Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 44

Það nýjasta á gólfin kemur frá
Krommenie
Linoleum, gólíílísar og vinylgólfdúkur
með áföstu korki eða filti allt hollenzkar
gœðavörur frá stœrstu framleiðendum
Evrópu á þessu sviSi.
Fyrirliggjandi í miklu litaúrvali.
IUALARINN
Bankastræti 7 — sími 22866.
— Mér hefur líka leiðzt eftir
þér. Þegar bíllinn fór í morgun,
sá ég eftir að hafa farið. Ég
var kominn á fremsta hlunn
með að fara út á stæðinu við
kirkjuna og ganga heim aftur...
Heim aftur, hugsaði hún. Hann
finnur það sama og ég.
— Hvernig er veðrið? spurði
hún.
Hann svaraði að þar væri slag-
veðursrigning. Síðan spurði hann
hvort snjókoman væri mikil uppi
hjá Niederjoch og hún sagði að
þetta væri smávægilegt, um
storm væri ekki að ræða. Og
hversdagsleg orðin titruðu af
ieyndardómsfullri spennu.
— Ég hlakka til á föstudag-
inn, sagði hann loksins. Þessi
vika verður óendanlega löng.
— Ég hlakka einnig til á föstu-
daginn, hvislaði hún. Ég skal
standa niðri við veginn og bíða
eftir að billinn komi.
— Ég hringi annað kvöld
aftur, sagði hann. Farðu varlega
með þig svo ekkert verði að
þér. Lofaðu mér því.
— Hér gerist ekki neitt, sagði
hún.
— Farðu samt varlega, sagði
hann. Ætlarðu að fara að hátta
núna?
— Já...
— Þá ætla ég að bjóða þér
góða nótt. Sofðu vært.
Hún lagði frá sér heyrnartól-
ið og hallaði sér aftur á bak í
stóinum. Ég elska þig, hugsaði
hún. Ég elska þig heitar en
nokkur kona hefur nokkurn
tíma elskað karlmann. Allt sem
ég þrái er að fá að þykja vænt
um þig og gera allt sem í minu
valdi stendur til þess að þú
megir verða hamingjusamur.
Leyfðu mér að gera það ...
Daginn eftir var þungt í lofti
og hún hélt sig mikið inni við.
Lars hringdi aftur um kvöldið,
og enn báru orð þeirra óm heitra
tilfinninga yfir fjöll og dali.
— Aðeins fimm dagar eftir,
sagði hann.
— Já, ég vildi óska að þeir
liðu fljótt.
— Grete ...
— Já.
— Ég hef verið að hugsa um
eitt. Hvernig væri það að þú
bæðir gestgjafann um að fá að
flytja í stærra herbergið okkar
nú þegar? Þá verður allt ein-
hvern veginn einfaldara þegar ég
kem á föstudaginn. Viltu það?
— Ég vil það svo innilega
gjarnan, hvíslaði hú/'i.
Þá nótt lá hún lengi vakandi
og hugsaði um Lars. í myrkr-
inu átti hún við hann löng,
ástriðuþrungin samtöl. Ég elska
þig, hvíslaði hún út í kyrrðina.
Ég þrái þig. Mig þyrstir eftir
hlýju þinni og blíðu. Já, komdu
til mín núna, vefðu mig örmum
þínum, nú finn ég að allt er
ljúft og kyrrt, og í faðmi þín-
um lyftist ég upp í logandi
bjartar hæðir — Komdu, komdu
nú!
Svefninn yfirbugaði hana en
síðar um nóttina vaknaði hún
við brennandi kvalir í holinu.
Hún hríðskalf af kulda og samt
var enni hennar vott af svita.
Nokkra stund lá hún og beit
tönnunum um svæfilshornið, þar
til verstu þrautirnar voru liðnar
hjá. Síðan reis hún á fætur, tók
róandi töflu og drakk glas af
vatni.
Hún sat stundarkorn á rúm-
brikinni í uppgjöf og örvílnun.
Hver var þessi miskunnarlausa
martröð, sem ávallt læsti í hana
klónum? Það var alltaf sama
sagan: hún átti stund ákafrar
ástríðu og löngunar — en síðan
var eins og líkami hennar vildi
refsa henni fyrir þessar tilfinn-
ingar með óbærilegum kvölum.
Hún yrði að. ræða hrei.nskilnis-
iega um þetta við Lars. Ef til
vill myndi hann Iíta á þetta sem
hreina smámuni. En fyrir henni
voru þetta síyfirvofandi vítis-
þjáningar líkamiega, og á milli
kastanna var það sálræn byrði,
sem hún gæti varla borið miklu
lengur. Hún vildi ekki koma til
mannsins, sem hún elskaði svo
mikið og segja: Ég er ekki nema
hálfur kvenmaður. Ég er van-
sköpuð á einhvern hátt. Hjarta
mitt er barmafullt af ást til þín,
en hlýr lifandi líkaminn sem ég
vildi einnig geta gefið þér, gegn-
ir ekki hlutverki sínu sem skyldi.
Hún skreið aftur upp i rúmið
og hnipraði sig saman. Þung-
lyndið settist að henni eins og
alltaf eftir verkjaköstin.
Ég ætia að minnsta kosti að
koma heiðarlega fram gagnvart
þér, sagði hún hálfupphátt út i
auðnina og myrkrið. Ég skal
segja þér allt af létta. Hvað um
mig verður eftir það, verður þú
að ákveða.
8. KAFLI
Hún vaknaði seint um morgun-
inn og dró gluggatjöldin frá.
Úti var glampandi vetrarsól. Ný
skíðaslóð lá í krákustígum upp
eftir fjallshlíðinni. Yfir fjarlæg-
um tindi Jungfrúarinnar lá
geislabaugur, sem hvirfilbyljir
höfðu búið henni úr ísnálum.
Eftir morgunverðinn sótti hún
skíði sín í geymsluna bak við
bílskúrinn. Einmanakenndin virt-
ist öllu hræðilegri í lokuðu hótel-
herberginu, en uppi á háslétt-
um fjallsins. Ákveðin í því að
reka af sér þunglyndið með því
að ganga sig þreytta, lagði hún
af stað á brattann upp að fyrstu
sléttunni. Að drjúgum . klukku-
tíma liðnum var hún komin upp
á aflíðandi bjargbrúnina. Hinum
megin lá ný slétta í mjúkum,
hvítum öldum, sem virtist teygja
úr sér kílómetrum saman þar
til hún að lokum lyftist upp í
snarbratt klettabelti. Hún stóð
kyrr nokkrar mínútur, hékk á
skíðastöfunum og lét skært sól-
arljósið gæla við andlit sitt.
— Þér komuð þá loksins, ung-
frú Rosenberg!
Hún hrökk upp með andfæl-
um við að heyra röddina. Aðeins
tiu metra frá henni stóð senor
Prochega á skiðum sínum.
— Ó, hvað þú gerðir mér bílt
við, sagði hún andstutt. Ég bjóst
ekki við...
Hún lauk ekki við setninguna.
Prochega brosti.
— Það var ekki ætlun mín
að hræða yður, ungfrú . Rosen-
berg. Ég hefði auðvitað getað
rennt mér burt án þess að segja
neitt. En ef þér hefðuð orðið
min vör eða séð skíðaför mín
ARSHATÍÐIK
BRGflKAUPSVEIZLUB
FERIVIINIiARVEIZLUR
TJARNARBUÐ
SÍMl
19000
ODDFEI.I ■OWIIUSIIVI.
SIMI
19100
StÐDEGISl) R V KK.IUR
FUNDARHÖLD
Fftl. A OSSHIÍM M'IANIR
FÁLKINN