Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 20

Sennilega er Akureyri einn vinsælasti viðkomu-
staður ferðamanna hér á landi, enda hefur hún
upp á margt að bjóða og margþætt. Hvort sem ferða-
menn eiga þar langa viðdvöl eða stutta, komast
þeir ekki hjá því að veita athygli þeirri fjölbreyttu
fegurð sem staðsetning bæjarins á svo mikinn þátt
í. Alþekkt er veðursældin á Akureyri, enda er hún
aðaiskilyrðið fyrir hinum fjölbreytta gróðri, plús
vilji íbúanna til garðyrkjuvinnu og smekkur þeirra
við framkvæmd hennar.
Fyrir nokkru síðan, var blaðamaður Fálkans stadd-
ur á Akureyri, en hafði því miður stuttan tíma til
umráða í bænum, en notaði hann til gönguferðar,
með myndavél í hendi, ef ske kynni að fyrir aug-
un bæri eitthvað það, sem mætti verða til gamans
fyrir lesendur blaðsins, að sjá á mynd.
Fyrst leggjum við leið okkar upp að sundlaug-
inni, en þaðan sér vel yfir „andapollinn“, gagnfræða-
skólann og_ Matthíasarkirkjuna, sem orðin er eins
konar vörumerki bæjarins.
Á þollinum synda endur og svanir, en á bakkanum
standa strákar og henda brauðmolum til fuglanna.
Það eru fleiri en Reykvíkingar sem eigá sinn andapoll,
og það eru fleiri en þeir sem hafa gaman af að gefa
öndunum brauðmola og það eru fleiri en þeir sem
„stúdera“ andalífið og bollaleggja af andagift og
andakt.
Við tókum eina mynd yfir pollinn og göngum síðan
niður að gagnfræðaskólanum en af tröppum hans er
útsýni yfir höfnina ágætt. Þegar við höfum notið þess
um stund, göngum við niður í brekkuna neðan við
skólann, en brekkan sú arna er eins og margar aðrar
á Akureyri, skógivaxin, og hafa sum trén náð furðu
mikilli hæð.
Þarna inn á milli trjánna flögra smáfuglar grein
af grein og virðast kunna lífinu vel og njóta þess. En
dauðinn liggur hér í leyni, ekki síður en annars stað-
ar f þessum vonda heimi, þó ekki sé hann í líki skæru-
liða, eða sprengjuflugvéla, heldur ósköp sakleysis-
legs kattarteturs. Þarna sjáum við sem sagt kött,
liggja í leyni, hálffalinn í háu grasinu, bíðandi eftir
tækifæri til að ná sér í lítinn gómsætan fugl að gæða
sér á í góðviðrinu.
Hér, eins og svo víða annars staðar á Akureyri, er
brekkan snarbrött, og niður á milli trjánna glittir 1
velmáluð þök húsanna, sem standa í brekkurótunum,
og reyndar má segja að sum húsin
hangi utan í brekkunum. Og héðan
sjáum við skip og báta liggja við
bryggjuna, og við skulum ganga
þangað niður eftir og líta á bryggju-
lifið.
Á leiðinni niður að höfn mætum
við tveim góðglöðum borgurum, sem
eru sýnilega að koma úr veizlu hjá
Bakkusi, og leiðast nú upp brekkuna.
Þeim miðar hægt áfram, enda taka
þeir eitt skref aftur á bak á móti
hverjum tveim sem þeir taka áfram.
En þeir eru ekkert að flýta sér, — tvö
skref áfram, og eitt aftur á bak,
kemst þó hægt fari.
Og þá erum við komin niður á
bryggju og þarna liggur Ms. Esja,
svört og hvít í sólskininu. Við land-
ganginn standa tvær konur og er
önnur greinilega að kveðja hina. Og
á hlið skipsins er fest svört tafla sem
á er letrað hvítum stöfum, að brott-
för sé ákveðin kl. 17. Við aftari lest
eru menn að hífa jeppabifreið um
borð, en þeim tilfæringum fylgja
tilheyrandi hróp og köll og fyrr en
varir situr jeppinn makindalega á
aftari lestarlúgunni og horfir
saknaðaraugum upp í bæinn og
við getum ekki betur séð en tár
hrynji niður skítuga framrúðuna.
Við aðra bryggju skammt frá
þessari liggur frambyggður bátur,
nýmálaður og jafnvel nýsmíðaður
og speglar ljósgræna kinnungana í
sjávarfletinum. Báturinn ber nafn-
ið Orri og einkennisstafina EA
101 og er þar að auki merktur
Akureyri, og er ekki laust við að
hann sé dálítið rogginn af. Á dekk-
inu vinna nokkrir karlar að
veiðarfæraviðgerðum en frammi í
skut situr stráklingur og þambar
Jolly cola, eða hvað það nú heitir
kókið þeirra Akureyringa.
Og nú leggur póstbáturinn
Drangur að bryggjunni og fölleit-
ir farþegarnir ganga í land og
brosa framan í okkur landkrabb-
ana.Fólkið sem kemur með þessum
póstbát fær góðan landgang til að
komast frá borði á bryggju, og
okkur verður hugsað til hennar
Sölku litlu Völku, sem var hand-
lönguð úr póstbátnum í „dentíð“
niður í skítugan uppskipunarbát,
sem flutti hana svo spölinn sem
eftir var til Óseyrar við Axlar-
fjörð.
Framh. á bls. 40.