Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 50

&i^miaetye\n4ut!
HAGTRYGGING býður góiuiii
ökumönnum hagkvæmustu kjörin
Æfðir og gætnir ökumenn
tryggja hjá
HAGTRYGGING HF.
Iðgjöld flokkuð eftir ökuhæfni
Einnig bjóðum við yðnr
eltirtaldar tryggingar:
BRUNATRYGGINGAR
GLERTRYGGINGAR
HEIMILISTRYGGINGAR
INNBÚSTRYGGINGAR
VATNSSKAÐATRYGGINGAR
Hagtryggings(í
\ AðalsJcrifstofa - Bolholti k ■ Reykjavík - Sími 3-85-80 (3línur) ^HL
I*
Uí
• Búðingurinn
Framh. aí bls. 48.
blunda, og þegar ég vaknaði
aftur, voruð þið að ræða fyrir-
50 FÁLKINN
ætlun ykkar rétt fyrir utan
gluggann, sem var hálfopinn.
— Var það allt? hrópaði
Colin. —- Mjög svo einfalt!
— Já, var það ekki? sagði
Poirot og brosti.
— Jæja þá, sagði Miehael,
— þá vitum við þó loksins
allt.
— Gerum við það? tautaði
Poirot við sjálfan sig. — Ég
geri það ekki, ég, sem lít á það
sem skyldu mína að vita allt.
Hann gekk fram í forsalinn
og hristi um leið höfuðið hægt.
Líklega í tuttugasta skipti dró
hann upp úr vasa sínum þvæld-
an pappírsmiða. „Borðið ekki
af plómubúðingnum. Sá, sem
vill yður vel.“
Poirot hristi aftur höfuðið.
Hann, sem gat ráðið allar gát-
ur, gat enga skýringu fundið
á þessu. Allt í einu var hann
vakinn upp af hugleiðingum
sínum af undarlegu, hálfkæfðu
hljóði. Hann leit í skyndi niður
fyrir sig. Á gólfinu lá stúlku-
tetur á hnjánum, sópandi í óða-
önn með fægikúst og skúffu
og klædd rósóttri svuntu. Hún
starði á bréfið í höndum hans,
stórum, óttaslegnum augum.
— Ó, sir, sagði hún með and-
köfum. — Ó, sir, verið nú
vænn, sir.
, — Og hver ert þú, barnið
gott? spurði Poirot vingjarn-
lega.
— Annie Bater, sir. Ég kem
hingað til þess að hjálpa frú
Ross. Ég meinti ekkert illt með
þessu, sir. Ég . .. ég gerði það
aðeins sem greiða við yður, sir.
Ljós rann upp fyrir Poirot.
Hann hélt þvældum bréfmið-
anum á lofti. — Varst það þú,
sem skrifaðir þetta, Annie?
— Ég meinti ekkert illt með
því, sir. Það sver ég.
— Nei, auðvitað ekki, Annie.
Hann brosti til hennar. — En
segðu mér nú frá því. Hvers
vegna skrifaðir þú það?
— Jæja, það voru þessi
skötuhjú, sir. Lee-Wortley og
systir hans. Þótt ég tryði því
nú reyndar aldrei, að hún væri
systir hans. Því trúði ekkert
okkar. Og hún var ekki hætis
hót veik. Það gat hver maður
séð. Okkur fannst öllum, að
þar gæti ekki verið hreint mjöl
í pokanum. Ég skal segja yður
eins og var, sir. Ég var í bað-
herberginu hennar og var að
hengja upp hrein handklæði,
og ég hlustaði við dyrnar.
Hann var inni hjá henni
og ég gat heyrt hvert orð.
„Þessi leynilögreglumaður,"
sagði hann, „þessi náungi, Poi-
rot, sem kemur hingað. Við
verðum að gera eitthvað í þvj.
Við verðum að losa okkur við
hann eins fljótt og mögulegt
er.“ Og svo bætti hann við
með þannig málróm, að mér
rann kalt vatn milli skinns og
hörunds: „Hvar léztu það?“ Og
hún svaraði: „í búðinginn.“
Æ, sir, og þá var það, sem
mér datt í hug að skrifa að-
vörun til yðar. Og það gerði
ég svo og lagði hana við höfða-
lagið yðar, þar sem þér mynduð
finna hana, þegar þér færuð
að sofa.
Poirot horfði á hana stundar-
korn alvarlegur í bragði.
— Þú sérð of margar saka-
málamyndir, Annie, sagði hann