Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 20

HVERS VEGNA
EINMITT Í
Eftir AGATHA CHRISTIE
Poirot stakk fótunum í
þykka skó og fór í skinnfóðr-
aðan frakka utan yfir náttfötin.
— Ég kem, sagði hann. —
Ég kem strax. Hafið þið vakið
hin?
— Nei. Enn höfum við eng-
um sagt frá þessu nema yður.
Mér fannst það bezt. Afi og
amma eru ekki komin á fætur
ennþá. Það er verið að leggja
á morgunverðarborðið niðri, en
ég lét á engu bera við Pever-
ell. Hún — Bridget — liggur
hinum megin við húsið, nær
veröndinni og bókasafnsglugg-
anum.
— Ég skil. Þú verður að vísa
leiðina, Colin.
Colin sneri sér undan til þess
að fela sigri hrósandi brosið
og hraðaði sér niður stigann.
Þeir gengu út í garðinn gegn-
um hliðardyr. Morgunninn var
tær og fagur, og sólin var ný-
komin upp. Það var hætt að
snjóa, en snjó hafði kyngt nið-
ur um nóttina, og allt var hul-
ið ljómandi, hvítri ábreiðu.
— Þarna! sagði Colin og
greip andann á lofti. — Hún
liggur þarna. Hann benti með
dramatískri handhreyfingu.
Sviðið var sannarlega nógu
áhrifamikið. Nokkrum metr-
um fjær lá Bridget í snjónum.
Hún var í eldrauðum náttföt-
um og hafði hvítt ullarsjal um
herðarnar. Á hvíta sjalinu var
óreglulegur, rauður blettur.
Hún sneri andlitinu frá þeim,
og var það að mestu hulið
svörtu hárinu. Annar handlegg-
ur hennar lá undir líkamanum,
hinn var teygður út frá hlið-
inni með fast krepptan hnef-
ann, og í rauða blettinum stóð
skaftið af stórum og bognum
kúrdiskum hníf, sem ofurstinn
hafði sýnt gestum sínum kvöld-
ið áður.
—■ Mon Dieu! hrópaði Poi-
rot. — Þetta er nákvæmlega
eins og á leiksviði.
Michael gaf frá sér hálfkæft
hljóð. Colin flýtti sér að breiða
yfir það.
— Ég skil, hvað þér eigið
við, sagði hann. — Þaff... það
virðist einhvern veginn tilgerð-
arlegt. Sjáið þér sporin — við
ættum kannski ekki að eyði-
leggja þau?
— Sporin, já. Nei, við verð-
um að gæta þess að eyðileggja
þau ekki.
— Það hélt ég líka, sagði
Colin. — Þess vegna var það,
sem ég vildi ekki að neinn
færi til hennar, fyrr en við
hefðum náð í yður. Ég hugs-
aði mér, að þér mynduð vita,
hvað gera ætti.
— Öldungis rétt. En samt
sem áður, sagði Poirot starfs-
glaður, — fyrst verðum við að
athuga, hvort hún er ennþá lif-
andi. Ekki satt?
— Við héldum aðeins ... ég
á við, að við hugsuðum okkur,
að bezt væri að sækja yður,
áður en við hefðumst neitt að,
sagði Michael hraðmæltur.
— Jæja, verið kyrrir hér
báðir tveir, sagði Poirot. — Ég
ætla að nálgast hana hinum
megin frá til þess að eyðileggja
ekki sporin. Þetta eru allra
fallegustu spor, finnst ykkur
ekki — svona skýr og greini-
leg? Spor manns og stúlku, sem
ganga saman til þess staðar,
þar sem hún liggur. Og síðan
spor eftir manninn, sem snýr
aftur — einsamall.
— Þetta hljóta að vera spor
morðingjans, sagði Colin ákaf-
ur.
— Einmitt, sagði Poirot og
kinkaði kolli. — Spor morð-
ingjans. Langur, grannur fótur
í dálítið sérkennilegri gerð af
skóm. Mjög athyglisvert. Ætti
að vera auðvelt að þekkja þau
aftur. Jú, þessi spor verða mjög
mikilvæg.
í sama bili kom Desmond
Lee-Wortley út úr húsinu ásamt
Söru og stefndi á þremenn-
ingana.
— Hvað í ósköpunum eruð
þið að gera hérna? spurði hann
og hló þvingað. — Ég sá ykk-
ur út um gluggann minn. Hvað
er um að vera? Guð minn góð-
ur — hvað er þetta? Það lítur
út eins og ... eins og... .
— Einmitt, sagði Poirot. —
Það lítur út eins og morð, er
það ekki?
Sara greip andann á lofti, en
leit síðan á piltana tvo með
tortryggnislegu augnaráði.
— Þér eigið þó ekki við, að
einhver hafi myrt þessa —
hvað heitir hún nú aftur? —
Bridget? hrópaði Desmond.
— Hvern gæti svo sem lang-
að til að myrða hana? Það er
óskiljanlegt!
— Margir hlutir eru óskilj-
anlegir, sagði Poirot. — Eink-
um fyrir morgunverð, er það
ekki? Svo bætti hann við: —-
Gjörið svo vel að bíða hér, öll.
Hann nálgaðist Bridget í stór-
um boga og beygði sig yfir
hana. Colin og Michael stóðu
nú og hristust af niðurbæld-
um hlátri. Sara gekk til þeirra
og hvíslaði: — Hvað er það
nú, sem þið tveir hafið tekið
upp á?
— Góða, gamla, Bridget,
hvíslaði Colin. — Er hún ekki
stórkostleg? Hún hreyfir
hvorki legg né lið!
— Ég hef aldrei séð neinn
jafndauðan og Bridget, hvíslaði
Michael.
Hercule Poirot rétti sig upp
aftur. — Þetta er skelfilegt,
sagði hann óstöðugum rómi. —
Sannkallaður sorgaratburður.
Colin og Michael sneru sér
undan í skyndi til þess að geta
varizt hlátri. Michael spurði
með hálfkæfðri rödd: — Hvað
— hvað ætlið þér nú að gera?
— Hér er aðeins eitt að gera,
svaraði Poirot. — Við verðum’
að gera boð eftir lögreglunni.
Vill eitthvert ykkar hringja,
eða kjósið þið heldur, að ég
geri það?
— Ég held . . . ég held — ja,i
hvað heldur þú, Michael? sagði(
Colin.
— Ég held, að það sé bezt'
að hætta leiknum þegar hæst
stendur, svaraði Michael. Hann
gekk eitt skref fram. í fyrsta
skipti virtist hann nú eitthvað
óviss með sjálfan sig. — Mér
þykir þetta mjög leitt, sagði
hann. — Ég vona að þér verð-
ið okkur ekki allt of reiður.
Þetta — já, sjáið þér til, þetta
var eins konar jólaleikur. Við
hugsuðum okkur að ... að út-
búa smá morð fyrir yður.
— Útbúa morð fyrir mig?
Þetta er þá ... ?
— Þetta er aðeins smá leik-
ur sem við settum á svið fyrir
yður, útskýrði Colin, — svona
til þess að yður fyndizt þér
vera meira heima hjá yður.
—- Aha, sagði Poirot. — Ég
20
FÁLKINN