Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 47

FRJALST
ER í
FJALLASAL
EFTIR ÓLÖFU JÓIMSDÓTTUR
II. HLUTI
I hjarta drengsins vaknaði und-
arleg tilfinning. Hann fann, að bak
við alla þessa miklu fegurð bjó
voldugur bugur, og óendanlegur
kærleikur.
Honum fannst sem guð talaði
þar til sín í þögn mannanna og sól-
aruppkomunni. Alls staðar var
bann að tala: í jökulstraumnum
gráa og hrikalegum fjöllum, í gol-
unni, sem söng við trjátoppana,
í ropi rjúpunnar og í flugi fálk-
anna, sem bmtuðu bnnga yfir
þverbníptum klettum, og svo fór
náttúran að vakna. Fuglarnir byrj-
uðu að syngja morgunlagið sitt,
og flugurnar að suða.
Þeir voru komnir upp úr byggð-
inni og fram undan blasti við beið-
in með alla sína víðáttu og gróður.
Hér var sumarland ánna og lamb-
anna. Og nú var liðinu skipt.
Nokkrir fóru meðfram austurbrún-
inni, en binir meðfram vesturbrún-
inni. Ásgrímur lenti með síðari
bópnum.
Eins og áður var farið í ein-
faldn röð. Gatan lá utan í fjalls-
öxlmni, sem stöðugt hækkaði og
varð hrikalegri, er lengra dró.
Hvílíka hnkafegurð hafði bann
ekki dreymt um. Fyrir neðan var
gljúfur, á vinstri hönd var djúpur
dalur, allbreiður, og eftir honum
blykkjaðist bergvatnsá í ótal bugð-
um. Það glitraði á vatnið í sólskin-
inu. Og í hlíðum beggja vegna óx
skógur, leifar af hinum forna
skógi, sem eitt sinn klæddi allt
landið. Á einum stað ghtti í grænt
auga, sem horfði til himins.
Það var gamall gígur fylltur
vatni. Hann bafði heyrt, að í þessu
vatni byggi nykur, sem sæti um að
narra menn ofan í vatnið til sín.
Það voru til margar sögur um það,
að menn höfðu verið einir á ferð
og böfðu þá séð gráan best á beit.
Og ef þeir voru svo heimskir, að
ætla sér að flýta ferð sinni með því
að fá best lánaðan, spurðist aldrei
til þeirra meir, því að jafnskjótt
og þeir böfðu bnýtt upp í hann og
voru komnir á bak, tók nykurinn
á rás með þá niður að vatninu og
þá var úti um þá, því að þeir voru
grónir við bakið á bonum og bann
stakk sér á kaf ofan í hyldýpið.
Aðrir, sem voru gætnari, aðgættu
hófana og ef hófarnir sneru öfugt,
þurfti ekki frekar vitnanna við. Þá
var nóg að fara með faðirvorið og
nykurinn lagði á flótta.
En þið skuluð nú samt ekki taka
þetta of bókstallega, frekar en -<vo
margt annað í gömlum þjóðsÖg'tm.
Þessi kynjaskepna hefur flúið >af-
magnsljósin. Þó var það dé''tið
emkennilegt, sem kom fyrir hónd-
ann hérnci,. ekki alls fyrir löngu.
Hann var einn á ferð um vetur ná-
lægt þessu vatni, og þar sem mvrk-
ur var að skella á og hann var
hræddur um að villast, ætlaði hann
að stytta sm- leið þvert yfir vatnið.
Hann lagði af stað alveg ótrauður,
því að hann var hið mesta hraust-
menni. Þegar hann var kominn
nokkuð frá landi. beyrði bann að
banð var í ísmn undir fótum hans.
Honum varð ekki um sel og datt
óðara nykurinn í bug, tók á rás og
hljóp svo bratt sem bann megnaði.
Hann heyrði að ísinn brotnaði allt-
af aftan við hann, en yfir komst
hann og þegar hann bafði fast land
undir fótum og þorði loks að líta
við, sá bann, að allur ís var brot-
ínn af vatninu.
Til mun einbver náttúruskvr-
mg á þessu fyrirbrigði, en þessi
bóndi trúir því síðan statt og stöð-
ugt, að þetta hafi verið nykurinn
og enginn annar og engin vísmdi
megna að brevta bel^'-’ «h^ðun
bans.
Framh. i næsta blaði.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
Bófinn Tonío tók ínyndina af veggnum
og sneri sér sigrihrósandi að Bangsa.
„Nú erum við búnir að krækja í AUGA
KÝKLÓPSINS fyrir ekki neittsagði
hann storkandi. „Magnifico bragð að
detta í hug að leika sóthreinsara, já,
já?“ (magnifico þýðir glæsilegur eða
stórfínn) „Já já,“ samsinnti Bangsi í
flýti. Hann sá, að Tonío stóð innan í
lykkjunni sem Marío hafði bundið á
kaðalinn. Og Bangsi sneri sér snöggt
að eldstæðinu og hróoaði upp í skor-
steininn: ..Upp með hann, Mario!“
Eins og Bangsi hafði *verið að vona,
rykkti Marío strax í kaðalinn eins og
þegar hann dró Dódó upp áður. Tonio
hvarf upp í skorsteininn öskrandi af
bræði. „Maenifico bragð, já já?“ kall-
aði Bangsi hlæjandi á eftir honum.
FALKINN
47