Fálkinn - 04.04.1966, Side 19

AÐ ganga hart fram í að framfylgja lögum um
kynvillu? Og hvers konar refsingar væru lik-
legar til þess að bera einhvern árangur? Þess-
um spurningum er vandsvarað, og þjóðfélagið
tekur mismunandi afstöðu í hinum ýmsu lönd-
um. Bretar hafa nýlega breytt afstöðu sinni
til þessara mála og fellt úr gildi refsilögin
varðandi kynvillu karlmanna. Það kom fram í
Kinseyskýrslúnum frægu á sínum tíma, að
aukin tilhneiging til kynvillu hjá karlmönnum var að miklu
leyti afleiðing sóknar konunnar inn á svið karlmannsins, bæði
hvað klæðaburð og ýmislegt annað snerti.
Sumar þjóðir, eins og t. d. Svisslendingar, sýna umburðar-
lyndi í þessum málum og láta það afskiptalaust hvernig kyn-
villingar haga lífi sínu.
Þjóðverjar hafa tekið gildandi refsilög sín um kynvillu til
umræðu, og fer hér á eftir úrdráttur skrifa þekkts vikublaðs
um þessi mál.
Blaðið spyr dr. Giese, sem veitir forstöðu stofnun, er vinnur
að rannsóknum á kynferðismálum: — Ber að ganga hart fram
í að koma lögum yfir kynvillinga?
— Nei, svarar dr. Giese. — Það er fjarstæða að ætla sér
að breyta lífsháttum kynvillts manns.
Giese hefur rannsakað þessi mál á vegum stofnunar sinnar,
bæði með spurningalistum og viðtölum við einstaklinga. Helztu
niðurstöður hans eru þessar: 44% allra kynvillinga eiga
sama vin að staðaldri (þó að 11% þeirra séu kvæntir). 46%
hafa engan áhuga á föstum félagsskap. Þeir kynnast félögum
sínum á götunni (40%), á veitingahúsum (22%), og eftir
auglýsingum (12%).
Þetta eru hlutlausar tölulegar upplýsingar. En að baki þess-
ara talna býr það sem kynvillingar nefna „ást“, þessara
manna, ótti þeirra og örvænting.
Blaðamaður blaðsins hitti mann. sem við getum nefnt
Christian, í íbúð hans í Miinchen.
Christian er myndarlegur piltur, tæpra 25 ára, ■ og vinnur
við listiðnað.
— Atburðir þeir, sem ég ætla að skýra frá, sagði hann,
og röddin ber vott um nokkurn taugaæsing, — hafa komið
geysilegu róti á sálarlíf mitt.
Ég sat inni á einum barnum „okkar“ og hafði ákveðið með
sjálfum mér, að þriðji maðurinn, sem ég sæi koma inn í
barinn, skyldi verða vinur minn, hvort sem það yrði lengri
eða skemmri tími. Sá fyrsti var sköllóttur skröggur, annar
var stráklingur, lítill fyrir mann að sjá, Sá þriðji var ungur
laglegur maður. Kunningi minn kynnti mig fyrir honum.
Við drukkum saman nokkrar viskíblöndur, síðan bauð hann
mér heim til sín. Herbergið hans var stórkostlegt. Það var
allt tjaldað í silki í fjólubláum lit. Húsgögnin voru glæsileg
og einmitt að mínum smekk.
— Þú ferð ekki að fara heim úr þessu, sagði hann, — Það
er orðið svo áliðið. Vertu hjá mér í nótt.
Þessi vinur minn hét Peter, og í þrjá mánuði sá ég ekki
sólina fyrir honum. Hann kom mér í kynni við ýmsa skemmti-
lega náunga, þ. á. m. Bernhard
— Treystu Peter ekki of vel, sagði hann við mig. — Hann
er nokkuð óstöðugur í rásinni.
Vikur liðu, og allt var í bezta gengi. Dag nokkurn sagði
Peter: — Komdu til mín í kvöld og borðaðu með mér kvöld-
verð.
Og á ný var ég staddur í þessu dásamlega fjólubláa her-
bergi.
Peter hafði dúkað skrifborðið fyrir kvöldverðinn. Hjá disk-
inum mínum lá rósavöndur, og við hann var fest umslag.
Þetta var mjög leyndardómsfullt.
Mér varð hálf órótt, og um leið og ég hafði lokið við kjúk-
linginn og grænmetið, ætlaði ég að rífa bréfið upp.
— Nei, ekki fyrr en á heimleiðinni. sagði Peter.
Ekki hafði ég ekið langan spöl í léigubílnum, þegar' ég
stóðst ekki lengur mátið og bað bílstjójann að nema staðar,
svo að ég gæti lesið bréfið.
Það var í einu orði sagt skelfilegt. Peter játaði fyrir mér,
að hann væri með smitandi berkla. Hann hefði nýlega kom-
izt að raun um þetta, og einnig það, að hann ætti skammt
eftir . ólifað. Hann færi til Ítalíu nú á næstunni, en mundi
hafa samband við mig strax og hann kæmi heim.
Það þyrmdi yfir mig og ég fékk ofsalegan grátkrampa
þarna í bílnum. Nokkrum dögum síðar fór ég í ferðalag til
Sviss með bróður mínum til þess að reyna að dreifa hugan-
um. Þegar ég var kominn heim, beið ég þess með eftirvænt-
ingu, að Peter léti í sér heyra.
Sunnudag nokkurn varð mér gengið inn í barinn okkar.
Og hvern sé ég þar frískan og sprækan í fylgd með ungum
manni — nema Peter vin minn?
— Hefur Peter verið á ferðalagi? spurði ég framreiðslu-
stúlkuna.
— Nei, því þá það? Hann heiur verið hér á hverju kvöldi.
Nú skildi ég hvernig í öllu lá. í örvæntingu minni bauð
ég Bernhard heim með mér. Hann róaði mig og huggaði —
Slík sambönd standa yfirleitt ekki lengur, þú verður að sætta
þig við það, sagði hann.
Vinurinn Bernhard hafði rétt fyrir sér. Samkvæmt rann-
sóknum dr. Giese hafa yfir 70% kynvilltra átt fleiri en einn
fastan félaga. Samböndin rofna yfirleitt vegna brotthlaups
eða ótrúnaðar. En þetta fjöllyndi, sem er áberandi einkenni
í samskiptum kynvillinga, getur haft miklar hættur í för
með sér.
Kunnur lögfræðingur segir: — Æ ofan í æ furðar mig á
því, hve kynvillingar stofna til nýrra sambanda af mikilli
léttúð. Ég hef sagt við þessa náunga: — Þið skuluð ekki
kvarta, þó að þið hafið lent í fangelsi, heldur ættuð þið að
þakka ykkar sæla fyrir, að þið skulið ekki vera í líkhúsinu
í staðinn
Það kemur fram í skýrslum, að eltingaleikurinn verður
stundum alvarlegur, þegar kynvillingar leita sér félagsskapar
við einhverja utangarðsmenn á götunni. Jafnvel hafa morð
fylgt í kjölfarið.
Orsakir þess, að tilhneigingin til samkynja „ástar“ nær
tökum á mönnum, eru margvíslegar. Það eru ekki alltaf erfið-
ar aðstæður í uppvextinum, sem leiða menn út á þessa braut.
Það kemur einnig fyrir, að grundvöllur að slíku er lagður
á „góðum heimilum“, eins og viðtalið við Michael K., efnaðan
kaupmann um þrítugt. sýnir.
Blaðam.: Hver teljið þér að sé frumorsök þess, að þér eruð
„hinsegin"?
Michael K.: Ég vildi að ég vissi það sjálfur. E. t. v. byrjaði
það með því, að móðir mín hafði óskað þess að eignast dóttur
þegar hún átti mig. Hún lét mig sitja og prjóna og leika mér
að brúðum.
B.: Og hvað sagði faðir yðar við því?
M.: Hann hafði ekki hugmynd um þetta. Þegar hann kom
heim á kvöldin, hafði móðir mín falið brúðurnar og prjóna-
dótið. Reyndar hefur faðir minn sennilega átt einhverja sök
á því líka, að ég hneigðist til kynvillu.
B.: Gætuð þér skýrt nánar frá því?
ICHAEL: Því ekki það? Faðir minn lagði
frá upphafi mikla áherzlu á að vara mig
við kvenfólki. Hann málaði fjandann á
vegginn og sagði, að ef ég gerði stúlku
barnshafandi, tefði það mig eða stöðvaði
fyrir fullt og allt á námsbrautinni. Þessar
prédikanir um það, hve kvenfólk væri
hættulegt, höfðu þau áhrif, að ég varð
dauðhræddur, ef stúlka bara yrti á mig.
B.: Þér urðuð með öðrum orðum kynvilltur vegna hræðslu
við konur.
M.: Það var ekki aðeins þetta. Það var alltaf viðkvæðið
hjá pabba, hvað konur væru viðkvæmar og fíngerðar, það
yrði að umgangast þær af mikilli tillitssemi. En þegar ég
fór að kynnast kvenfólki nánar, komst ég að því, að konur
voru engan veginn svona afskaplega sérstakar, eins og faðir
minn hafði viljað vera láta.
B.: En hvar gætuð þér, að öllu samanlögðu, sagt að upp-
hafið væri að þessari tilhneigingu? Er hún meðfædd eða
áunnin?
M.: Það veit ég ekki. Sálfræðingu. inn, sem ég talaði við,
taldi engan vafa leika á, að hún væri áunnin.
Framh. á bls. 41
19
FALKINN