Fálkinn - 19.07.1965, Qupperneq 33

• Fenella

lSKór
fcvenskór
barnasKór
IDUNNARSKÓR Á ALLA FJÖLSKYLDUNA
Framh. af bls. 18.
áður en ég hafði tíma til að
átta mig. „Ef mér tekst að koma
Fenellu á réttan kjöl,“ sagði
hann, „viltu þá giftast mér?“
Mér varð svo um, að ég hróp-
aði: „Já!“ án þess að hugleiða
malið.
Hann brosti ánægjulega. „Ég
skal gera eins og ég get. Ég
ætla að hugsa mig um nokkra
daga.“
HANN kom í óvænta heim-
sókn næsta laugardags-
eftirmiðdag. Fenella roðnaði
upp í hársrætur og ætlaði að
flýja fram á bað, en ég hélt
aftur af henni.
„Vertu alveg óhrædd,“ sagði
Owen alúðlega. „Þú horfir á
mig eins og ég væri alræmdur
kvennamorðingi.“
Hann klappaði henni létt á
öxlina. „Komdu nú og rabbaðu
svolítið við mig meðan Deborah
býr til teið.“
Ég skildi hálfkveðna vísu, en
þegar ég kom inn tuttugu mín-
útum seinna brá mér í brún
að heyra, að þau voru alls ekki
að ræða auðveldustu leiðina að
hjarta karlmannsins, heldur
garðrækt og pottajurtir. Hvaða
hjálp var nú í því!
Ég var um það bil að benda
þgim á það þegar Owen sneri
sér að mér og sagði snöggt:
„Fenella segir, að þú sért að
fara út í kvöld — er það satt?“
„Já, auðvitað. Það er laugar-
dagskvöld, og Bobby Drew ætl-
ar með mig í boð til vina sinna.
Af hverju spyrðu?“
ÉR til undrunar sá ég, að
þessi mildi hægláti mað-
ur roðnaði af reiði.
„Ég skil,“ sagði hann hægt.
„Ég skil.“ Svo sneri hann sér
aftur að Fenellu: „Hvernig á
ég að fá hana til að giftast mér?
Ég er búinn að biðja hennar
níu sinnum, veiztu það? Níu
sinnum! Og alltaf hryggbrýtur
hún mig.“ Hann sendi mér
gremjulegt hornauga.
„Ég ætlaði að biðja hennar
enn einu sinni í kvöld,“ hélt
hann áfram, og í fyrsta skipti
heyrði ég beiskju bregða fyrir
í rödd hans. „Kampavín. Kerta-
ljós. Allt sem tilheyrir. En hún
veit ekki einu sinni hvaða dag-
ur þetta er.“ Hann leit á mig.
„Eða hvað?“
Ég horfði rugluð á hann. „í
dag er eitt ár síðan við hitt-
umst fyrst,“ sagði hann.
„Ó, Owen!“ hrópaði ég. Það
var ekki að undra þótt hann
væri sár. „Af hverju minntirðu
mig ekki á það fyrr?“
„Ég vonaði, að þess þyrfti
ekki.“
HONUM rann reiðin skjótt.
Hann klappaði mér á
höndina. „Ég hefði átt að vita
betur,“ sagði hann. „En hvað
á ég að gera við allt gumsið?
Kampavín og kjúklinga, jarðar-
ber — það átti að vera heil
veizla.“
Hann leit spyrjandi á mig,
en ég varð niðurlút. Það var
of seint að skerast úr leik. Og
ég hafði verið að reyna að ná
í Bobby vikum saman.
Hann leit af mér á Fenellu.
Hann sagði hægt: „Ég veit, að
það er ekki sérlega freistandi
— en myndir þú hafa tíma?
Myndirðu vilja koma með mér?
Aðeins af greiðasemi. Ef ég
ekki hef neinn með mér...“
Ég hélt niðri í mér andan-
um. Ég hafði svo mikið sam-
vizkubit, að ég óskaði þess af
öllu hjarta, að hún tæki boð-
inu.
Hún brosti. „Já. Ef Deborah
hefur ekkert á móti því. Ég vil
mjög gjarnan fara.“
Enn einu sinni langaði mig
að faðma hana, og nú lét ég
verða af því.
Þau voru farin þegar Bobby
sótti mig, og þegar ég kom
svo forvitin.
MORGUNINN eftir fór ég
eldsnemma inn til henn-
ar með te og ristað brauð á
bakka.
Hún talaði dreymandi um
Owen. „Þótt ótrúlegt megi virð-
ast, gerði ég enga vitleysu í
þetta sinn,“ sagði hún. „Veiztu
það, að Owen er fyrsti maður-
inn sem ég hef getað slappað
af með — verið ég sjálf. Það
hlýtur að vera vegna þess að
hann hefur ekki snefil af áhuga
á mér.“
„Jú, jú, hann ...
„Aðeins sem vinur,“ greip
FALKINN 33