Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 21

skil. Ykkur langaði til að leika
ofurlítið á mig.
— Það var ef til vill heimsku-
legt af okkur, sagði Colin, —
en... en þér eruð ekki raun-
verulega reiður, er það, Mon-
sieur Poirot? Komdu nú, Bridg-
et, kallaði hann. — Stattu upp.
Þú hlýtur að vera gegnfrosin.
En veran í snjónum hreyfði
sig ekki.
— Þetta er merkilegt, sagði
Poirot. — Hún virðist ekki
heyra til þín. Hann leit íhug-
andi af einu á annað. — Þetta
er leikur, segið þið? Eruð þið
vissir um það?
— Já, vitanlega, svaraði Co-
lin dálítið skömmustulegur. —
Við. .. við meintum ekkert
illt með því.
— Hvers vegna stendur þá
Mademoiselle Bridget ekki á
fætur?
— Ég skil ekkex-t í því.
— Stattu upp, Bridget, sagði
Sara óþolinmóð. — Liggðu
ekki þarna lengur eins og flón.
Poirot benti Desmond að
koma til sín. — Lee-Wortley.
Gjörið svo vel að koma hingað.
Desmond gekk til hans.
— Þreifið á slagæð hennar.
— Ég finn enga slagæð ...
Hann starði á Poirot. — Hand-
leggurinn á henni er alveg
stii'ður. Drottinn minn góður,
hún er í raun og veru dáin.
Poirot kinkaði kolli. — Já,
hún er dáin, sagði hann. — Ein-
hver hefur breytt þessum skop-
leik í sorgarleik.
— En hver?
— Hér sjást fótspor liggja
að líkinu og frá því aftur. Fót-
spor, sem líkjast í einu og öllu
þeim, sem þér gerðuð rétt í
þessu, þegar þér genguð til
mín.
Desmond Lee-Wortley sneri
sér harkalega við. — Guð al-
máttugur! Eruð þér að ákæra
mig? MIG? Þér hljótið að vera
brjálaður! Hvers vegna í ósköp-
unum ætti ég að myrða þessa
stúlku?
— Ja, — hvers vegna? Það
væri gaman að vita . . . Látum
okkur sjá ...
Hann beygði sig niður og
opnaði varlega krepptan hnefa
stúlkunnar.
Desmond greip andann á
lofti. Hann starði niður á hina
látnu stúlku, eins og hann
tryði ekki sínum eigin augum.
í opnum lófa hennar lá stór,
glitrandi rúbínsteinn.
— Þetta er ólukkans steinn-
inn úr búðingnum! hrópaði
hann.
— Er það? sagði Poirot. —
Eruð þér viss um það?
— Það er áreiðanlega hann.
Desmond beygði sig snögg-
lega og greip steininn úr hendi
stúlkunnar.
— Þetta hefðuð þér ekki átt
að gera, sagði Poirot strangur.
— Það á ekki að hreyfa við
neinu.
— Ég hef ekkert fært líkið
úr stað, er það? Nú ríður á
að ná í lögregluna eins fljótt
og mögulegt er. Ég skal fara
og hringja undir eins.
Hann sneri sér á hæli og
hljóp heim að húsinu. Sara
flýtti sér til Poirots.
— Ég skil ekki, hvíslaði hún,
hvít í andliti. — Ég get ekki
skilið það! Hún þreif í hand-
legginn á Poirot. — Hvað áttuð
þér við með þess um ... um
sporin?
— Lítið sjálf á, Mademoi-
selle.
Sporin, sem lágu að og frá
líkinu voru hin sömu og þau,
sem markazt höfðu í snjóinn
við hlið Poirots.
— Þér eigið við, að .. . að
það hafi verið Desmond? Það
kemur ekki til mála!
Skyndilega heyrðu þau hljóð
í bíl, sem var ræstur. Þau sneru
sér við nógu snemma til að sjá
bílinn hverfa niður eftir ak-
brautinni með ofsahraða, og
Sara bar strax kennsl á hann.
— Þetta er bíli Desmonds,
sagði hún. — Hann ... hann
hlýtur að hafa farið til þess að
sækja lögregluna í stað þess
að hringja.
Colin.
Diana Middleton kom hlaup-
andi út úr húsinu og til þeirra.
— Hvað hefur komið fyrir?
hrópaði hún móð og másandi.
— Desmond kom æðandi inn í
húsið rétt áðan. Hann sagði
eitthvað um, að Bridget hefði
verið drepin, og svo hljóp hann
að símanum en fékk ekkert
samband. Hann sagði að leiðsl-
an hlyti að vera skorin sundur
og ekki væri um annað að ræða
en að taka bílinn og sækja lög-
regluna. Hvers vegna lögregl-
una?
Poirot bandaði hendinni.
— Bridget? Diana starði á
hann. — En góðu krakkar, er
þetta ekki einhvers konar
gabb? Ég heyrði einhvern
ávæning í gærkvöldi. Ég hélt,
að þau hefðu í hyggju að leika
á yður, Monsieur Poirot?
— Já, sagði Poirot, — það
var upprunalega ætlunin — að
leika á mig. En nú skulum við
öll koma inn í húsið. Við gæt-
um ofkælzt hættulega hérna
úti, og við getum hvort sem
er ekkert aðhafzt, fyrr en Lee-
Wortley kemur aftur með lög-
regluna.
— En heyrið mig, sagði
Colin, — við getum ekki látið
Bridget liggja hér eina?
— Þú getur ekki hjálpað
henni með því að verða hér
eftir, sagði Poirot vingjarnlega.
— Komdu nú, það er hræði-
legur og sorglegur atburður
sem hér hefur átt sér stað, en
við getum ekkert gert fyrir
hana.
Þau fóru inn í borðstofuna
og settust kringum borðið.
— Ég verð að segja ykkur
Diana.
dálitla sögu, sagði Poirot. — Ég
get ekki sagt hana í smáatrið-
um, en ég mun draga hana
upp í stórum dráttum. Hún
fjallar um ungan prins, sem
kom hingað til landsins. Hann
hafði meðferðis frægan gim-
stein, sem hann ætlaði að láta
setja í nýja umgjörð og gefa
stúlku þeirri, sem hann átti að
kvænast. En áður en svo langt
var komið, var hann svo óhepp-
inn að stofna til vinskapar við
mjög fallega, unga stúlku. Þessi
stúlka kærði sig lítið sem ekk-
ert um prinsinn, en á hinn bóg-
inn var hún afar hrifin af gim-
steininum hans — svo hrifin,
að dag nokkurn hvarf hún á
brott með þennan sögulega
grip, sem hafði verið í eigu
ættar hans, mann fram af
manni. Ungi maðurinn vissi
hvorki í þennan heim né annan,
eins og þið getið eflaust skilið.
Fyrst og fremst varð hann að
forðast hneyksli og gat þess
vegna ómögulega farið til lög--
reglunnar. í stað þess kom
hann til mín, til Hercule Poi-
rot. „Færið mér áftur ættar-
gimsteininn minn,“ segir hann.
Nú horfir málið þannig við,
að unga stúlkan á vin, og þessi
vinur hefur verið viðriðinn
ýmis vafasöm fyrirtæki. Hann
hefur fengizt við fjárkúgun, og
hann hefur séð um sölu á skart-
gripum til útlanda. Hann hef-
ur ávallt verið mjög duglegur.
Hann er grunaður, en ekkert
verður sannað á hann. Það
berst mér til eyrna, að þessi
fjölhæfi, ungi maður ætli að
dvelja hérna í húsinu um jólin.
Framh. á bls. 45.
Bridget.
FÁLKINN 21