvöldið og sagði honum allán
sannleikann. Hann hristi höfuð-
ið yfir verstu yfirlýsingum
Fenellu, en að síðustu hló hann.
„Jæja, þetta er stúlkan sem átti
að skyggja á þig! Ég skal gera
eins og ég get, en hvernig á
ég að fara að hjálpa henni,
gullið mitt?“ Hann tók um aðra
hönd mína. „Þér þykir reglu-
lega vænt um hana, er það
ekki?“ Ég kinkaði kolli. Hann
brosti.
Allt í einu hallaði hann sér
fram og kyssti mig á munninn
Framh. á bls. 33.
FÁLKINN