Fálkinn - 19.07.1965, Qupperneq 34

GEYSIR
augiýsir:
Tjöltl
margar tegundir.
Sólskýli
S V€*ÍMS p « /«• íl #•
Yin tlsevMatjui'
li íf /ip O #■ U M'
Töskur
m/matarílátum (Picnic).
Gassuöu-
tuiki
Pottusett
Sólstólur
margar gerSir.
F'erða-
pM'ÍMUUSUr
Fwðatösk um'
ASeins úrvals vörur .
GEYSIR
Vesturgötu 1
hún fram í. „Við minntums
varla á vandamál mín. Við töl-
uðum um þig mestallt kvöldið.’*
Mér hlýnaði um hjartaræt-
urnar. Mér hafði sjálfri heldur
leiðzt. Bobby var ekki nærri
eins skemmtilegur þegar mað-
ur fór að kynnast honum bet-
ur.
„Þú veizt ekki hvað þú ert
lánsöm,“ hélt Fenella áfram.
„Jú, jú,“ svaraði ég sjálfum-
glöð. „Mér þykir líka ósköp
vænt um Owen.“
Hún kímdi. „Ég gæti trúað,
að hann óskaði eftir aðeins
heitri ástríðu af þinni hálfu.“
OWEN sagði mér, að hún
hafði verið „fjarska ein-
læg og blátt áfram,“ og lagði
til að við færum út fjögur eitt-
hvert kvöldið.
„Já, en ég þekki ekki fleiri
karlmenn en þá sem þegar haf
gefizt upp á Fenellu,“ sagði ég.
„Það var nú verra. Hvað um
Nole Early?“
„Owen!“ sagði ég ásakandi.
Nole var gamall skólabróðir
hans — hávaxinn, dökkhærður
og aðlaðandi, kvennagull af
fyrstu gráðu. Hann hafði kram-
ið ótal hjörtu, og engin kona
stóðst töfra hans. Að vísu var
hann nógu heiðarlegur til að
segja strax í upphafi, að hjóna-
bandið væri ekki fyrir hann,
en það dugði skammt — þær
héldu allar, að þær gætu sigr-
azt á tregðu hans.
„Nei, Owen, það væri illa
gert,“ sagði ég. „Aumingja
Fenella myndi aldrei komast
yfir það.“
„Dettur þér nokkur annar í
hug?“ spurði Owen. Ég hristi
höfuðið.
OG Noel kom með okkur.
Hann greip andann á lofti
þegar hann sá Fenellu sem var
fegurri en nokkru sinni fyrr.
Allt gekk vel um kvöldið, en
Fenella fékk ekki mörg tæki-
færi til að koma með hrein-
skilnar athugasemdir, því að
um leið og hún opnaði munn-
inn til að segja eitthvað, greip
ég fram í. Noel virtist ekkert
taka eftir því. Þau dönsuðu
flesta dansana — til allrar ham-
ingju dansaði Noel mjög vel
— og við Owen horfðum á með
stolti.
Morguninn eftir fékk Fenella
vönd af rauðum rósum. Og alla
næstu viku hringdi síminn stöð-
ugt. Noel var greinilega snort-
inn.
Fyrst neitaði hún að fara út
með honum aftur. „Það er ekki
víst, að lánið verði alltaf með
mér,“ sagði hún við mig. Noel
var óvanur að fá neitun, svo ingu og þar fram eftir götun-
að hann espaðist um allan helm- um. Þau tóku ekki einu sinni
ing. Owen uppgötvaði hana á eftir því, að ég fór burt.
sinn nærgætna hátt, og loks
tók hún boðinu með því skil- TTVAB sagði ég áðan? Að
yrði, að við færum öll. T-A karlmenn væru blindir? Ég
Við fórum oft saman út eftir fór að gá að Noel. Ég hugsaði
það, því að það liðu margar um okkur öll, um Noel og
vikur áður en Fenella treysti Owen og Fenellu og rauðhærða
sér til að fara ein með Noel. Ástralíumanninn minn sem
Og skyndilega varð mér ljóst, hafði hrundið þessu öllu af
að Noel, kvennagullið mikla, stað ...
var orðinn ástfanginn, alvar- Og nú var Owen orðinn ást-
lega ástfanginn í fyrsta skipti fanginn af Fenellu. Og Fenella
á ævinni. Ég minntist á það við — var hún ástfangin af hon-
Owen. Hann kinkaði kolli. um? Já, bersýnilega, og að lík-
Sama kvöldið spurði ég indum hafði hún verið það frá
Fenellu hvort hún væri ástfang- byrjun, en ekki gert sér það
in af Noel. „Ég veit það fyllilega ljóst fyrr en Noel bað
ekki... ennþá ...“ svaraði hún. hennar.
En augu hennar geisluðu. „Ojæja, hvað með það?“
hugsaði ég. „Stendur mér ekki
IÐ fórum öll saman út á á sama? Hvaða máli skiptir
tuttugu og fimm ára af- það? Ég hef aldrei verið ást-
mælinu hennar. Það var yndis- fangin af Owen . .. eða hvað?
legt kvöld, og við sátum í litlu Var ég það? Er það?“
útiveitingahúsi á árbakkanum.
Noel stóð upp þegar við vor-
um búin að drekka kaffið.
„Komdu að horfa á fljótið,“
sagði hann við Fenellu.
„Ég sé það héðan,“ svaraði
hún með barnslegu sakleysi.
„Já, ég veit það,“ sagði hann
og hló, „en komdu samt.“
Þau gengu niður að ánni og
hurfu sjónum okkar.
Þau voru lengi í burtu. Tutt-
ugu minútur, hálftíma . .. Owen
pantáði meira kaffi. Það var
farið að kólna og við vorum
í þann veginn að fara inn þegar
Fenella kom gangandi upp stíg-
inn. Owen sagði glaðlega: „Ég
ætlaði að fara að ná í björgun-
arbátinn. Hvar er Noel?“
Hún benti með höfðinu.
„Þarna“. Ég hafði aldrei fyrr
séð þennan svip á andliti henn-
ar. Hún gekk eins og í leiðslu.
Loks sneri hún sér að mér.
„Hann bað mig að giftast sér.“
„Fenella!" hrópaði ég himin-
lifandi.
„Ójá‘„ Rödd Owens var svo
annarleg, að við störðum báðar
á hann. Andlit hans var orðið
einkennilega grátt.
Fenella sagði hljóðlátlega:
„Ég sagði nei.“
OG þá gerðist það. Ég sá
andlit hans Ijóma. Hann
horfði á Fenellu eins og hann
hefði aðeins horft á mig áður.
Hann starði á hana eins og hún
væri dýrlegasta konan í veröld-
inni. Hann beygði sig fram og
greip um hönd hennar. Hún
brosti.
Ég gat ekki staðið þarna eins
og illa gerður hlutur. Ég tók
trefil Noels og muldraði eitt-
hvað um lungnabólgu, ofkæl-
EKK/, ÞA HEFi éft «Lt>K£lTe'ICIf7
EFtlK f'Jl éc. Ea HEO se*
FIN6UK HÆ6RI HEM/>I l'.l
CKKf , Æ*íl
-HVAi> ÆTUt HAFI DROH>
4JM Uo'6f?e(ýLUÞJðN|NJ|-4
SEM EK VflwOK AÞ
STAWÞiM HÉRNA Kft-O
HORNt{> ?
34 FÁLKINN