Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 42

SÓFASETT
VANDAÐ. STERKI OG STÍLHREINT
SÓFAR TVEGGJA- ÞRIGGJA OG FJÖGRASÆTA
VERÐ ER SÉRSTAKLEGA HAGSTÆTT
GÓÐ GREIÐSLUKJÖR
HWOTAIV
HÚSGAGNAVERZLUN
ÞÓRSGÖTU 1 S Mi 20820
Hön drö skíðafalússuna yfir
höfuð sér og reimaði á sig stíg
vélin og fór út til þess að fá sér
gönguferð fyrir hádegisverðinn.
Til þess að vinna bug á eirðar-
leysi sínu byrjaði hún að klifra
upp fjallshlíðina. Snjórinn var
laus i sér en ekki sérlega djúp
ur, og hundrað metrum ofar
rakst hún á litinn hliðarstíg sem
lá í mjúkum sveig kringum eina
af lægri hæðunum. Hún beygði
inn á stíginn sem hailaði nokk-
uð upp á við. Dalurinn fyrir
neðan hana breiddi betur úr sér,
og í tæru loftinu gat hún séð
alla leið að skarðinu sem þjóð-
vegurinn lá út um eins og lif-
æð frá umheiminum.
Út gegnum þetta skarð hafði
Lars ekið i morgun. Inn gegn-
um sama skarðið myndi hann
koma aftur eftir viku og hún
myndi bíða hans, sjúk af þrá.
En það var einnig dásamlegt
að þrá. Það var dýrðlegt að
eiga einhvern langt í burtu, sem
hugur og hjarta gátu flogið til.
Það var undursamlegt að eiga
drauma sem bæði höfðu innihald
og takmark og báru í sér lof-
orð um uppfyllingu.
— Ungfrú Rosenberg ...
Senor Prochega sat á kletta-
snös, sem vindurinn hafði sópað
snjónum af. Skíðunum hafði
hann stungið niður í snjóinn.
Hann var að borða appelsínu
og hafði stráð berkinum í kring-
um sig.
— Gerði ég yður bilt við?
sagði hann. Ef svo er, þá var
það ekki ætlun mín. Ég bara
sat hérna og var að hugsa um
að eiginleg^ væri sólin nú fyrir-
taks uppfinning. Og svo komuð
þér. Langar yður í appelsínu?
Hún ætlaði að afþakka og
flýta sér aftur til hótelsins, en
hann virtist engan veginn óþægi-
legur eða hættulegur þar sem
hann sat þarna, því kinkaði hún
stuttlega kolli og settist niður
eins langt frá honum og hún
gat. Hann gróf fram appelsínu
úr lítilli axlatösku, fletti gæti-
lega silkipappírnum utan af
henni, skar nokkrar raufar í
börkinn með pennahníf og rétti
henni gullinn ávöxtinn.
Hún bjóst við hinum hefð-
bundna kurteisisorðaflaumi. En
henni til mikillar undrunar sat
hann þögull. Það var ekki fyrr
en hún hafði borðað hálfa appel-
sínuna, sem hann sneri höfðinu
og leit á hana. Svo nálægt virtist
andlit hans ekki ógeðfellt, en
grá augun, sem rifaði i milli
augnalokanna, voru köld.
— Getið þér skilið það, sagði
hann eins og við sjálfan sig.
Alls staðar þar sem vetraríþrótt-
ir eru iðkaðar hafa menn appel-
sínuna með sér til þess að setja
ofurlítið krydd í tilveruna. 1
heimalandi mínu vita þeir ekki
hvað snjór er, og þar er appel-
sínan fátækrafæða.
Hann var hættur við þýzkuna
og farinn að tala ensku. Heim-
spekilegar vangaveltur hans
kröfðust ekki svars. En eftir
dálitla stund hélt hann áfram:
— Ég hef verið að rannsaka
umhverfið á skíðum. Hér eru
fyrirtaksgóðar skíðabrekkui fyr-
ir suðurlandamann eins og mig.
Eruð þér dugleg á skiðum? Þið
hafið víst vetur hálft árið í
Svíþjóð,
— Ég get haldið mér upp-
réttri ef ég fer ekki of hratt.
Svar hennar var vikjandi og
annars hugar.
— Munduð þér ekki vilja
koma með mér í skíðaferð i dag?
sagði hanr) biðjandi. Einveran er
hálf ömurleg hérna uppi á fjöll-
um nema maður hafi aðra mann-
lega rödd til að hlusta á.
— Þér yrðuð fyrir vonbrigð-
um með mig, sagði hún. Kunn-
átta mín á skiðum nær ekki
mjög langt.
— En ég veit hvar byrjendur
geta æft sig. Þarna, hinum meg-
in við lága fjallshrygginn er
kílómetra löng brekka, sem hæf-
ir okkur þessum óæfðu.
Hún horfði upp í fjallið og
minntist einhvers sem gestgjaf-
inn í Gasthaus Niederjoch hafði
varað þau við. — Er það ekki
þarna, sem skriða hefur skorið
sundur hlíðina?
Senor Prochega hristi höfuðið.
— Þá myndi ég hafa séð hana.
Ég gekk þarna fram og aftur
þrisvar sinnum í gær.
Grete Rosenberg reis á fætur:
— Það er liðið að hádegisverði
og því bezt að ég fari að klifra
niður aftur.
Prochega spratt á fætur og tók
að binda saman skiðin sín, auð-
sjáanlega til þess að bera þau
á öxlinni og fylgjast' með Grete
niður eftir. Hún aftraði honum
með handhreyfingu: — Gjörið
svo vel að renna yður niður
herra...
— Prochega, Emanuelo Proc-.
hega, verkfræðingur. Þér kjós-
ið heldur að ganga einsömul
heim, ungfrú Rosenberg?
— Ég er í þannig skapi í dag
— ég vona að yður misliki ekki.
Glettnisglampi kom í augu
hans, og hann fór að spenna á
sig skiðin. — Lofið mér að
minnsta kosti að þér komið með
mér þarna upp á hásléttuna
einhvern daginn, sagði hann og
stakk höndunum í ólarnar á
skiðastöfunum.
— Ég skal hugsa málið, sagði-
hún.
Prochega kinkaði kolli eins og
hann væri að staðfesta leynilegt
samkomulag. Síðan hjó hann
stöfunum niður í snjóinn og
rann af stað niður brekkuna.
Hægt í fyrstu en síðan hraðar.
Grete Rosenberg horfði á eftir
honum og hugsaði með sér að
til allrar hamingju væri hann
ekki eins ógeðfelldur og hún
hafði búizt við.
En það sem hún leiddi ekki
hugann að var að sá senor
Prochega, sem flaug af stað
niður hallann að hótelinu í djarf-
legu svigi, gat ekki verið neinn
byrjándi á skiðum. Hann var
alvanur skiðamaður, sem hafði