Fálkinn - 13.06.1966, Blaðsíða 48

• Brensiimerkt
Framh al bls. 45.
og verðið þvi að gefa mér fimm
tíu metra forskot.
— Sjálfsagt, sagði hún.
Prochega lagði af stað. Hann
stóð með bogin hné, en allt of
gleiður og liktist í raun og veru
byi'janda. Þegar hann hafði far-
ið fimmtíu metra, ýtti Grete sér
af stað með stöfunum. Það brak-
aði lágt í sniónum undan skíð-
unum, og léttur hraðinn hafði
eggjandi áhrif. Hana langaði
þrátt fyrir allt að halda uppi
skiðaheiðri Norðuriandabúa, og
jók hraðann ofurlítið með stöf-
unum. Eftir nokkur hundruð
métra var hún komin á hlið við
Próchega.
Hreyfingar hans á skíðunum
voru stifar og krampakenndar.
Þegar hún renndi sér upp að
hlið hans, hristi hann höfuðið
aðvarandi. — Ekki koma nærri
mér. Þá verð ég óstyrkur og
dett.
Hann var alit að því óttasleg
inn á svipinn. Grete sveigði frá
honum þar til hún var í hér
um bil tuttugu metra fjarlægð.
Enn renndi hún sér hraðar en
Prochega og brátt var hún kom-
in fram úr honum. Hún rétti sig
upp augnablik og veifaði glað-
lega til hans. Þá hallaði hann
sér enn meira fram á við og jók
hraðann með stöfunum unz hann
var kominn jafnhliða henni á ný.
Grete jók einnig hraðann. Nú
var kominn sæmilegur skriður
á þau. Það var sérkenniieg
nautn í því að renna áfram gegn-
um kyrrðina og þurfa aðeins
að gæta þess að haida jafnvæg-
inu.
Prochega gaut við og við horn-
auga til Grete. Honum féli út-
lit hennar vel í geð. Verkefnið
vakti hjá honum nokkra angur-
værð, en hann hafði alltaf vitað
að þetta myndi koma. 1 grá-
leitri morgunskimu horfinnar
tíðar, þegar hann hafði verið
foringi aftökusveitar, hafðí hann
fundið fyrir sams konar angur-
værð yfir fólki sem varð að
deyja. En af þessari óljósu sam-
úð með fórnardýrunum sem
stóðu í röðum upp við steinvegg-
inn hafði alltaf vaxið voldug og
stolt gleði yfir því að vera ekki
veiklundaður, yfir að eiga þann
innri styrk sem þurfti til að upp-
fylla trúnaðar- og hlýðnisloforð
eiðsins.
Það var vissulega öðruvísi i
þá tíð. Þá var áfeng hamingju-
tilfinning í því fólgin að hlýða.
Þá var Ernst Winkler með í að
byggja upp nýjan heim, hann
tilheyrði úrvali mannkynsins í
Evrópu framtíðarinnar. Þegar
kúlnahríðin frá hinum þremur
véibyssum skotsveitarinnar dundi
á steinveggnum, þá hafði skip-
un hans gert Evrópu hreinni .. .
Sem Manuel Prochega gat
48 FÁLKINN
hann ekki barizt í von um að
sigur ynnist á meðan hann lifði.
En ennþá gat hann fyllzt fögn-
uði yfir því að vera eiðnum trúr.
Þeir sem prédikuðu um lýðræði
og frelsi, þekktu ekkert til hinn-
ar sönnu hamingju hins sterka
manns — að framkvæma. Og
eins iengi og Ernst Winkler
Manuel Prochega væri á lífi,
myndi hann vera maður fram-
kvæmdanna. Á meðan einhver
fornvina hans og félaga yrði fyr-
ir svivirðilegum aðdróttunum af
hendi hins spillta umheims, var
vingazt við skíðin sín. sín. Grete
Rosenberg fannst vera skorað á
sig að halda uppi heiðri Norður-
landabúa og ýtti sér enn betur
áfram með stöfunum. Hún fór
að draga á Prochega, komst á
hlið við hann og rann fram úr
honum. Hraðinn var svo mikill,
að hún þorði ekki að líta aftur
fyrir sig.
Nú kom hún aftur auga á
Prochega útundan sér. Hann
beitti stöfunum til þess að ná
henni og hún sá að hann renridi
sér með fjaðurmögnuðum skriði
— Ó, afsakið, herra íorstjóri,
við héldum, að þér yrðuð lengur
í burtu...
hann reiðubúinn til djarflegra
og snarpra, aðgerða, gömlum
vinum til varnar.
Hann virti fyrir sér snævi-
þakta fjallshlíðina framundan.
Hann vorkenndi Hans. En Hans
hafði ætið verið svo ófyrirleit-
inn, haft unun af að tefla djarft.
Það var eflaust þess vegna, sem
hann kaus að kalla sig Hoff-
mann og^lytjast til Stokkhólms
eftir hrunið, enda þótt öll Suður-
Ameríka stæði honum opin.
Það var nærri því hlægilegt,
að austurrisk stelpukind, sem
enga þýðingu hafði, skyldi verða
á vegi hans og gera honum
heitt undir fótum. En hann þyrfti
ekki að vera órólegur. Vopna-
bræður yrðu að geta lagt hvor
öðrum lið, annars væri úti um
þá. Stúlkan skyldi ekki snúa
aftur úr þessari skiðaferð.
Hann leit á hana. Vesalingur,
hún hafði gengið allt of fyrir-
hafnarlaust í gildruna. Hann
hafði verið viðbúinn því ef illa
færi, að þurfa að beita ofbeldi,
en það virtist ekki ætla að verða
nauðsynlegt. Hún Ijómaði af
keppnisáhuga. Og hvað myndi
kantónulögreglan svo geta gert,
annað en að ganga úr skugga um
það, að minnsta kosti tíu metr-
ar voru á milli skiðafaranna.
Annað en að lýsa því yfir, að
þetta hefði verið slys ...
Harðfennið á yfirborðinu brak-
aði undir skíðum hans. Senor
Prochega var nú nærri tuttugu
metrum á undan. Hinn ungversk-
fæddi Argentínumaður, sem
lifði í vellystingum við Rivíer-
una, virtist skyndilega hafa
og virtist engan veginn eins
óvanur og kiaufalegur og í
fyrstu. Hann átti auðvelt með
að læra.
En enn átti hún eftir nokkurn
varaforða til að herða á sér.
Hún beitti stöfunum óspart og
enn skaut hún Prochega aftur
fyrir sig. Hún fékk dynjandi
hjartslátt af spenningi. Hún vildi
vera færari en Prochega. Vind-
urinn sveið hana í augun og
hún átti erfitt með að sjá fram-
fyrir sig, varð að kipra augun
samán. Hún einbeitti sjóninni
að oddum skíðanna sem geyst-
ust fram yfir hvíta auðnina.
En skyndilega hvarf henni all-
ur spenningur. Það var eins og
hún hefði allt í einu vaknað af
svefni. Henni virtist þessi keppni
svo tilgangslaus, svo fáránleg.
Hvernig gat hún farið að keppa
við ókunnugan mann, sem þar
að auki hafði alltaf vakið ógeð
hjá henni? En á sama augna-
biiki og hún vaknaði af keppnis-
óráðinu og ætlaði að fara að
stöðva sig, lýsti eitt orð upp í
heila hennar eins og bláhvít eld-
ing:
Gljúfrið!
Gestgjafinn niðri á hótelinu
hafði varað gesti sina við hættu-
legu gljúfri einmitt á þessum
slóðum. Prochega hafði afneitað
tilveru þess. Hann kvaðst hafa
farið um þetta svæði þvert og
endilangt og hvergi hafa séð
neitt hættulegt. Hvor hafði rétt
fyrir sér?
Það var miklu fremur skelf-
ingin en viljandi athöfn, sem
hratt Grete Rosenberg um koll
i hinu æðislega bruni. Hún hring-
snerist, rann yfir vindfáða svell-
bungu, sá skíði sín bera við
himin, fékk snjógusu í andlitið.
Á broti úr sekúndu sá hún einn-
ig Prochega bregða fyrir, þar
sem hann spyrnti á móti af öll-
um kröftum og rann fram hjá
með skiðin þvert fyrir. Svo lá
hún loks kyrr með andlitið niðri
í snjónum og hlustaði á más-
andi andardrátt sinn og dunandi
hjartsláttinn.
Hún settist upp, ringluð en
fegin því, að ekki skyldi hafa
farið illa. Hún hafði búizt við
því, að Prochega myndi koma
henni til hjálpar, en hann var
horfinn. Tuttugu metrum fyrir
neðan hurfu skíðaför hans fram
af lágum skafli.
Grete spennti af sér skiðin og
reis á fætur með erfiðismunum.
fæturnir báru hana en hún skalf
öll, og nötraði. Hún studdist við
annan skíðastafinn og gekk hægt
áfram. Hún vonaði að Prochega
sæti heill á húfi bak við snjó-
skaflinn. Ef hann væri þar
ekki...
Hún gekk upp á skaflinn og
hrökklaðist síðan aftur á bak.
Aðeins örfáa metra fyrir framan
fætur hennar opnaðist gljúírið
eins og risavaxinn skurður yfir
þvera fjallshlíðina. Það var ekki
sérlega breitt, varla meira en
tíu metrar, en hliðar þess virtust
liggja lóðrétt niður í botnlaust
hyldýpi. Niður í þessa opnu
gröf lágu skíðaför Prochega.
Hún hrópaði nafn hans. Ekk-
ert svar.
Hún herti upp, hugann og gekk
nær brúninni. En hún þorði ekki
að fara svo náiægt að hún gæti
horft beint niður. Spölkorn til
vinstri var klettasylla, sem henni
virtist hægt að klifra niður á.
Grete lagði af stað niður. Snjór-
inn og ísinn virtist traust undir
fæti. Hún þrýsti sér upp að
bjargveggnum og fikraði sig,,
áfram fet fyrir fet. Það var
eins og gijúfrið vildi soga hana
til sín og hún varð að snúa and-.
litinu að klettinum til þess að
sviminn næði ekki tökum á
henni.
Nú kom hún auga á Prochega.
Hann lá á klettasyllu tiu metr-
um innar. Hann hafði lent á lít-
illi snös, sem var nokkurra metra
breið, en til þess að komast
þangað yrði hún að þrengja sér
gegnum bil sem ekki var meira
en metri á breidd. Henni fannst
ekki að taugar hennar myndu
þola slíkt hættuspil,
Prochega gaf frá sér nokkrar
sársaukafullar stunur. Væri ekki
skynsamlegast að flýta sér til
bæjarins og sækja hjálp? Ef
hann var slasaður myndi henni
hvort eð væri aldrei takast að
koma honum upp á jafnsléttu.
En hann var i mikilli hættu
staddur. Ef hann var ringlaður
eftir fallið og hreyfði sig ógæti-
lega, átti hann á hættu að hrapa
niður af mjórri klettasyllunni.
Hún yrði að komast íil hans og