Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 33

kvöldverðinn. Hann hafði haft of
mikið að gera til' þess að hafa
gætur á henni.
Nú grét hún hljóðlega. Gamli
maðurinn við stýrið hafði aðeins
snúið sér við einu sinni og ekki
tekið neitt mark á henni. Að lík-
indum var hann vanur ofsa-
fengnum konum. Það var George
ekki. Hann kenndi í brjósti um
þana en hann mundi einnig eftir
greinilegri velþóknun hennar á
írásögnum Chrysantos ofursta
— mannsins, sem vissi hvernig
fara átti með Þjóðverja ...
Að nokkurri stundu liðinni
sofnaði hún með andlitið falið
í örmum sér upp við bakið á
sætinu. Það var farið að birta
þegar hún vaknaði. Hún sat
stundarkorn og starði út á veg-
inn. Svo tók hún upp sígarettu
og fitlaði við kveikjarann sinn.
En það var of hvasst inni í bíln-
um svo George kveikti í fyrir
hana með glóðinni á sinni eigin
sígarettu. Hún þakkaði fyrir með
róiegri eðlilegri rödd. Hún minnt-
ist ekki á hegðun sina áður. Hún
hafði vafalaust gleymt henni...
Hvað henni viðkom, gat hann átt
von á hverju sem var'. Það hafði
hann nú gert sér Ijóst!
Hann lauk við skýrsluna til
herra Sistroms og lakkaði um-
slagið. Nú hlaut póstafgreiðslan
að vera opin. Hann tók bréfið
og símskeytið og gekk niður.
Sér til undrunar sá hann ung-
frú Kolin sitja í kaffistofunni
yfir morgunverði. Hún hafði
skipt um föt og leit út eins og
t hún hefði sofið alla nóttina.
,,Ég hélt, að þér ætluðuð að
fara að sofa,“ sagði hann.
„Þér sögðuzt ætla að senda
skeyti til skrifstofu yðar. Ég
beið til þess að geta farið með
það, svo það kæmist óbrenglað
til skila. Það sjást svo fá sím-
skeyti hérna og starfsfólkið ger-
ir alltaí heilmikið veður út af
þeim...“
„Það var mjög fallegt af yður,
ungfrú Kolin. Hérna er það. Ég
hef eirinig skrifað skýrslu mína.
Viljið þér senda hana með flug-
pósti fyrir mig?“
„Já, að sjálfsögðu."
Hún iagði greiðsluna fyrir
morgunverðinn á borðið og var
á jeið gegnum forsalinn, þegar
dyravörðurinn fór á eftir henni
og sagði eitthvað á frönsku.
George gat heyrt orðið . „télép-
hone“. Hún kinkaði til hans koili
og brosti til Georges — hálf
vandræðaleg fannst honum.
„Samtal við París,“ sagði hún.
„Ég var búin að senda vinum
minum símskeyti um að ég væri
á leið heim. Ég vildi gjarnan láta
þá vita af því, að mér hefði
seinkað. Hve lengi haldið þér að
það verði?"
„Tvo-þrjá daga býst ég við.“
Hann sneri sér við til að fara.
„Það var annars fljót afgreiðsla
að fá samband við París héðan
á einum klukkutima!"
„Já, það var fljótt."
Hann sá hana ganga inn í
klefann og taka upp simaáhald-
ið um leið og hann fór upp til
þess að sofa.
Klukkan átta um kvöldið hittu
þau aftur öldunginn með Renault
bílinn og óku af stað í aðra ferð
sína til aðalbækistöðva liðþjálf-
ans.
George hafði sofið vel ftiestan
hluta dagsins en hann var samt
undarlega þreyttur. í von um
svar frá herra Sistrom, hafði
hann farið á fætur er langt var
liðið á daginn og fór niður til
þess að gá að því En þar beið
hans ekkert. Hann varð fyrir
vonbrigðum, en á hinn bóginn
þurfti herra Sistrom að átta sig
á ýmsu áður en hann gæti sent
viðhlítandi fyrirmæli. Ungfrú
Kolin hafði farið út, og þegar
hann sá axlatösku hennar sem
virtist úttroðnari en venjulega,
gat hann sér þess til, að hún
hefði keypt sér koníaksflösku til
þess að hressa sig á á leiðinni.
Hann vonaði innilega, að hún
tæki ekki allt of freklega til
vínfanganna ...
Arthur beið þeirra á sama stað
og lokaði þau aftur inni, undir
segldúknum. Það var enn heit-
ara í veðri en kvöldið áður og
George andmælti.
„Er þetta nú alveg nauðsyn-
legt?“
„Mér þykir fyrir því, kunp-
ingi. Við neyðumst til þess.“
„Það er skynsamleg varúðar-
ráðstöfun," sagði ungfrú Kolin
óvænt.
„Já, það er öldungis rétt, ung-
frú,“ sagði Arthur. Málrómur
hans bar vott um sömu undrun-
ina og George fann til sjálfur.
„Tókstu skjöl liðþjálfans með
þér, herra Carey?"
,;Já.“
„Það var gött. Hann hefur
verið hálf hræddur um, að þú
myndir gleyma þeim. Harin get-
ur varla beðið eftir að fá meira
að heyra um hann nafna sinn!"
„Ég tók einnig með mér eftir-
prentun af gömlu ljósmyndinni."
„Þú ert viss með heiðurs-
merki!"
„Hvaða ákvörðun hefur hann
tekið?"
„Það veit ég ekki. Við ræddum
lítið eitt um það í gærkvöldi,
eftir að þið voruð farin, en ..,
Nú, þú getur sjálfur taiað við
hann um það. Svona — nú er
lokað. Ég skal taka það rólega
i þetta skipti!“
Bíllinn lagði af stað upp
hlykkjóttan, grýttan veginn og
þau urðu að viðhafa sömu siða-
reglur og kvöldið áður.
Liðþjálfinn tók á móti þeim i
ganginum. Hann brosti en var
auðsjáanlega ekki rótt innan-
brjósts. George til mikils léttis
var ungfrú Kolin í sinu venju-
lega tómlætisskapi.
Liðþjálfinn visaði þeim inn í
borðstofuna, hellti i glös fyrir
þau og gaf skjalatösku George
auga.
„Hafið þér skjölin með yður?“
„Já.“ George opnaði töskuna.
„Ég er einnig með mynd af ridd-
araliðsmanninum."
„Er það sannleikur?"
„Það er hérna allt saman."
George tók fram umslagið, sem
hann hafði flutt með sér alla
leið frá Philadelphia. „Undirlið-
þjálfanum gafst ekki tími til að
skoða allt, þegar hann var að
róta í föggum mínum,“ bætti
hann við með breiðu brosi.
„Þarna fékk ég það,“ sagði
Arthur og lét sér hvergi bregða.
Liðþjálfinn settist við borðið
með ljómandi augu, eins og hann
væri að setjast að dýrindis krás-
um. George fór að breiða úr
skjölunum fyrir framan hann,
einu af öðru og skýrði jafnóð-
um fyrir honum uppruna þeirra
og merkingu. Liðþjálfinn kink-
aði kolli eða sneri sér að ung-
frú Kolin til þess að fá þýðingu.
En George uppgötvaði fljótlega,
að það voru alveg sérstök skjöl,
sem hann einkum hafði áhuga
á — þau, sem beinlínis vörðuðu
hinn gamla Franz Schirmer.
Ljósprentunina af frásögn Hans
Schneider las hann upphátt fyrir
sjálfan sig. Myndina af gamla
Franz tók hann með lotningu
eins og hún væri helgur dómur.
Langa stund sat hann þögull og
starði á hana. Svo sneri hann
sér að Arthur.
„Sérðu það? Ég líkist honum,
finnst þér það ekki?"
„Taktu af honum skeggið og
þú ert lifandi eftirmynd hans!"
f rauninni voru þessir tveir
menn áberandi líkir — sama
svipsterka andlitið, sami ákveðni
munnsvipurinn, sama keika vaxt-
arlagið...
Það var barið að dyrum og
vörðurinn stakk höfðinu inníyr-
ir. Hann kinkaði kolli til Arth-
urs, sem andvarnaði óþolinmóð-
ur.
„Ég verð vist að fara og at-
huga hvað hann vill,“ sagði hann
og g<?kk út. Liðþiálfinn skeytti
því engu. Hann brosti þegar
hanrí las skýrslu yfirvaldanna
um liðhlaup riddaraliðsforingj-
ans, sem virtist veita honum
sérstaka ánægju. George hugs-
aði með sér að liðþjálfinn nyti
hinnar róandi fullyrðingar frá
fjarlægri fortíð, um að syndug-
um sálum væri ekki — þvert
ofan í barnaiærdóm hans — ailt-
af gert að örmagnast í helvíti
og að liðhlaupar og útlagar gætu
vel fengið að lifa hamingiusam-
ir til æviloka.
„Hafið þér tekið nokkra
ákvörðun?" spurði George. Lið-
þjálfinn leit upp og kinkaði koili.
„Já, það held ég, herra Carey.
En fyrst vildi ég fá að leggjá
fyrir yður nokkrar spurningar."
„Ég skal gera mitt bezta til
að...“ byrjaði hann. En hann
komst aldrei að því, um hvað
liðþjálfinn ætlaði að spyrja
hann.
1 sama bili rauk hurðin upp
og Arthur kom æðandi inn,
Hann skellti aftur hurðinni að
baki sér, gekk að borðinu og
starði hvössum augum á George
og ungfrú Kolin. Hann vár ná-
fölur af bræði. Skyndilega
fleygði hann þremur litlum,
gulum rörbútum á borðið fyrir
framan þau.
„Ot með það!“ hvæsti hann.
„Hvort ykkar er það? Eða eruð
það þið bæði?“
Smáhlutirnir voru um það bil
fimm sentímetra langir og einn
sentímetri á þykkt. Þeir virtust
vera skornir út úr bambus og
málaðir í sterkum, gulum li'.
Þrenningin við borðið starði á
þá og síðan aftur á Arthur.
„Hvað er þetta?“ spurði lið-
þjálfinn hvatskeytlega.
Arthur skýrði það fyrir hon-
um í snarhasti á grísku. George
leit á ungfrú Kolin. Andlit lienn-
ar var enn svipbreytingalaust.
en hún var mjög föl. Arthur
hætti að tala og það varð óheilla-
vænleg þögn. Liðþjálfinn tók
einn bútinn og leit af honum á
George og ungfrú Kolin. Kjálka-
vöðvar hans tútnuðu. Hann kink-
aði kolli til Arthurs.
FÁLKINN 33