Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 47

• Biíðíitgurinn
Framh. af bls. 45.
— Vegna þess, sagði Michael
óðamála, — að þér hafið látið
Bridget hafa hann. Og það er
þess vegna... en ég skil ekki
vel. . . ég á við . . . Heyrðu mig
nú, hvað var það eiginlega,
sem gerðist?
Poirot brosti til hans.
— Komið með mér inn í
bókastofuna, sagði hann, — og
lítið út um gluggann, þá skal
ég sýna ykkur nokkuð, sem ef
til vill mun bregða ljósi yfir
ráðgátuna.
Hann gekk á undan, og hin
fylgdu honum eftir.
— Lítið sem snöggvast aftur
á morðstaðinn, sagði hann og
benti út um gluggann.
Allir viðstaddir gripu and-
ann á lofti í einu. Það lá ekk-
ert lík í snjónum, þar sóust
engin önnur merki um sorgar-
leikinn en traðkaður snjór.
— Var þetta allt saman
draumur? spurði Colin skelk-
aður. — Ég ... hefur einhver
fjarlægt hana?
— Aha! sagði Poirot — Ráð-
gátan um hið horfna lík, ha?
Hann kinkaði kolli hægt nokkr-
um sinnum, og það var kímni-
glampi í augum hans.
— Monsieur Poirot, þér er-
uð ... þér hafið ekki, hæ þið,
hann hefur verið að gabba okk-
ur allan tímann!
Augu Poirot glömpuðu enn
meira.
— Það er satt barnið mitt,
ég setti líka ofurlítinn jólaleik
á svið. Ég vissi um samsærið
ykkar, og svo útbjó ég mitt
eigið mótsamsæri. Aha, þarna
er Mademoiselle Bridget. Yður
hefur ekki orðið meint af dvöi
yðar í snjónum, vona ég?
Bridget hafði komið inn í
stofuna í þessu. Hún var klædd
þykku pilsi og ullarpeysu. Hún
hló glaðiega — Það amar ekk-
ert að mér, Monsieur Poirot,
tókst mér sæmilega upp? Mig
verkjar enn í handlegginn eftir
bindið, sem ég varð að vefja
svo fast um hann.
— Þér voruð afbragð, vma
mín, sagði Poirot. — En nú
skulum við gefa hinum hlut-
deild í leyndarmálinu. Jæja, í
gærkvöldi fór ég á fund Made-
moiselle Bridget. Ég sagði
henni, að mér væri kunnugt
um fyrirætlun ykkar og spurði
hana, hvort hún vildi vera
mér hjálpleg við að leika dá-
lítið hlutverk. Og hún leysti
það af hendi með sóma. Hún
bjó sporin til með skóm Lee-
Wortleys.
FALKINN
47