Fálkinn - 04.04.1966, Síða 27
s
hvort eð er ekki aðhafzt neitt,
fyrr en karlarnir koma með
sandpokana.
Marianne beit á vörina. Það
var lán, að Ulf skyldi snúa baki
að henni. Hann gekk á undan
og ruddi þeim braut gegnum
kjarrið. Hún hefði ekki getað
gefið honum skýringu á hlátur-
mildi sinni, þar sem hún stafaði
eingöngu af því, að hann skyldi
segja „við“ og „okkur“ og eiga
með því við sjálfan sig og hana.
Hún þurfti ekki að miðla neinum
af því... ekki einu sinni Louise.
Á gafli gömlu myllunnar var
hurð með klunnalegum heima-
smíðuðum lömum og þungri
ryðgaðri járnslá, sem var þrædd
upp á lykkju í veggnum og fest
með tréfleyg. Ulf losaði tréfleyg-
inn úr, kippti síðan upp fúinni
hurðinni og gekk inn. Marianne
fylgdi honum eftir. Blár himinn
og angi af hvítu skýi sáust gegn-
um opið í þakinu. Undir stóru,
járnvörðu hjóli lágu tveir gríðar-
stórir kvarnarsteinar. Niðurbrot-
in vatnsrenna lá út að gati í
veggnum.
Marianne fann, að það greip
hana einhver uggur. Niðurníðsl-
an hafði fengið á sig einhvern
andúðarfullan hátiðablæ. Dauð-
ir hiutirnir áttu enn bæði líf og
mál... Hvað eruð þið að gera
hér, þið sem eruð lifandi? Látið
okkur í friði. Við unnum margt
dagsverkið áður en þið fæddust.
Þess vegna eruð þið forvitin um
okkar hagi. Þið viljið vita, hvern-
ig hér var umhorfs áður, þegar
kvarnarsteinarnir og hjólið sner-
ust. Þið viljið vita, hvers konar
ökutæki stóðu hér fyrir utan,
hvers konar menn það voru, sem
báru inn kálfskinnsekkina með
korni, hvað þeir ræddu um jarð-
veg og uppskeru, um eiginkonur
og börn, meðan við möluðum
fyrir þá mjölið. Hvað kemur það
ykkur við? Þið fáið ekkert að
vita. Brátt mun ykkar hjól einn-
ig stöðvast. Þið deyið og fallið
í gleymsku og hafið til einskis
lifað. Hvers vegna imyndið þið
ykkur, að eingöngu ykkar líf
skipti máli? Það gerir það ekki
Farið leiðar ykkar og ónáðið
okkur ekki lengur...
Marianne fékk skyndilega
löngun til að segja Ulf frá bíl-
slysinu, dóminum og — að hún
hefði hitt herra Vilhelmsson og
að Hákon hefði skrifað henni
að... Hún leit skelkuð til dyra.
— Við skulum koma aftur út
í sólskinið, sagði hún. Það er
svo... dularfullt hérna inni.
Bæði dautt og lifandi í senn.
Ulf kom út á eftir henni. Hann
lokaði dyrunum og þræddi járn-
slána aftur upp á lykkjuna.
Marianne bjóst nærri því við, að
hurðin myndi fljúga upp aftur,
áður en hann gæti rekið fleyginn
niður. Hún horfði undrandi og
hálf óttaslegin upp eftir þessum
ævagamla kofa. Henni fannst
eins og hann hefði ætlað að
ginna hana til einhvers.
— Heldurðu að Tolvmans Olof
hafi komið hingað og malað
korn, þegar hann var ungur?
spurði hún dálítið óstyrk.
Ulf hló. — Já, ef til vill sner-
ist hjólið sína síðustu hringi,
þegar hann var barn. Mér varð
einnig hugsað til hans, þegar ég
stóð þarna inni.
— Hvað heldur þú að hann
hafi átt við með samlíkingu sinni
á silfri og tini hérna um daginn?
Ulf stóð fast hjá henni. Drætt-
irnir í andliti hans dýpkuðu.
— Ég held ég viti það, sagði
hann lágt.
— Hvað var það þá?
— Þetta hérna. Hann dró
hana inn í fang sitt og hélt hand-
leggjunum fast utan um hana.
—Þú færð aldrei að fara frá
Malingsfors .. ég elska þig
Marianne.
Hún fann varir hans við sín-
ar. Ulf... elskaði hana? Hann
þrýsti henni að sér. Það var ang-
ist í faðmlagi hans... hann
kyssti eyru hennar, háls hennar.
Marianne var sem lömuð. Hún
átti því ekki að venjast að vera
hamingjusöm ... hún fann nærri
eingöngu til undrunar. Gerði sér
varla ljóst, að Ulf hafði sagt
að hann elskaði hana. Samt sá
hún orðin fyrir sér ... eins og
skrift, sem hún gæti ekki lesið.
Hjarta hennar barðist með þung-
um, hröðum slögum, og tárin
brutust fram á milli augnhár-
anna og runnu niður gagnaug-
un. Hann kyssti þau burt.
Eins og gegnum skugga birt-
ist henni allt í einu andlit Lou-
ise. Bersöglisroðinn í vöngum
hennar. Kaldhæðnisleg orð Há-
konar hljómuðu i eyrum henn-
ar...
Hún fann til sviða í hjartanu.
Þannig hafði Ulf kysst hana einu
sinni áður ... eins og hann væri
gripinn örvæntingu. Samt hafði
hann snúið aftur til Louise.
Marianne reif sig af honum.
Á þessu augnabliki hefði hún
getað slegið hann utanundir.
— Hvernig dirfistu að segja,
að þú elskir mig? Ég veit, að
þú ... og Louise ... ég hef and-
styggð á þér. Heyrirðu það?
Andstyggð...
Hún skalf öll og nötraði. Það
fóru kippir um andlit hennar, og
hann sá, að augu hennar urðu
svört, áður en þau fylltust tár-
um. Armar hans féllu þunglega'
niður með hliðunum. Louise. Jú,
auðvitað. Hann ætlaði að kvæn-
ast henni. Verða enn fastar fjötr-
aður í eignarétt hennar... eins
og silungur í neti.
— Ég get ekki að því gert
þótt ég elski þig, Marianne,
sagði hann lágt.
— Og samt ertu hjá Louise á
nóttunni. Meira að segja eftir að
við höfðum dansað saman í
Falun. Fórstu einnig til hennar
eftir dansinn okkar yndislega á
Jónsmessunótt? Og í kvöld... í
nótt? Ég ætla að fara til Ame-
ríku strax og ég get, sagði hún.
Ulf varð orðfall, og hann
horfði á hana nokkur augnablik
án þess að draga andann. Svo
snerist hann á hæli og lagði af
stað gegnum kjarrið. Drunurn-
ar í flutningabílnum heyrðust
neðan frá veginum. Tugur verka-
manna kom akandi á reiðhjól-
um. Hann hjálpaði þeim að
draga sandpoka upp að stiflunni.
Marianne fylgdi honum eftir
með augunum. Ulf og einn mað-
urinn frá verksmiðjunni tóku
hvor í sinn enda á poka, og óðu
út í straumharða ána, sem náði
þeim upp fyrir hné, og fleygðu
sandpokanum upp á stiflugarð-
inn. Næsti poki var handlang-
aður til þeirra, þeir tóku á móti
honum og fleygðu honum upp.
Þriðji pokinn kom, vatnið foss-
aði um fætur þeirra. Ef þeir
misstu fótfestuna... ef straum-
urinn tæki Ulf með sér niður í
iðandi hylinn ... ef hann drukkn-
aði fyrir augunum á henni...
hann hamaðist sem óður væri.
Var hægt að elska mann og hata
hann á sama tíma? Hún settist
á stein og lét hökuna hvila á
höndum sér.
Siðari hluti vinnuflokksins
kom hjólandi gegnum skóginn
með skóflur á bögglaberunum,
mennirnir dreifðu sér meðfram
bakkanum báðum megin við
stiflugarðinn og byrjuðu að
stinga upp moldarhnausa, velta
steinum, höggva niður tré og
draga þau að. Jannis Per kom
með einn farm af sandpokum í
viðbót. Ulf gekk til móts við
flutningabílinn. Vatnið rann úr
fötum hans. Það bullaði í stíg-
vélunum.
— Nú er fjárinn laus á herra-
garðinum, hrópaði Jannis Per.
Það hefur kviknað í álmunni,
sem skrifstofudaman býr i!
— Hvað þá!
Marianne stóð sem eldingu
lostin. Henni fannst eins og
Luxenvatnið ætlaði að hvolfast
yfir sig. Ulf leit á hana forviða.
— Hvað ertu að segja, Jannis
Per? Hvernig... var...
— Þegar Jansson kom aftur
eftir hádegisverðinn, sá hann
reyk leggja út um gluggann á
svefnherberginu og hljóp því og
náði í slökkvitæki á skrifstof-
unni. 1 sama bili bar nokkra
menn úr verksmiðjunni þarna
að, og þeir komu honum til
hjálpar. En íbúðin hefur orðið
hart úti. Getur hugsazt, að hún
hafi lagt frá sér logandi siga-
rettu?
— Nei, ég reyki aldrei i svefn-
herberginu. Þar að auki átti ég
aðeins eina eftir, og ég kveikti
í henni um leið og ég gekk út.
Ég er alveg handviss um það,
þvi ég fleygði tóma pakkanum
í pappírskörfuna. Ég hef ekki...
— Er eldurinn slökktur?
spurði Ulf stuttur í spuna.
— Já, það er engin hætta á
ferðum lengur. En herbergið er
öldungis eyðilagt.
Marianne hneig aftur niður á
steininn. Fæturnir gátu ekki
borið hana. Hvernig hafði getað
kviknað eldur i svefnherbergi
hennar? Hún hafði ekki komið
þangað um morguninn — nema
augnablik til þess að fara í síð-
buxurnar. Hún hafði ekki reykt,
ekki einu sinni haft öskubakka
þar inni. Hvernig stóð á því, að
ógæfan elti hana á þennan hátt?
Hvað skyldi Ulf imynda sér um
hana? Að hún væri ekki með
öllum mjalla?
Það var ekki fyrr en um sjö-
leytið um kvöldið, sem búið var
að styrkja stíflugarðinn svo
mikið, að Ulf þyrði að skilja
við hann. Hann ók alla leiðina
heim án þess að mæla orð af
vörum. Marianne langaði til að
segja honum, að hún ætti ekki
sök á eldsvoðanum, en hún gat
ekki komið sér að þvi. En hve
allt var vonlaust!
Þegar þau komu heim að
herragarðinum, kom Louise út
úr íbúð Marianne. Hún var föl
í andliti og hóstaði. Tárin runnu
úr augum hennar. Gaslyktin frá
slökkvitækinu barst alla leið út
til þeirra.
— Hvernig er um að litast
inni? spurði Ulf.
— Ægilegt. Það er kraftaverk,
að álman öll skyldi ekki brenna
til kaldra kola. Þú mátt ómögu-
lega vera svona hirðulaus, Mari-
anne. 1 hvert skipti sem ég hef
slökkt i sígarettu, sem þú hef-
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HON NOKK-
URN TÍMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVÍ AÐ HON FENGI ALDREI MANNINN SEM HON ELSKAÐI?
FALKINN
27