Fálkinn - 19.07.1965, Page 28

„Ég skil,“ sagði Clark. „En
íarðu nú ekki að ásaka þig aft-
ur.“
„Það er ekki það, heldur að
forsetinn rekur mig út í nokkuð
sem var grafið og gleymt. Ég
á við að eina leiðin fyrir mig
til að verða einhvers vísari um
Scott og Millicent Segnier er að
leita til Shoo — Eleanor Hol-
brook. Það er eins gott að þú
vitir hvað hún heitir. Þú gætir
þurft að bjarga mér þarna norð-
urfrá. Hún skrifar sjónvarps-
þætti.“
Clark ók þegjandi um stund.
„Láttu þetta ekki á þig fá, Jiggs,“
sagði hann og var nú orðinn
alvörugefinn. „Góð kona er
mikils virði. Meira en allt annað,
nema landið manns." Hann þagn-
aði.
„Jiggs," sagði hann eftir
stundarþögn, „áður en þetta er
afstaðið getum við þurft á sér-
fræðilegum ráðleggingum þinum
að halda. Til þess getur komið
að við þurfum að vita nákvæm-
lega hvar við eigum að rjúfa
fjarskiptin og herstjórnarkeðj-
una svo að við ráðum yfir hvoru-
tveggja en ekki Scott."
Nú þögnuðu báðir. Casey
fannst hann vera litill og mátt-
vana í skímunni rétt fyrir sólar-
upprás. Sex menn að fást við
voldugt hernaðarkerfi, og risa-
vaxin hernaðarvél Pentagon
reiðubúin að hlýðnast sjálfkrafa
hverju orði frá Scott: Þrjár millj-
ónir manna, byssur, herskip, flug-
vclar, eldflaugar. Hvar var nú
forsetavaldið, sem Casey hafði
alla sina ævi heyrt svo mikið
látið af?
„Við okkar kerfi," sagði Clark
eins og hann læsi hugsanir hans,
„má stjórnmálamaður, sem fólk-
ið fylgir ekki, sín lítils, í hvaða
embætti sem hann situr."
Á bílastæðinu við flugvöllinn
skrifaði Casey símanúmer Mutts
Hendersons í E1 Paso á miða og
fékk Clark. Þeir tókust í hendur
og skildu í afgreiðslusalnum við
flugvöllinn. Stór og rauð sól var
komin uppfyrir sjóndeildarhring-
inn, þegar Casey gekk um borð
i vélina til New York. Fáum
mínútum siðar var Clark lagður
af stað með morgunþotunni til
E1 Paso.
—v—
Þegar Todd fjármálaráðherra
kom til Hvita hússins þennan
morgun, var Lyman búinn að
fara yfir tvö morgunblöðin,
hafði tilkynnt blaðafulltrúa sín-
um, sem maldaði í móinn hvað
hann gat, að engin formleg við-
töl yrðu þennan dag, hefði geng-
ið úr skugga um það hjá Esther
Townsend að allir þrír sendi-
boðar hans væru lagðir af stað
heilu og höldnu og lokið við að
lesa minnisgreinar Corwins um
næturferðalag þeirra Scotts.
Forsetinn rétti Todd skýrslu
Corwins orðalaust. Todd las
hana og sagði síðan: „Ég verð
að játa að hér er ekkert sem
veikir sögu Casey ofursta. En ég
botna ekki í hvað kemur Scott
til að leggja lag sitt við hálf-
geggjaðan mann eins og Mac-
Pherson."
Lyman hallaði sér fram á skrif-
boröið. „Sjáðu nú til, Chris, ef
eitthvað i þá átt sem Casey gat
til er á döfinni, finnst mér það í
alla staði eðlilegt. Tíu eða tólf
milljónir manna hlusta á Mac-
Pherson á hverju kvöldi, og þeir
virðast trúa öllu sem hann segir.
Hafi Scott eitthvað á prjónunum,
þarf hann á manni að halda sem
getur fengið þjóðina til að fall-
ast á það. Eftir því sem Mac-
Pherson talar, ætti hann að vera
fús til að taka að sér þetta
hlutverk. Það sem ég botna ekki
í er hlutdeild Prentice í þessu."
Nú var komið að Todd að láta
örla á vorkunnlæti.
„En herra forseti, ef eitthvað
er á seyði — og ég vil ekki enn
viðurkenna að svo sé — finnst
mér liggja i augum uppi hvers
vegna Prentice öldungadeildar-
maður getur átt þar hlut í. Her-
inn er hans hagsmunamál, ekki
bara vegna nefndarformennsku,
heldur vegna þess fyrir hvaða
fylki hann situr á þingi. Hugs-
aðu um allan hergagnaiðnaðinn
í Kaliforníu. Þetta skiptir ekki
aðeins máli fyrir stóriðnrekend-
ur, heldur verkalýðsfélögin líka.
Hefjir þú afvopnun af fullum
krafti, fara heilar borgir í eyði
allt í kringum Los Angeles."
„Prentice er stærri í sniðum
en svo,“ maldaði Lyman í mó-
inn. „Hann er ráðríkur, og hann
barðist á móti mér við afgreiðslu
sáttmálans. En ég hef samt
alltaf borið virðingu fyrir hon-
um.“
„Ég held þetta geti verið ó-
sjálfrátt viðbragð og ekkert
annað. Hann er ekki mikill hugs-
uður. Sáttmálinn teflir lífshátt-
um hans í voða, það er allt og
sumt. Nú, en hvað er að frétta
af Rutkowski?"
„Við töluðum saman i klukku-
9. HLUTI
tíma i gærkvöld," sagði Lyman.
„Mér fannst skrambi erfitt að
láta á engu bera. Ég tók það
ráð að láta sem ég hefði áhyggj-
ur af hvað yfirherstjórnin hefði
fyrir stafni varðandi sáttmálann.
Hvað um það, Barney féllst á
að heyra hljóðið í Palmer að-
mírál. Svo frétti ég annað, Bar-
ney sagði að Murdock ofursti
hefði hringt i sig fyrir á að gizka
þrem vikum og beðið sig að
koma til Washington að ræða
við Scott. Murdock tók fram að
þetta væri ekki fyrirskipun, bara
boð um að koma og ræða stjórn-
málaástandið. Barney sagði hon-
um, að stjórnmál væru ek'ki I
sinum verkahring, en hann
myndi líta við þegar hann ætti
erindi hingað næst. Þá var
áhuginn búinn hjá Murdock,
hann sagði bara: „Já, það ættuð
þér að gera," eða eitthvað á þá
leið."
„Ég held ekki að Rutkowski
ætti að „líta við“ hjá Scott núna,“
sagði Todd. „Þá færi Scott
kannski að gruna margt.“
„Ég er á sama máli,“ sagði
Lyman. „En ég held að ég ætti
að hringja í Scott núna strax og
segja honum að ég sé hættur við
að taka þátt í æfingunni en ætli
i staðinn að fara til Maine um
helgina."
Todd kinkaði kolli. „Við þurf-
um að prófa hann, og þetta ætti
að kalla fram svörun. Því fyrr
því betra."
Forsetinn hringdi á Esther.
„Nú ætla ég að fela þér laumu-
legt verk,“ sagði hann. „Viltu
ná fyrir mig i Scott hershöfð-
ingja i simann og skrifa niður
samtalið."
Todd einblíndi á forsetann
meðan samtalið fór fram. Nokkr-
um sinnum kinkaði Lyman kolli
til hans með kátínulausu brosi.
Þegar síminn var lagður á, ætl-
aði hann að taka til máls, en
Lyman þaggaði niður í honum
með því að veifa hendinni og
hringdi á Esther. „Komdu og
lestu þetta upp fyrir okkur,
Esther."
Hún kom inn með hraðritunar-
blokkina, fékk sér sæti og las:
FORSETINN: Góðan dag-
inn hershöfðingi. Þetta er
Lyman Jordan.
SCOTT: Góðan daginn, hr.
forseti. Ég heyri við tökum
báðir daginn snemma.
FORSETINN: Hershöfðingi,
svo ég komi beint að efninu,
ég hef verið að velta þessu
fyrir mér og þegar allt kem-
ur til alls ætla ég ekki að
taka þátt í viðbúnaðaræfing-
unni. 1 hreinskilni sagt er ég
dauðuppgefinn. Ég ætla í
skálann minn i Maine og fiska
í tvo eða þrjá daga.
SCOTT: Herra forseti, eí
ég má gerast svo djarfur,
herra minn, þér getið ekki
gert þetta. Þér eruð ómissandi
hluti af æfingunni. Nærvera
yðar er í rauninni lífsnauð-
synleg. Þér eruð æðsti yfir-
boðari hersins, herra minn.
Vissar fyrirskipanir getið þér
einnig gefið.
FORSETINN: En það eru
óafturkallanlegar skipanir, og
á laugardaginn verður aðeins
líkt eftir þeim hvort sem er.
SCOTT: Það er meira í húfi,
herra forseti. Nærveru yðar
er þörf vegna andans í hern-
um, vegna okkar i yfirherráð-
Clark ók þegjandi um stund. „Láttu þetta
ekki á þig fá, Jiggs," sagði hann og var nú
orðinn alvörugefinn. „Góð kona er mikils
virði. Meira en allt annað nema landið
manns." Hann þagnaði.
FALKINN