Fálkinn - 21.02.1966, Síða 16

minnimáttarkenndin í mér hvarf smám
saman. Það var lærdómsríkt að geta
fylgzt með þessum vönu leikurum vinna
og byggja upp hlutverk sín, og ég
reyndi að taka vel eftir öllu.“
HVERNIG fannst þér að byrja að
leika með stjörnunum?"
„Ég var ægilega hrædd fyrst, og ég
man, að á fyrstu samlestraræfingunni
dönsuðu stafirnir svo fyrir augunum á
mér, að ég gat ekki greint orðin. En
þau hin létu mig sannarlega ekki finna
að ég tefði fyrir á nokkurn hátt, held-
ur voru þau svo indæl og hjálpsöm, að
þegar þau töluðu lægra og drógu úr
leiknum gerði ég ósjálfrátt eins.“
„Varstu ekki voðalega kvíðin fyrir
f rumsýninguna ? “
„Eiginlega var ég miklu hræddari
fyrirfram — löngu áður var ég búin
að hugsa mér hvað þetta yrði nú allt
ægilegt, hvernig ég myndi nú fara að
ef ég gleymdi textanum og stæði eins
og þvara eða eyðilegði fyrir hinum
með einhverjum klaufaskap . . . ég var
allra hræddust við að bregðast hinum
og skemma sýninguna í heild. En þegar
að hinum stóra degi kom var ég alveg
uppgefin og næstum tilfinningalaus;
ég hugsaði um morguninn, að nú myndi
frumsýningin verða í kvöld, ég yrði
að gera eins vel og ég gæti og ekki
meira með það. Eftir að sýningin var
um garð gengin helltust allar tilfinn-
ingarnar yfir mig eins og flóð, og þá
var ég alveg búin að vera. Ég býst við,
að þetta sé ein af þeim stundum sem
maður gleymir aldrei og getur í raun-
inni ekki .lýst með orðum.“
HVAÐ fannst þér um að leika svona
margar sýningar?"
,,Ó, alveg dásamlegt. Ég hef oft ver-
ið spurð hvort það sé ekki leiðigjarnt,
en ég held, að Það komi aldrei til,
vegna þess að áhrifin frá áhorfendun-
um eru svo sterk, að þau geta bók-
staflega stjórnað sýningunni, og hver
Anna
líersklnd
Framhald
Anna sem hún sjálf. Hún er dóttir frú
Ástu og Axels Herskind apótekara og
býr nú hjá móður sinni og fósturföður,
Víglundi Möller fulltrúa.
sýning er ólík öllum öðrum að ein-
hverju leyti.“
„Hvernig líkar þér að leika í Enda-
sprettur?"
„Ég hef mjög gaman af því, og hlut-
verkin mín þar eru allt öðruvísi en
Honey, svo að þetta er ný reynsla.”
„Fórstu oft í leikhús þegar þú varst
lítil?“
„Ekki mjög, en þeim mun oftar á
bíó. Ég man enn þegar ég fór með
mömmu og ömmu að sjá íslenzka kvik-
mynd sem hét Niðursetningurinn með
Brynjólfi Jóhannessyni i aðalhlutverk-
inu. Ég hef verið fimm eða sex ára, og
þegar hann dó í endanum varð mér
svo mikið um, að ég fór að hágráta.
Amma reyndi að hugga mig, og hún
talaði áreiðanlega eins hátt og é'g grét,
en aumingja mamma sussaði árangurs-
laust á okkur og dauðskammaðist sín
fyrir þessi læti. ’Ég skal fara með þig
aftur á morgun, og þá sérðu, að hann
er ekki dáinn', sagði hún við mig. ’Já,
en þá deyr hann bara aftur’, vældi ég
og mátti ekki til þess hugsa. Ég fór
að hlakka til að verða fullorðin, því
að þá ætlaði ég að eignast niðursetn-
ing og vera alltaf voða voða góð við
hann.“
„Hvaða leiksýningu sástu fyrst?“
„Það var Snædrottningin í Þjóðleik-
húsinu. Ég varð alveg hugfangin, og
þegar ég kom heim lék ég þetta allt
saman upp aftur og aftur. Það getur
haft varanleg áhrif á börn að heillast
svona af einhverju, og það væri sannar-
lega mikilsvert að geta gefið öðrum þótt
ekki væri nema brot af því • sem mað-
ur sjálfur héfur fengið, að,.njóta.“ . .
HVERNIG hugsarðu til framtíðar-
innar?“
„Ég þarf varla að fara mörgum orð-
um um það- Auðvitað dreymir mig
um að afla mér reynslu og fá hlut-
verk — hversu lítil sem þau kynnu að
vera — aðalatriðið er að geta haldið
áfram að leika.“ ★ ★

— Konan yðar verður fljót-
lega heilbrigð. Jón er einkar
laginn kvenlæknir.
16 FÁLKINN