Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 22

Lars Stenfeldt hafði þegar
ákveðið að segja eins lítið og
mögulegt væri. Hoffmann var
„eldfimur". Eitt óvarlegt orð
gæti komið af stað sprengingu.
Að lokum hóf Hoffmann sjálf-
ur atlöguna. Hann hafði stjórn
á rö(jd sinni en áreynslan var
auðheyrð í málrómnum: — Við
höfum verið samstarfsmenn i
nokkur ár, Lars. Góðir kunningj-
ar sömuleiðis. Samvinna okkar
hefur verið með ágætum. Saman
höfum við framkvæmt upp-
skurði, sem þú hefðir ekki getað
lært af hvaða prófessorsdurgi
sem væri. Eða hvað...“
Stenfeldt svaraði ekki. Hann
horfði á litla aðventukransinn
sem lá í gluggakistunni. Það
var vel gert af starfsliðinu að
reyna að prýða og skapa jóla-
legt umhverfi á sjúkrahúsinu. En
hérna inni í skrifstofu Hoff-
manns virtist litli grenisveigur-
Inn með þrem óbrunnum kert-
um og einu hálfbrunnu, allt að
því hlægilegur.
— Þú hefur ekkert að segja
þér til málsbóta, héit Hoffmann
áfram særður. Þú veizt eins vel
og ég að sundurþykkja hefur
orðið á milli okkar og þú þegir
bara...! Hann brýndi raustina
og reiðin sauð upp úr: Hvers
konar náungi ertu eiginlega?
— Þú hefur kynnt þér próf-
skírteini og aðrar upplýsingar
varðandi mig, sagði Stenfeldt.
Allt sem er umfram það kemur
þér ekki við.
Þetta var snögg gagnárás.
Hoffmann þurfti nokkrar sek-
úndur til að gera sér ljóst að
hann var ekki einungis að
skamma undirmann sinn heldur
var hann flæktur í alvarlegt ná-
vígi.
— Til hamingju! sagði hann
og brosti kuldalega. Loksins
byrjarðu að lifna við!
Stenfeldt fann til lamandi and-
úðar. — Það er tilgangslaust að
standa í deilu núna, sagði hann
þreyttur. Ég legg til að við lát-
um það bíða.
— Nei! þrumaði Hoffmann.
Fari það kolbrennt, hver held-
urðu að ég sé! Hve lengi held-
urðu að ég ætli að sætta mig
við nöldrið i þér? Ég vil hafa
vinnufrið á deildinni, en þú rótar
öllu upp íyrir mér.
— Ég hef ekki nöldrað i nein-
um, sagði Stenfeldt
Þetta var visvitandi ögrun.
Nú hlyti Hoffmann að leiða tal-
ið að myndinni af honum ung-
um, sem hangið hafði á veggn-
um í herbergi Stenfeldts i nokkr-
ar vikur, þar til hann reif hana
í tætlur í augnabliksleiða yfir
hinum ógeðfellda leik. — En
Hoffmann sá við gildrunni og
forðaðist hana. Hann þagði
stundarkorn. Er hann tók aftur
til máls. var röddin óvenju vin-
gjarnleg: — Lars, þú hefur átt
erfitt ár. Það má nærri því segja
að þú búir á sjúkrahúsinu. Þú
þyrftir að taka þér almennilegt
írí.
Lars Stenfeldt horfði þrjózku-
lega á aðventukransinn og barð-
ist við löngunina til að kveikja
á öllum fjórum kertunum svo
þessi utanveltulegi krans gæti
sem fyrst lokið hlutverki sínu.
— Þú ert orðinn á eftir í
rannsóknum þínum, sagði Hoff-
mann. En vísindamannseðlið er
of ríkt í þér til þess að þú getir
gefizt upp. Ég þekki það —
það er ómannieg áreynsla að
safna gögnum í doktorsritgerð
og gegna jafnframt þreytandi
læknisstörfum.
Hoffmann túlkaði þögn undir-
manns síns sem merki um
áhuga. — Ungi vinur, héit hann
áfram, við skulum leysa þetta
vandamál svo allir aðilar megi
vel við una. Ég er einhleypur
og ég hef safnað nokkrum auði,
sem ég hef í raun og veru enga
þörf fyrir. Ég á enga erfingja.
Ekki einu sinni neina vini. En
ég hef þig. Ef til vill ekki sem
vin — því getur enginn ráðið
nema þú. En sem skjólstæðing.
Þú átt að gera það sem ég hafði
hvorki tíma né krafta til að gera.
Lars — setjum nú svo að ég
vilji fá að veita þér einkafjár-
styrk til eins árs fyrst um sinn.
Þú getur tekið þér frí, helgað
þig rannsóknum eingöngu.
— Nei, þökk fyrir!
Það varð grafarþögn. Blóðið
þaut fram í andlit Hoffmanns.
En enn einu sinni tókst honum
að hemja eldfjallið innra með
sér. Hann sagði með framandi,
vélrænum raddblæ: — Þú vilt
þá ekki semja frið?
— Maður verður nú líklega
fyrst að viðurkenna að maður
eigi i ófriði til þess að hægt sé
að semja frið. Ég viðurkenni
ekki neitt slíkt.
Hoffmann sat lengi án þess
að gefa frá sér hljóð. Að lokum
stóð hann á fætur og klæddi
sig í frakkann. Stenfelat dró
andann léttar. Óveðrinu virtist
hafa slotað í þetta skipti. Þá
sagði Hoffmann allt í einu:
— Svaraðu mér að minnsta
kosti einu — hvers vegna vinn-
ur þú að því að eyðileggja mig?
Er það staða mín, sem yfir-
læknir, sem þú girnist? Ef svo
er skal ég gera það sem í mínu
valdi stendur til að hjálpa þér
að fá hana, strax og þú hefur
lokið við doktorsritgerð þína.
vÉg myndi ekki hafa neitt á móti
því að draga mig í hlé. En ég
vil ekki falia fyrir þá sök að
nánasti starfsmaður minn leggur
snöru um hálsinn á mér.
Stenfeldt gekk yfir herbergið
út að glugganum og leit út.
Desembernóttin var dimm og
regnvot og borgarljósin lýstu
dauflega gegnum móðuna.
Hvers vegna vinnur þú að þvi
að eyðileggja mig? Nú fyrst
varð Stenfeldt það fyllilega ljóst,
hvað það var, sem hann hafði
byrjað á. Hann hafði rótað ofur-
lítið í fortið Hoffmanns vegna
7. hluti
BRMMMERKT
FALKINN