Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 32

ARFDRAN
ERFINGJA
„Og þér takið fjölskylduskjöl-
in með yður?“
„Það skal ég gera.“
„Auf Wiedersehen þá.“
„Auf Wiedersehen."
„Þér gleymið ekki skjölun-
um?“
„Nei, ég skal ekki gleyma
þeim, liðþjálfi."
Arthur ók með þau að brúar-
rústunum og lofaði að sækja
þau þangað aftur kvöldið eftir.
Þau komust heilu og höldnu til
gamla Renault bílsins og vöktu
sofandi bílstjórann, sem ók þeim
áleiðis til Florina.
Þrátt fyrir það að þau gátu
nú í fyrsta sinn siðan þau hittu
liðþjálfann rætt saman óhindrað,
liðu margar minútur þar til ung-
frú Kolin rauf þögnina.
„Hvað hafið þér i hyggju að
gera?“
„Síma til fyrirtækisins eftir
fyrirmælum."
„Þér ætlið ekki að fara til
lögreglunnar?"
„Ekki nema fyrirtækið bjóði
mér að gera það. Við höfum held-
ur ekkert nema veikan grun að
styðjast við.“
„Er þetta einlæg skoðun
yðar?“
„Ungfrú Kolin, ég var ekki
sendur til Evrónu til þess að
leika grískan lögreglonjósnara.
Ég er hingað kominn til að finna
erfingjann að Sehneider John-
son auðæfunum og framvísa
honum í Pennsylvania. Og það
er nákvæmlega það sem ég er
að gera. Hvað hann er, kemur
mér ekki við. Mín vegna getur
hann verið uppreisnarseggur,
stigamaður, sendiherra eða erki-
biskupinn í Saloniki! I Phila-
delphia er hann lögmætur erf-
ingi auðsins og staða hans hér
hefur ekki minnstu áhrif á erfða-
kröfu hans.“
„Ég myndi nú halda að hún
gæti haft töluverð áhrif á gildi
hans fyrir réttinum."
„Það verður lögfræðingur
hans að glíma við en ekki ég!
Og hvers vegna eruð þér að hafa
áhyggjur af því?“
„Ég hélt að þér hefðuð áhuga
á réttlæti."
„Það hef ég svo sannarlega
líka! Það er þess vegna, sem
Franz Schirmer fer til Phila-
élelphia, ef ég get fengið hann
til þess.“
„Réttlæti.“ Hún rak upp gjall-
andi hlátur. George var þegar
orðinn þreyttur. Nú fór hann að
verða gramur.
„Heyrið mig nú, ungfrú Kolin.
Þér eruð ráðin sem túlkur, ekki
sem lögfræðilegur ráðgjafi. Ekki
lieldur til að vera starfssamvizka
mín. Sjáið þér um yður, þá sé
ég um mitt. Sem stendur skipt-
ir það eitt nokkru máli, að þessi
maður er Franz Schirmer!"
„Hann er einnig Þjóðverji af
verstu tegund!" sagði hún reiði-
lega.
„Ég hef engan áhuga á gerð
hans. Starf mitt er bundið við
þá staðreynd eina, að hann er
til!“
Hún sagði ekkert og hann
taldi vist að deilan væri um garð
gengin. Þá fór hún að hlæja
aftur. '9
„Hann er göfugmenni þessi lið-
þjálfi!" sagði hún hæðnislega.
„Nú skal ég segja yður nokk-
uð, ungfrú Kolin,“ byrjaði hanti >,
„Ég hef sætt mig við hvers kon-
ar ...“ En hún hlústaði ekki á
á hann.
„Þetta svín!“ hreytti hún út
úr sér. „Þetta viðbjóðslega svín!“
George starði á hana orðlaus.
Hún fór að berja sjálfa sig á
hnén með krepptum hnefunum
og endurtók orðið „viðbjóðslega."
„Ungfrú Kolin, haldið þér
ekki...“ Hún sneri sér að hon-
um með snöggum rykk.
„Stúlkan í Saloniki! Þér heyrð-
uð hvað hann gerði?“
„Ég heyrði einnig hvað hún
gerði.“
„Já, sem hefnd vegna þess að
hann hafði dregið hana á tálar.
Og hve margar aðrar hefur haml
ekki farið eins með?“
„Eruð þér ekki hálf kjána-
leg?“ Hún heyrði ekki til hans.
„Hve margar aðrar hafa orðið
þessum viðbjóði hans að bráð?"
Rödd hennar fór hækkandi.
„Þeir eru ávallt þannig, þessi
skrímsli — myrða og pynda og
nauðga hvarvetna sem þeir
koma. Hvað þekkja Ameríku-
menn og Bretar til þeirra! Herir
ykkar berjast aldrei í ykkár
eigin landi. Spyrjið Frakka um
Þjóðverja í götum þeirra óg
húsum. Spyrjið Pólverjana óg
Rússana, Tékkana og Júgóslav-
ana! Þessir menn eru eins og
daunill leðja yfir löndum þeim,
sem þjást undir valdi þeirra.
Daunill leðja! Þeir lemja og ,
kvelja, lemja og kvelja allt undir
sig með ofbeldi, þangað til þeir. .
þangað til þeir...“
Hún hætti og starði sljó fram
fyrir sig, eins og hún hefði
gleymt hvað hún ætlaði að segja.
Allt í einu kreppti hún sig sam-
an í skefjalausum gráti.
George þrýsti sér aftur í sætinu
og hélt eins kyrru fyrir og blygð-
un hans og skjögtið í bílnum
leyfði. Hann reyndi að gera sér
grein fyi'ir hve mörg glös hún
hefði drukkið frá því þau fóru
frá Florina. Það var eins og
hann minnti að glas hennar hefði
aldrei verið tómt þennan tíma,
sem þau dvöldu í bækistöðvum
liðþjálfans, en hann var ekki
viss. Sennilega hafði hún fyllt
glasið í sífellu. Ef svo var, hlaut
hún að hafa drukkið allt að þvi
heila flösku af koníaki auk glas-
anna, sem þau höfðu fengið eftir
32 FÁLKINN