Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 43

með NIVEA í loft og sól
jafnvel eríiðustu beygjur á valdi
sínu. Grete Rosenberg vissi oí
litið um skíðaíþrótt til þess að
geta dœmt um það.
Og hún var þegar hálfráðin i
að segja já ef hann endurtæki
uppástungu sina um skíðaferð.
Þegar Grete Rosenberg kom
inn í matsal gistihússins eftir
hina löngu gönguferð, var senor
Prochega setztur við borð sitt.
Hann hneigði sig lítillega fyrir
henni um ieið og hún tók sér
sæti við gluggaborðið sem hún
og Lars höfðu átt frátekið undan-
farna viku.
Hún var hrædd um að Proc-
hega myndi gerast áleitinn og
reyna að taka sæti Lars við
borðið. En Prochega virtist allt
í einu vera orðinn mjög tillits-
samur. Hann lauk við hádegis-
verð sinn einsamall, keypti nokk-
ur morgunblöð og hvarf upp í
herbergi sitt.
Grete eyddi seinni hluta dags-
ins við iestur. Loftið var skýjað,
og er kvölda tók byrjaði að
snjóa. Hún tók sér tvær klukku-
stundir til að fara i bað og
snyrta á sér hendur og fætur
og hlustaði á þrá sína segja sér
sögu í ilmandi baðherberginu.
Þetta var hlý og björt saga um
hana sjálfa og fjahaði um það
hvernig hún myndi þegar næsta
dag fara til gestgjafans og segja
honum að nú vildi hún gjarnan
fiytja yfir í hjónaherbergið ef
það væri hægt. Og það var að
sjálfsögðu hægt, þar sem gest-
gjafinn hafði tvisvar sinnum lát-
ið þau vita að herbergið stæði
þeim til boða og þar sem Lars
hafði sjálfur látið á sér skilja
daginn áður en hann fór til
Milano, að þau vildu gjarnan
taka tveggja manna herbergið
þegar hann kæmi aftur af lækna-
mótinu.
Svo ætlaði hún að bíða komu
hans, ekki í litlum einsmanns-
klefa, heldur herbergi handa
þeim báðum, fyrsta vísinum að
heimili.
Þetta var yndisleg og skemmti-
ieg hugsun til að láta sig dreyma
um, en engu að síður gat hún
brosað efagjörn. Draumurinn
myndi sennilega ekki verða að
veruleika enn um nokkurt skeið.
Hún myndi blátt áfram ekki
hafa kjark til að biðja gestgjaf-
ann um að flytja sig þannig.
Kiukkustundirnar snigluðust
áfram þegar hún hafði ekki
neinn til að tala við. Hún var
meðal fyrstu gestanna sem komu
niður til kvöldverðar, og settist
við einmanalegt borð sitt. Pokinn
með munnþurku Lars iá enn á
borðinu. Hún smeygði fingrun-
um niður í pappírspokann og
mjúkur lindúkurinn var eins og
blíðuatiot við fingurgóma henn-
ar. Svo mjúkur var hennar
munndúkur aldrei. Hún skipti
um munnþurrkur svo iítið bar á.
Nú gat hún haldið dúk Lars við
vaiir sér og fundið daufan ilm-
inn af rakvatni hans.
Klukkan hálftíu um kvöidið,
þegar Grete sat við leslampann
í herbergi sinu, hringdi síminn.
Það var veiviljuð giettni í rödd
gestgjafans er hann tilkynnti að
ungfrú Rosenberg ætti von á
langlínusamtali við Milano innan
fimm minútna.
Fimm minútur liðu, óendan-
lega iangar. Ekkert merki. Sex
mínútur, átta ... Hringdu, hugs-
aði hún, hringdu íjárans appa-
ratið þitt. Þá hringdi hann.
ItöJsk konurödd sagði nokkur
óskiljanleg orð og síðan: —
Signorina Rosenberg, pronto ...?
Og svo Lars. — Hvernig Jíð-
ur þér?
— ÁgætJega, svaraði hún lágt.
Og þér?
— Ég er búinn að ræða við að
minnsta kosti sjötíu og fimm
stéttarbræður og nú er ég að
reyna að muna nöfnin á fimm
eða sex þeim mikilvægustu. Ég
er staddur í simaklefa í háskól-
anum. Hvað hefur þú gert í allan
dag?
— Ég fór í langa gönguferð
og sat svo inni og las. Það snjó-
ar hérna í kvöJd. Og svo ...
— Og svo — hvað þá?
— Svo hefur mér leiðzt eftir
þér, sagði hún nærri hvir.landi.
Það varð þögn á línunni nokkur
augnabJik. Þegar hann svo tók
aftur til máls var rödd hans svo
lág, að hún þorði varla að anda
af ótta við að missa af einhverju
oiði.
FALKINN
43