Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 34

„Skýrðu þetta fyrir herra
Carey.“
„Eins og honum sé það ekki
vel ljóst.“ Arthur herpti saman
varirnar. „Gott og vel! Einhver
hefur skilið eflir slóð af þessum
smáhlutum neðan frá brúarrúst-
unum. Einn bútur með 45—50
metra millibili svo að aðrir geti
ratað hingað. Einn strákanna sá
þá af tilviljun, vegna þess að
hann hafði ljósker með sér.“ Lið-
bjálfinn sagði eitthvað á þýzku,
Arthur kinkaði kolli.
„Ég lét hina fara að tína þá
upp, áður en ég kom hingað
inn.“ Hann leit á George. „Hefur
þú nokkra hugmynd um, hver
geti hafa fleygt þeim, herra
Carey?“ Ég fann einn þeirra,
sem sat fastur á milli tjaldskar-
arinnar og pallsins á bílnum svo
þú skalt ekki vera með nein
ólíkindalæti!"
„Ólíkindalæti eða ekki,“ sagði
George og stóð á fætur, „þá er
mér alveg ókunnugt um þá.
Hvaða hlutir eru þetta?"
Liðþjálfinn rétti seinlega úr
sér. George sá slagæðarnar tútna
á hálsi hans, þegar hann tók
opna skjalatösku Georges og
leit í hana. Síðan lokaði hann
henni.
„Ef til vill ættum við að spyrja
ungfrúna," sagði hann.
Ungfrú Kolin sat stíf og tein-
rétt á stólnum og starði beint
fram fyrir sig. Allt í einu teygði
hann sig niður og greip axla-
tösku hennar upp af gólfinu við
hliðina á stólnum.
„Leyfist mér?“ sagði hann,
stakk hendinni niður í töskuna
og dró upp mjóa snúru.
Hann togaði í snúruna. Gulur
hlutur kom i ljós. Síðan annar
— þeir voru margir, gulir rauð-
ir og bláir... Þetta voru tré-
perlur þræddar á band eins og
notað er í dyratjöld. George varð
ljóst, að það var ekki koníaks-
flaska, sem fyllt hafði töskuna.
Hann fann ákaft ógeð. Liðþjálf-
inn fleygði perlunum á borðið.
„Var yður kunnugt um þetta,
herra Carey?"
„Nei.“
„Það er satt hjá honum," skaut
Arthur allt í einu inn í. „Það
var hún litla jómfrú María
þarna, sem endi.'egá vildi láta
binda tjaldið fyrir. Hann átti
ekki að sjá hvað hún Lefði fyrir
stafni."
„í guðanna bænum, ungfrú
Kolin!“ sagði George reiður.
„Hver er tilgangurinn með
þessu?“ Hún stóð upp einbeitt á
svip og sneri sér að George.
Hina tvo virti hún ekki viðlits.
„Ég verð víst að gefa skýr-
ingu,“ sagði hún kuldalega, „í
nafni réttlætisins og með tilliti
til tregðu yðar við að aðhafast
neitt að í málinu áleit ég það
skyldu mína að sima til Chryst-
antos ofursta og tilkynna honum
fyrir yðar hönd, að ræningjarn-
ir frá Eurasian Creditbankanum
héldu til hérna. 1 samræmi við
fyrirmæli hans merkti ég leiðina
frá gilinu til þess að flokkur
hans gæti..
Hnefi liðþjálfans hitti hana
beint á munninn og hún hentist
niður í horn stofunnar meðal
tómu flasknanna.
George spratt upp. Samstund-
is þrýsti Arthur marghleypu
sinni í síðu hans.
„Rólegur, kunningi, annars
gerist eitthvað!" urraði Arthur.
„Hún varð sér úti um það sjálf,
og nú fær hún það sem hún
hefur gott af!“
Ungfrú Kolin var komin á
hnén — blóðið vætlaði úr
sprungnum vörum hennar. Þeir
gáfu henni allir gætur meðan
hún staulaðist á fætur. Allt í
einu þreif hún eina flösku og
grýtti henni að liðþjálfanum.
Hann hreyfði sig ekki. Flaskan
straukst fram hjá honum og
mölbrotnaði á veggnum. Hann
gekk til hennar og sló hana í
andlitið með handarbakinu. Hún
hneig niður hljóðalaust. Stuttu
seinna reyndi hún aftur að koma
undir sig fótunum.
„Nú verðum við að binda enda
á þetta!" sagði George reiði-
lega og hreyfði sig.
Marghleypan grófst inn i síðu
hans.
„Reyndu það bara, kunningi,
og þá færðu kúlu í magann!
Þetta kemur þér ekkert við, svo
þú skalt halda þér saman!“
Ungfrú Kolin tók nýja flösku.
Nú lagaði blóðið einnig úr nefi
hennar. Hún sneri sér aftur að
liðþjálfanum.
„Din Sehuft!" stundi hún og
réðst á hann. Hann sópaði flösk-
unni til hliðar og sló hana aftur
í andlitið. 1 þetta skipti reyndi
hún ekki að standa á fætur en
lá kyrr með andköfum.
Liðþjálfinn gekk að dyrunum
og opnaði þær. Vörðurinn stóð
rétt fyrir utan. Liðþjálfinn gaf
honum merki um að koma inn,
benti á ungfrú Kolin og gaf
stutta fyrirskipun á grísku. Mað-
urinn glotti og hengdi riffilinn
yfir öxlina. Hann gekk til ung-
frú Kolin og togaði hana á fæt-
ur. Hún stóð og vaggaði stund-
arkorn og þurrkaði blóðið
framan úr sér með erminni. Orða
laust og án þess að líta við nein-
um þeirra lagði hún af stað til
dyra.
„Ungfrú Kolin ...“ byrjaði
George og gekk skref í áttina til
hennar.
Hún varð hans ekki vör. Vörð-
urinn hratt honum til hliðar og
fylgdi henni út. Dyrnar lokuðust
að baki þeim.
Miður sín og skjálfandi sneri
George sér aftur að liðþjálfan-
um.
„Svona, varlega nú, góðurinn,"
sagði Arthur aðvarandi. „Enga
hetjuprédikun hér!“
hana?“ spurði George.
Liðþjálfinn sleikti blóðið af
hnúum sér. Hann leit lauslega
á George og settist við borðið
og tók vegabréf ungfrú Kolin
upp úr töskunni.
„Maria Kolin ... Frönsk."
„Ég spurði hvert yrði farið
með hana?“ Arthur stóð enn
fyrir aftan hann.
„Ég myndi ekki reyna neinar
brellur, herra Carey“, sagði
hann. „Gleymdu ekki, að það
varst þú, sem tókst hana með
þér.“ Liðþjálfinn blaðaði í vega-
bréfinu.
„Fædd í Belgrad," sagði hann.
„Af slavneskum uppruna." Hann
lokaði vegabréfinu með smelli.
„Nú skulum við tala ofurlítið
saman.“ George beið. Liðþjálf-
inn starði rannsakandi á hann.
„Hvernig komuzt þér að því,
herra Carey?“
George hikaði.
„Ut með sprokið, kunningi!"
Það voru fölsku númeraskilt-
in á bílnum, sem okkur ver ekið
hingað í. Það var sama númerið
og getið var um í Saloniki-blöð-
unum.“
Arthur bölvaði.
„Þér hafið þá vitað það i gær-
kvöldi?“
„Já.“
„En þér fóruð ekki til lög-
reglunnar í dag?“
„Ég sendi símskeyti til fyrir-
tækis míns á dulmáli um að
komast að því hvaða samþykktir
giltu um framsölu milli USA og
Grikklands með tilliti til banka-
ráns.“
„Hvað þá?“ Arthur skýrði það
fyrir honum á grísku. Liðþjálf-
inn kinkaði kolli.
„Gott. Vissi hún um það?“
„Já.“
„Hvers vegna fer hún þá til
Chrysantos?"
„Henni er illa við Þjóðverja."
„Ach so!“
George leit þýðingarmiklu
augnaráði á hendur liðþjálfans.
„Ég skil tilfinningar hennar til
fullnustu."
„Ekki orðhvatur, kunningi."
Liðþjálfinn brosti leyndar-
dómsfullur.
„Þér skiljið tilfinningar henn-
ar? Það held ég ekki!“
Vörðurinn kom inn, fékk lið-
þjálfanum lykil og fór út aftur.
Liðþjálfinn stakk lyklinum í
vasann og hellti koníaki í glas.
„Og nú verðum við að koma
okkur saman um, hvað hægt sé
að gera. Hún vinkona yðar er
örugg uppi. Ég held að við verð-
um einnig að biðja yður að
staldra við um sinn. Það er ekki
vegna þess að ég treysti yður
ekki en í augnablikinu gerir
skilningsskortur yður óvinveitt-
an mér og undirliðþjálfanum.
Eftir nokkra daga, þegar við
höfum lokið nauðsynlegum
undirbúningi, sleppum við yður
aftur.“
„Hafið þér i hyggju að halda
mér hér með valdi?“
„Því aðeins að þér neitið að
vera kyrr af fúsum vilja."
„Þér hafið líklega ekki gleymt,
til hvers er ég hérna?“
„Nei, þér skuluð heyra ákvörð-
un mína innan tveggja daga,
herra Caréy. Þangað til verðið
þér að vera hér.“
„Hefur yður dottið í hug að
Chrysantos ofursta verður ekki
skotaskuld úr því að rata hingað
núna? Hann getur verið búinn
að umkringja staðinn eftir tvær-
þrjár klukkustundir." Arthur
hló. Liðþjálfinn brosti hörku-
lega.
„Ef það ætti sér stað, myndi
ofurstinn koma sér út úr húsi
hjá rikisstjórn sinni. En hafið
engar áhyggjur. Ef Ijóti ofurst-
inn skyldi koma þá verndum
við yður. Glas af vini? Koníak,
kannski? Jæja, ef þér eruð
þreyttur þá getur undirliðþjálf-
inn vísað yður til herbergis yðar.
Góða nótt.“ Hann kinkaði kolli
og tók aftur til við skjölin.
„Þessa leið, góðurinn."
„Eitt andartak. Hvað . verður
um ungfrú Kolin, liðþjáífi?"
„Hana þurfið þér ekki að
Arthur gekk á undan upp stig-
ann. Varðmaðurinn rak lestina.
Þeir komu inn í skuggalegt her-
bergi með hálmdýnu á gólfinu.
Þar var einnig vatnsfata. Varð-
■ maðurinn kom inn með olíu-
lampa.
Framh. f næsta blaði.
34
FALKINN