Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 40

Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlcga.
KORSÍIDJAN H.F.
Skúlagötu 57 — Sími 23200.
r\ fr^n
SKARTGRIPIR
UWUW^U^ Urz,L!zr]
trúlofunarhrlngar
HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
TRÚIOFUNAR
H
R
I
N
G
A
R
ULRICH FALKNER oulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆÐ
borð verður kannski erfitt að
losna við gestina. Ef þið haf-
ið blöð, tímarit og prjónadótið
ykkar á sófanum bjóðið þið
fólki upp á að slappa vel af.
Ef þið hafið allt fullt af skraut-
munum og agnarlitlum ösku-
bökkum tylla gestirnir sér rétt
í stólana.
Setustofan tjáir persónuleika
ykkar. Ef forstofan er andlit-
ið sem þið sýnið umheiminum
er setustófan hugsanir ykkar
og áhugamál.
í næsta blaði:
LYSTAUKANDI LITIR
(borðstofan og eldhúsið)
• Breimimerkt
Framh. af bls. 24.
búinn til vetrarferðar í Ölpun-
um.
Kona gestgjafans var við af-
greiðsluborðið og afhenti her-
bergislyklana. Hún sagði nokkur
uppörvandi orð um að veður-
spáin hefði lofað heiðskíru veðri
daginn eftir, sömuleiðis gat hún
greint frá því að skíðalyftan yrði
opnuð á sunnudag og að gestir
Gasthaus Niederjoch fengju 50
prósent afslátt af miðum.
Lars Stenfeldt hlustaði með
öðru eyranu. Fyrir framan hann
lá gestabók hótelsins opin. Undir
nafni hans og Grete hafði ókunni
maðurinn í sportbílnum innritað
sig. Hann hét Manuel Prochega
og var argentískur ríkisborgari,
en sem fæðingarstað hafði hann
ritað Budapest. Ungverji sem
var argentínskur ríkisborgari og
lifði lúxuslífi við frönsku rivi-
eruna — það voru harla ein-
kennileg örlög manns eftir síð-
ustu heimsstyrjöld.
Stenfeldt og Grete Rosenberg
gengu upp stigann. Fyrir utan
herbergisdyr hennar tók hann
höfuð hennar milli handa sinna
og kyssti hana. Hún vafði hand-
leggjunum um hann og hjúfraði
sig að honum. Síðasta klukku-
tímann hafði hún verið all
spennt. Hún vissi ekki hvers
Lars myndi krefjast af henni.
Enn var allt á huldu um hvort
annað herbergið ætti að standa
autt um nóttina. En í kossum
hans og blíðlegu fáðmlagi fann
hún að hann krafðist einskis.
Ef til vill lá ekki allt ljóst fyrir
honum heldur. Hún minntist
orða hans er þau höfðu ákveðið
að fara burt saman: Ég vildi
að ég gæti komizt að því hvers
vegna við tvö erum farin að hitt-
ast svo oft...
Sjálf þurfti hún ekki að leita
sannleikans. Hún vissi hann
þegar. En rétta augnablikið var
ekki komið enn. öryggið sem
hún fann til í nærveru hans var
mikið, en ekki nóg til þess að
það gæti með öllu rekið á flótta
hræðslu hennar við að mistak-
ast og valda honum vonbrigðum.
— Sofðu vel, hvislaði hann og
snart eyra hennar með vörun-
um. Ég ætla að hugsa um þig
áður en ég sofna.
Hún kyssti hann á bæði augu,
renndi höndunum um höfuð
hans og hnakka og faldi andlit-
ið við brjóst hans. Það var svo
dásamlegt að koma við hann. Og
hún bað þess í hljóði að atlot
hans sem hún þráði svo mjög
myndu einhvern tima leysa af
henni fjötra þessa óeðlis hennar
og opna henni hið auðuga líf
elskandi konu.
Hún rann úr faðmi hans með
lágu andvarpi. Nokkrar sekúnd-
ur stóð hún á þröskuldinum að
herbergi sínu og horfði á hann.
Og hann réyndi að ímynda sér
hvort ljóminn í augum hennar
væri tár. Svo lokaði hún að sér.
Hafði hún ætlazt til að hann
svæfi hjá henni? Var hún of
blygðunarsöm til að bjóða hon-
um það beinlínis? Hafði hún nú
orðið vonsvikin?
Hljóður gistihúsgangurinn virt-
ist hlusta á hugsanir hans. Nei,
hann ætlaði ekki að gera þessa
daga að námskeiði í sálfræði.
Hann var ástfanginn af henni
upp fyrir bæði eyru. Og bráð-
lega, á morgun, hinn daginn
eftir viku, myndi hann vita vissu
sína um hvort hún endurgalt til-
finningar hans. Ef þau gátu
mætzt á þessu sviði — þá var
ekkert annað sem skipti máli.
Hann heyrði fótatak í stigan-
um og flýtti sér að herbergis-
dyrum sínum. Grunur hans var
réttur. Senor Manuel Prochega
kom í ljós, kinkaði kumpán-
lega kplli og virtist ætla að
hefja samræður. Stenfeldt
smeygði sér í snatri inn í her-
bergi sitt og læsti. Ef Senor
Prochega fyndist sænski gestur-
inn óheflaður, þá varð svo að
vera.
7. KAFLI.
Fimm daga í röð hvelfdist
blár silkihiminn yfir snjóglitr-
andi fjallatindunum. 1 fimm
sólarhringa lifðu þau í tærum
og gegnsæjum heimi sólar og
snævar, arinelds og lágróma
trúnaðar. Þau héldu öllum á-
hyggjum utan við þessa kristals-
skæru tilveru. Lars Stenfeldt
gleymdi því næstum að hann
átti svarinn óvin, Hoffmann að
nafni, heima i Stokkhólmi. Grete
Rosenbefg hneig mótþróalaust
inn í nútíðina, augnablikið, hugs-
aði aldrei um fortíð eða fram-
tíð. Eina nóttina fékk hún eitt af
verkjaköstum sínum, en hún
minntist ekki á það við Lars og
gleymdi því sjálf áður en næsti
dagur var á enda.
Þau urðu stöðugt nátengdari
hvort öðru. Milli þeirra lá ósýni-
legur geisli — ljós og ylur, sem
þau fundu tvö ein. Og ef til
vill gestgjafinn á Gasthaus
Niederjoch, sem eitt kvöldið vék
að því mjög nærgætnislega, að
enn væri óleigt tveggja manna
herbergið með útsýni yfír da!4
inn. -4
Nei, fyrst um sinn var allt
gott eins og það var. Stenfeldt
ætlaði á læknamótið í Milano
eftir tvo daga og því væri
ástæðulaust að skipta um her-
bergi. En þegar hann kæmi aft-
ur eftir viku — þá myndu þau
gjarna vilja fá tveggja manna
herbergið.
Það var hann sem fyrirmælin-
gaf og Grete leit á hann og hlýn-
aði innan brjósts af gleði. Eina
viku saman, en í þeirri fjarlægð,
sem aðskilin einkaherbergi veita.
Síðan eina viku fjarri hvort
öðru til þess að gera sér grein
fyrir hvað væri réttast. Og loks
— ef þeim fyndist það rétt —
að rifa niður síðustu hindran-
irnar.
Senor Manuel Prochega gerði
smáatlögur að hinum lokaða
heimi þeirra. En þau héldu hon-
um í hæfilegri fjarlægð, og, úr
því varð ekkert annað en nokk-
ur stutt og innihaldslaus kurteis-
issamtöl í samkomusalnum. Ef,
til vill skildi Manuel Prochega
afstöðu þeirra. Hann dró sig æ
meira í hlé, en af stuttum setn-
ingum sem hentar voru á lofti
um leið og þau hittust, varð þó
ráðið að hann hafði mikinn
áhuga á Svíunum. Meðal annars
hafði hann, senniléga hjá gest-
gjafanum, fengið að vita að
Stenfeldt ætlaði að vera í Miiano
í vikutíma.
— Komdu með mér þangað,
sagði Stenfeldt. Ég þori ekki að
skilja þig eftir hérna meðan
þessi stigamaður leikur lausum
hala.
— Ég ræð ábyggilega við
hann, sagði Grete brosandi. Ef
ekkert annað dugir þá verð ég
að hneigja mig fallega fyrir hon-
um og spyrja hvort afi geti sagt
mér hvað klukkan er. Ég skal
koma honum til að finnast hann
vera hundrað ára.
— Hve gömul finnst þér þú
sjálf vera?
— Nýorðin sautján. Það er
dásamlegt. Og þú ...
— Ég næ lögaldri í næstu
viku. Nei. vertu ekki að hlæja.
Mér finnst eins og ég sé að
verða fullorðinn. Það er ef til
vill dálítið seint — en betra seint
en aldrei. >.
Morguninn sem hún fylgdi
Lars að áætlunarbílnum, fann
hún sárt til skilnaðarins. Hún
brýndi fyrir sjálfri sér að vera
skynsöm og róleg — þetta var,
þó aðeins viku skilnaður, sem
um var að ræða. En henni
fannst eins og þau hefðu átt
langt og hamingjuríkt lif saman
og væru nú að skilja fyrir fullt
og allt.
— Gættu vel að sjálfri þér,
hvíslaði hann og kyssti hana. Ég
hringi til þín að minnsta kosti
annan hvern dag. . s >
Hún gat ekki svarað honum
með orðum. Hana langaði ofsa-
lega til að vefja hann örmum
og halda honum hjá sér. Hann
mátti ekki fara núna. Þá myndi
40 FÁLKINN