Fálkinn - 19.07.1965, Blaðsíða 32

© 7 dagar i maí
Framh. af bis. 29.
ræði, ég hef týnt miðanum sem
ég skrifaði nafnið á.“
„Ja, það er vist nýleg stöð
hér einhvers staðar, en það á
víst að fara lágt. Satt að segja
hef ég ekki hugmynd um hvar
hún er. Þaðan fær maður engin
viðskipti."
Mótelhúsin stóðu i hálfhring
umhverfis skrifstofubygginguna,
þar sem Clark fór úr bílnum.
Hann skráði sig í gestabókina
án þess að geta starfs síns! Ung-
ur Mexíkani fylgdi honum til
herbergis. Hann rakaði sig, skipti
um skyrtu og settist svo á rúm-
stokkinn með miðann frá Casey
i hendinni. Loks tók hann ákvörð-
un og bað símastúlkuna um
númerið sem á miðanum stóð.
Kona kom í símann.
„Frú Henderson?"
„Já.“
„Frú, ég heiti Rey Clark. Ég
er vinur Mutts og Jiggs Casey.
Jiggs lét mig hafa símanúmerið
yðar og bað mig að hringja
þegar ég kæmi hingað. Ég rétt
missti af Mutt í Washington."
„Æ, hvaða óheppni," sagði hún.
„Mutt kom seint á mánudag og
varð að fara beint út í stöð. Ég
er hrædd um að hann verði þar
fram yfir helgi.“
„Er nokkur leið til að ná í
hann?“
Hún hló. „Ef þér finnið hann,
látið mig fyrir alla muni vita.
Ég ved ekki eii u sín ,i nvar þetta
er.'
„Pér etgið við að þér naíið
ekki emu sinni séð þangað?"
Clark gerði sér upp eins mikla
undrun og hann gat.
„Ja, hann sýndi mér áttina
einu sinni, þegar við vorum á
leiðinni til White Sands.“
„'Þetta er erfitt iíf hjá ykkur
hermannakonunum.“
„Eruð þér ekki í hernum?"
Varúðar gætti í rödd frú Hender-
son.
„Jú, auðvitað,“ laug Clark.
„Þess vegna veit ég hvernig þetta
er. Eða konan mín réttara sagt.
Ég er á sífelldu ferðalagi að at
huga tækin.“
„Nú, jæja.“ Henni virtist létta.
„Látið mig vita hvar þér gistið,
og ég bið hann að hringja ef
hann skyldi koma heim.“
„Þvi miður." Hann laug aftur.
„Ég verð að fljúga áfram til
Los Angeles i kvöld. Skilið bara
til hans að Ray hafi hringt.
Verið þér sælar.“
Clark skundaði til skrifstof-
unnar og bað skrifstofumann-
inn að útvega sér bíl til leigu.
Meðan hann beið hallaði hann
sér fram á afgreiðsluborðið og
spjallaði við manninn.
„Hvaða veg á ég að fara til
White Sands?“
„Þann sem liggur hérna fram-
hjá. Þjóðveg 54. Beygið til vinstri
hérna fyrir framan og svo beint
áfram. Þetta eru sextíu milur.“
„En hvaða leið á ég að fara
til nýju herstöðvarinnar þarna
útfrá? Kunningi minn er þar í
merkjadeildinni."
„Hef ekki hugmynd um það.“
Ungi maðurinn yppti öxlum. „Ég
hef heyrt um einhverja herstöð
í þessari átt, en mér skilst hún
eigi að vera leynileg."
„Hvað er á leiðinni héðan til
White Sands?“
Ungi maðurinn brosti. „Eyði-
mörk.“
Clark var ekki búinn að aka
langt í norðaustur, þegar hann
varð að samsinna þessari lýs-
ingu. Á hægri hönd lá grábrún
sléttan eins langt og augað eygði,
til vinstri risu Franklínf jöll,
líka gróðurlaus að undanskild-
um kjarrflákum neðst í hlíðun-
um. Skammt handan yið fylkja-
mörk Texas og New Mexico
nam hann staðar við benzin-
afgreiðslu. Eftir veginum að
dæma gat verið langt í þá næstu.
Maður i olíublettaðri nær-
skyrtu stóð í dyrunum.
„Er kók þarna inni?“ spurði
Clark. Maðurinn kinkaði kolli í
áttina til rauðs kassa. Clark lét
pening í raufina og beið eftir
að sjálfsalinn skilaði flöskunni.
„Hvað er langt til White Sands?"
spurði hann.
„Fimmtíu mílur."
„Þið hafið hitann hér um slóð-
ir,“ sagði Clark. „Ég þarf að
heimsækja þrjár herstöðvaverzl-
anir þarna útfrá í dag.“
„Sölumaður?"
„Já, þvottaefni. En ég hef ekki
haft þetta svæði áður.“ Þessu
var ekki svarað. Clark hélt
áfram: „Hvað er langt til nýju
herstöðvarinnar, þessarar sem
lokið var við fyrir rúmum mán-
uði?“
„Mér datt i hug að þér vilduð
Kæri Astró,
Eg hef verið að lesa þættina þína og langar nú til að vita
hvort þú getur nokkuð sagt mér um framtíðina. Nútíðin finnst
mcr nú vera hálf vonlaus, verður framtíðin eitthvað betri?
Ég er mjög slæm á taugum og er yfirleitt mjög leið á lífinu.
Ég er gift manni sem er nokkuð mikið eldri en ég og er hjóna-
bandið vægast sagt hörmulegt. Okkur kemur mjög illa saman
og liggur stundum við að við berjumst. Við erum bæði skap-
mikil og ég á stundum erfitt að þola tillitsleysi hans og missi
þá alveg stjórn á mér. Við eigum 4 böm og þeirra vegna vil
ég ekki skilja við manninn.
Þóra.
Svar til Þóru:
Börnum er stundum ekki
mikill greiði gerður með því að
foreldrarnir hangi saman í
hjónabandi sem ekkert er ann-
að en rifrildi og slagsmál.
Persónulega er ég mikið á
32
móti hjónaskilnuðum nema all-
ar aðrar tiltækar leiðir hafi
verið þrautreyndar. En stund-
um er það eina leiðin sem fólki
finnst það geta farið og víst
er hjónaband oft þannig að
betra er fyrir alla aðila að því
sé slitið, en þar sem um mörg
börn er að ræða verður að
reyna allt áður en heimili er
slitið sundur. Það er því miður
alltof oft svo að fólk sér ekki
gallana í sinni eigin skapgerð
en þeim mun betur í fari hins
aðilans og það sé aðeins nauð-
synlegt fyrir hann að bæta sig,
en sjaldan veldur einn þá tveir
deila. Ef um mikinn aldurs-
mun er að ræða hjá hjónum
geta ólík sjónarmið valdið deil-
um og þar sem hvorugur aðil-
inn vill láta undan eða mæta
hinum á miðri leið er ekki við
góðu að búast. Þar sem þú gef-
ur ekki upp fæðingardag
mannsins get ég ekki gert mér
grein fyrir skaplyndi hans og
hvað það er sem á milli ber.
Þú nefnir heldur ekki hvenær
börnin eru fædd svo það er
ekki gott að segja hvernig
hjónaskilnaður verkaði á sálar-
líf þeirra , en því miður koma
öll átök í heimilislífinu mjög
við börnin. Eins og er átt þú
nokkuð erfitt og má búast við
að taugarnar séu í slæmu
ástandi. Þú virðist vera ákaf-
byrja á þessu svæði, og ætla áð
reyna að selja þeim i nýju stöð-
inni.“
„Hvers konar viðskipti?“
Clark lagði tuttugu doliara
seðil á glerplötuna við hliðina
á peningakassanum. Maðurinn
sýndi þess engin merki að hann
ætlaði að taka við honum.
„Hvernig get ég vitað að þér
séuð ekki einhvers konar njósn-
ari?“ spurði hann.
Clark tók aftur upp veski sitt
og leitaði í spjaldabunka að
varaliðsskírteini sínu. Hann rétti
það fram, á því voru mynd hans
og fingraför.
„Frá Georgiu? Hvar þá ?“
„Macon, en nú starfa ég n
Dallas," sagði Clark. „Heyrið
nú til, ég þarf bara að komast
á sporið. Segið mér hvar afleggj-
arinn til nýju stöðvarinnar er,
og þér eigið tuttugu dollara. Og
svo skal ég kaupa benzínið hér
í hvert skipti sem ég á leið um.“
Maðurinn opnaði peningakass-
ann og lagði tuttugu dollara
seðilinn í eitt hólfið.
Framh. í næsta blaðí. -
lega næm fyrir utanaðkomandi
áhrifum. Þér hættir mjóg til
þunglyndis sem leiðir af sér
sinnuleysi. Það sem er þó verst
af öllu er hið ofsalega skaþ
þitt. Ef þú ætlar að geta kom-
izt slysalítið í gegnum lífið er
þér alveg bráðnauðsynlegt að
reyna að stilla skap þitt. Allur
þessi æsingur slítur þér mjög
mikið. Þér finnst þú ekl^i njóta
þín nærri nóg og það getur vel
átt sér stað. Ég get þó glatt
þig með því að þegar þetta ár
er liðið fer að birta til hjá þér
og vona ég að þú látir allar
ákvarðanir varðandi hjóna-
bandið bíða um sinn og þú
skalt endilega reyna að komast
að einhverri niðurstöðu við
mann þinn, og reynið þið endi-
lega að ræða málin í rólegheit-
um og reyndu að skýra þitt
sjónarmið og hafðu stillingu til
að hlusta á hans sjónarmið líka.
Þú ættir svo að reyna að fá
einhverja bót á taugatrublun-
inni, þó það sé kannski ekki
auðvelt en það borgar sig að
reyna. Reyndu svo að hressa
þig upp eins og hægt er.
F'ALK.INN