Fálkinn - 04.04.1966, Qupperneq 56

S/icMW
/\r \AtfoA
R^AKóT
Eítir Vilborgu Dagbjartsdóttur
LABBI SÝÐUR GRAUT
Fyrst í stað fannst Labba gam-
an að fara á barnaheimilið, en svo
tók bann upp á kenjum. Mamma
mátti ekki um þvert bús ganga,
hann hékk í benni nauðandi, vildi
ekki borða grautinn sinn, og þegar
bann átti að fara í úlpuna og vett-
lingana lagðist hann í gólfið og
orgaði. Mamma varð óttalega
þreytt á honum.
Svo kom henni ráð í bug.
Þegar Labbi var sofnaður prjón-
aði mamma banda honum bláa
vettlinga með hvítum röndum,
setti svo snúru í vettlingana til
þess að Labbi myndi ekki týna
þeim. Morguninn eftir fór mamma
snemma á fætur. Þegar Labbi opn-
aði augun var hún við rúmið bans.
„Nú skulum við koma í eldhús-
ið og búa til morgunmatinn,“ sagði
mamma. Þau Labbi fóru framíeld-
húsið. Mamma lét vatn í pott og
fékk Labba haframjölspakkann.
Hann átti að fá að látamjöliðípott-
inn. Það gerði ekkert til þó Labbi
léti mikið mjöl í pottinn, því að
mamma bætti bara vatni í hann.
Svo stóð Labbi á stól og hrærði í
grautnum meðan bann var að
sjóða. Þetta varð mikill og góður
grautur. Allir borðuðu sig sadda
og samt var eftir af honum. Það
setti mamma í skál.
En þegar hún fór með Labba
fram í forstofu til að klæða bann
í utanyfirfötin sagði Labbi: „Þú
mátt ekki slökkva í eldhúsinu. Það
á að vera ljós hjá grautnum.“ Þá
hló mamma og Labbi hló líka og
þau voru í góðu skapi á meðan
hann fór í úlpuna. En þá kom það
allra skemmtilegasta. Mamma
sótti nýju, bláu vettlingana og gaf
Labba þá. Hann varð mjög glað-
ur.
Vettlingarnir voru bæði mjúkir
og hlýir: „Nú verður puttunum
ekki kalt,“ sagði Labbi. Svo bætti
hann við: „Aumingja þumalputt-|
inn, hann er hérna alveg einsam-
all. Honum leiðist.“
„Nei,nei,“ sagði mamma. „Hon-
um finnst bara gaman að eiga
sjálfur berbergi.“
Svo fóru mamma og Labbi af
stað á barnaheimilið og Labbi
hlakkaði til að sýna hinum krökk-
unum nýju, bláu vettlingana sína.
Dódó virti málvcrkið fyrir sér og var
allt annað en trúgjarn á svipinn. „Ekki
skaltu reyna að telja mér trú um, að
þetta málverk sé meira en þúsund ára
gamalt,“ sagði hann og glotti háðslega.
„Stíllinn er afar nýtízkulegur." „Ekki
er það nú rétt,“ svaraði forngripasalinn
og skoðaði verkið gaumgæfilega. „Ég
56 FÁLKINN
fullvissa yður um jiað, herra sæll, að
þessi rammi er sjaldgæft og mjög fag-
urt sýnishorn af forn-rómverskri skraut-
Iist.“ „Umm-humm!" sagði Dódó hálf-
vandræðalegur, því að hann vildi láta
alla halda, að hann hefði gott vit á list.
„Eg efast ekkert um, að ramminn sé
ekta fomgripur. En skrýtið finnst mér
að sjá svona nýtízkulegt málverk í þess-
ari fornu umgjörð.“ „Ég veit satt að
segja ekkert hvernig á því stendur“,
játaði kaupmaðurinn hreinskilnislega.
„En ef þér viljið kaupa rammann skal
ég láta myndina fylgja með ókeypis!1*
Framh. í næsta blaði.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ