Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 48

(tLÆSILEGT leikfang
CHEVROLET TRÉBÍLL
Sara tók fram í fyrir honum,
óþolinmóð: — En hvað á þetta
allt að þýða, Monsieur Poirot?
Hvað á það að þýða að senda
Desmond eftir lögreglunni?
Þeir verða æfir, þegar þeir
uppgötva, að þetta var aðeins
spaug.
Poirot hristi höfuðið vin-
gjarnlega.
— En mér hefur ekki eitt
andartak komið til hugar, að
Lee-Wortley hafi farið til að
sækja lögregluna, Mademoi-
selle, sagði hann. — Morð er
nokkuð, sem Lee-Wortley vill
ekki láta bendla sig við. Það
kom á hann óðagot. Hann sá
sér leik á borði að ná rúbín-
steininum. Hann hrifsaði hann
til sín, lét sem síminn væri í
ólagi og rauk af stað í bílnum
sínum undir því yfirskini, að
hann ætlaði að sækja lögregl-
una. Ég hef grun um, að þér
munið ekki sjá mikið af hon-
um í bili. Að því er mér skilst
hefur hann sínar eigin aðferð-
ir við að komast út úr Eng-
landi. Hann á einkaflugvél, er
það ekki, Mademoiselle?
Sara kinkaði kolli Iú,
saeði hún. — Við ætluðum
48 FÁLKINN
kannski... Hún þagnaði snögg-
lega.
— Hann vildi fá yður til að
strjúka með sér í flugvélinni,
var það ekki? Það er ágæt að-
ferð til að smygla gimsteini út
úr landinu. Þegar maður strýk-
ur með fallegri stúlku og það
kemst upp, mun engum detta
í hug að gruna hann einnig um
smygl á sögufrægum gimsteini.
Jú, mikil ósköp, það var fyrir-
taks feluleikur.
— Ég trúi því ekki, sagði
Sara. — Ég trúi ekki einu
orði af þessu.
— Spyrjið þá systur hans,
sagði Poirot og kinkaði kolli í
áttina til einhvers fyrir aftan
hana. Sara sneri sér skjótt við.
Ung stúlka stóð í dyragætt-
inni. Augu hennar skutu gneist-
um af bræði. — Systir! sagði
hún og hló þyrrkingslegum
hlátri. — Þessi þorpari er ekki
frekar bróðir minn en karlinn
í tunglinu! Svo hann er stung-
inn af, já, og lætur mig eina
eftir? Það var hans hugmynd,
allt saman. Það var hann, sem
taldi mig á að gera það! Sagði
að fyrirætlunin væri pottþétt
og að þeir mundu aldrei
tilkynna þjófnaðinn vegna
hneykslisins. Ég gæti alltaf
hótað því að segja, að Ali hefði
gefið mér þennan rúbín sinn.
Við Des áttum að skipta á
milli okkar hagnaðinum í París
— og nú er hann á bak og burt.
— Hér fyrir utan bíður bíll
eftir að fá að flytja yður á
lögreglustöðina, Mademoiselle,
sagði Poirot rólega.
En Poirot átti ekki að sleppa
svo auðveldlega. Þegar hann
kom aftur inn í borðstofuna,
eftir að hafa fylgt hinni fölsku
ungfrú Lee-Worffiey út í bílinn,
stóð Colin þar og beið hans.
Hann hnyklaði brýrnar ein-
beittur. — Segið mér, Monsieur
Poirot, hvað varð um rúbíninn?
Er það ætlun yðar að láta Des-
mond komast undan með hann?
— Eigum við að leika síð-
asta töfrabragðið, Mademoi-
selle Bridget, sagði Poirot. —
Leitið í vinstri jakkavasa mín-
um.
Bridget stakk hendinni niður
í vasa hans. Hún dró hana upp
aftur með háværu sigurópi og
hélt á lofti stórum rúbínsteini,
sem ljómaði og tindraði í sól-
skininu.
— Nú skiljið þér, sagði Poi-
rot til skýringar, — að það,
sem þér hélduð á í hendinni,
var aðeins eftirlíking. Ég hafði
hana með mér frá London, ef
ske kynni, að mér gæfist tæki-
færi til þess að skipta .á þeim.
Monsieur Desmond mun reyna
að selja rúbíninn viðskiptasam-
böndum sínum í Paris, og þá
kemur í ljós, áð hann er svik-
inn. Allt fer á bezta veg.
Hneykslinu er afstýrt, skjól-
stæðingur minn fær rúbíninn
aftur. Sem sagt, allt fer vel að
lokum.
— En heyrið mig, Monsieur
Poirot, sagði Colin og hleypti
aftur brúnum. — Hvernig viss-.
uð þér eiginlega um sjónleik-
inn, sem við ætluðum að leika
fyrir yður.
Það er mitt starf að vita
hluti, svaraði Hercule Poirot.
— Var einhver sem sagði frá?
— Nei, alls ekki.
— Segið okkur það þá, Mon-
sieur Poirot! Verið nú vænn.
— Jæja, sjáið þið til, í fyrra-
dag, eftir tedrykkjuna sat ég
við gluggann í bókasafninu og
hvíldi mig. Mér varð á að
Framh. á bls. 50.